บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 881

หลังจากกล่อมเด็กๆ เข้านอนแล้ว หยวนชิงหลิงก็มองศีรษะตัวเองจากกระจกทองเหลือง พลังของลูกก็มาจากนาง สิ่งที่ลูกมองเห็น นางก็น่าจะเห็นด้วยเหมือนกัน?

ถึงจะเป็นกรรมพันธุ์ แต่ก็ไม่ใช่ว่าถ่ายทอดให้ลูกแล้วนางจะสูญพลังนี้ไป

ถึงจะเป็นยาที่ฉีดเข้าร่างกายก็ไม่เป็นแบบนี้ เพราะยาที่เข้าร่างกายก็กลายเป็นเซลล์เดียวกับนางแล้ว ในเมื่อเปลี่ยนแปลงแล้ว ทำไมถึงกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกล่ะ?

ถึงครั้งนี้เจ้าอาวาสจะฉีดเข้าไปสำเร็จ แต่ผ่านไปอีกระยะนางยังต้องฉีดอีกหรือไม่?

หากการเรืองแสงที่ซาลาเปาพูดเป็นจุดเชื่อมต่อการควบคุมของร่างเดิมกับร่างนี้ เช่นนั้นหากจุดเชื่อมต่อขาด จิตก็คือพลังจากยาที่เจ้าอาวาสบอก ไม่สามารถควบคุมร่างนี้ได้ หรือจะหมายถึงร่างนี้จะเข้าสู่ภาวะสมองตาย?

ศูนย์ควบคุมการหายใจของร่างกายอยู่ที่ก้านสมอง ดังนั้นถ้าก้านสมองมีปัญหาก็จะทำให้ลมหายใจหยุดชะงัก อวัยวะและเครือข่ายอื่นในร่างกายก็จะพลอยไม่มีออกซิเจนไปเลี้ยงด้วย จนทำค่อยๆ สูญเสียการทำงาน ดังนั้นหากสมองตายแล้วร่างกายนี้ก็จะตายตามไปด้วย

เมื่อหยวนชิงหลิงคิดถึงตรงนี้ก็หวั่นใจหนัก เจ้าห้ายังไม่กลับมา เด็กยังไม่เกิด นางจะตายไม่ได้

นี่เจ้าอาวาสหลอกนางหรือว่าค้นคว้าผลิตไม่สำเร็จกันแน่?

นางคิดวนไปวนมาหลายตลบ จากนั้นก็เปิดกล่องยา หวังได้เห็นปาฏิหาริย์ เพราะเจ้าอาวาสเคยกล่าวไว้ว่ากล่องยานี้ใช้ควบคุมด้วยจิตของนาง ตอนนี้นางต้องการยานี้มาก

แต่พอเปิดกล่องยา ปิดกล่องยานี้หลายครั้งก็ไม่ได้ดังที่หวัง

ครั้งนี้นางรู้สึกสิ้นหวังแล้วจริงๆ แถมกลิ่นอายแห่งความผิดหวังนี้ยังปกคลุมไปทั่ว ขับไม่ออก

นางขึ้นเตียงด้วยจิตใจพะวักพะวน พลิกตัวไปมา นางจะต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่ ญาติและลูกๆ เมื่อคิดอย่างนี้แล้วน้ำตาก็ร่วงลงมา

ไม่สิ! นางจะยอมแพ้อย่างนี้ไม่ได้ จะเอาแต่หวังกับเจ้าอาวาสไม่ได้ นางต้องลองเข้าฝันดู เหมือนอย่างตอนที่เพิ่งมา ตอนนั้นนางเคยฝันถึงห้องทดลอง เคยฝันถึงบ้าน ภายหลังนางเคยคิดว่าทำไมถึงฝันถึงได้ อาจเป็นเพราะตอนนั้นนางจิตยึดติดกับบ้านมาก ทว่าหลังจากนั้น ด้วยเพราะเหน็ดเหนื่อยกับการจัดการกับปัญหาที่เจอ เพื่อความอยู่รอด แต่พออยู่รอดแล้วก็คิดว่าจะดีขึ้นได้อย่างไร ตอนหลังนางรักกับเจ้าห้า อยู่ด้วยกันจนตั้งครรภ์ นางคิดถึงบ้านมาตลอด แต่กลับไม่ยึดมั่นเหมือนอย่างที่มาอีก

นางพยายามทำให้ตัวเองนอนหลับแล้วฝัน

คืนแรก ไม่ฝัน นางไม่ยอมแพ้

คืนที่สอง ก็ยังไม่ฝันเหมือนเดิม และนางก็ยังไม่ยอมแพ้

คืนที่สาม พอนางหลับแล้ว นางก็เหมือนมีความรู้สึกนิดๆ รู้สึกว่าความมืดเบื้องหน้าเหมือนจะหมุนได้ รู้สึกคุ้นๆ

แต่...นางไม่ได้กลับไปที่ห้องทดลองหรือบ้าน นางแค่ได้ยินใครบางคนพูดอยู่ข้างหู เสียเบามาก นางพยายามฟังแต่ก็ฟังไม่ค่อยชัด ได้ยินแต่ขั้นแรกล้มเหลว ตอนนี้ปริมาณยาในร่างกายเหลือน้อยมาก จะยืดอายุเธอออกไปก็คงต้องสูบยาที่เหลือออก แล้วรักษาระบบทางเดินหายใจให้ปกติ รักษาชีวสัญญาณ แต่เธอจะอยู่ในภาวะนิทรา ตื่นมาอีกครั้งค่อยดูว่าการทดลองระยะที่สองจะสำเร็จหรือเปล่า

พอหยวนชิงหลิงตื่นแล้ว คำพูดท่อนนี้ก็วนเวียนอยู่ในหัว