บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 883

เมื่อพระชายาซุนเห็นนางแล้วก็พูดจากใจ “เจ้ากำลังอัตคัด ดูเจ้ากับน้องห้าสิ ใช้ชีวิตกันยังไง? เพื่อสร้างสถานที่ศึกษา ดูแลนักเรียนเหล่านั้นไว้แล้ว พวกเจ้าต้องประหยัดกินประหยัดใช้ เดิมก็ขัดสนอยู่แล้วยังต้องควักเงินให้พวกเราขนาดนี้อีก ถ้าเจ้าไม่รับไปใจข้าจะไม่เป็นสุข เอาไปเถอะ วางใจ ถึงข้าจะไม่มีเงินทองมากมาย แต่หลายปีมานี้ใช้จ่ายประหยัด ถ้ารวมเบี้ยหวัดค่าอาหารของทุกปี ค่าเช่าที่ดินที่นาแล้วก็มีไม่น้อย”

ทว่าหยวนชิงหลิงยังยืนกรานไม่รับ “เจ้าเก็บไว้ก่อนเถอะ เอาไว้เงินข้าไม่พอแล้วค่อยเอ่ยยืมจากเจ้า เช่นนี้ดีหรือไม่? เจ้าอย่าให้มากความเลย ทำจนดูไม่งาม”

“นั่นนะสิ เก็บไว้เถอะ พวกเราไม่ขาดเงินแค่นี้หรอก จริงไหม?” หรงเยว่พูด

พูดไปพูดมาก็เป็นเรื่องขอบคุณ ยัดตั๋วเงิน ยื้อยุดกว่าหนึ่งก้านธูปถึงจบ จากนั้นก็นั่งคุยกัน

“ข้าได้ยินพี่รองเจ้าบอกว่าการศึกใกล้ยุติแล้ว พวกเรายังได้เจอน้องห้าที่เมืองเม่าด้วย เขาบาดเจ็บนิดหน่อย ไม่เป็นไรมาก เอาไว้สงครามสิ้นสุดแล้วเขาว่าจะกลับมาก่อน ไม่รอทัพใหญ่ พวกเราเสียเวลาระหว่างทางอยู่นาน อีกสองสามวันเขาก็คงถึงแล้วล่ะ”

“บาดเจ็บ?” หยวนชิงหลิงตกใจ จดหมายที่เขียนส่งมาไม่เห็นเคยพูดถึง

พระชายาซุนรีบพูดปลอบ “อย่ากังวลไป เล็กน้อยเท่านั้น แค่ถูกมีดบาดที่แขนเฉยๆ หมอทหารก็บอกว่าไม่ถึงกระดูก ผิวเผินเท่านั้น อีกไม่กี่วันก็หายดีแล้ว”

หยวนชิงหลิงขมวดคิ้ว “ในเมื่อเขาบาดเจ็บก็ไม่ต้องรีบกลับมาหรอก จริงๆ เลยสิน่า”

“เขาบอกว่าอยากเจอเจ้ากับลูกไวๆ” พระชายาซุนมองท้องของนาง “แต่...ไม่เห็นเขาบอกว่าเจ้าตั้งครรภ์ เขาไม่รู้หรือ?”

“ไม่รู้!” หยวนชิงหลิงลูบท้อง “เขาออกไปรบแล้วข้าถึงรู้ว่าตั้งครรภ์ เขาสู้ศึกอยู่ข้างนอก ข้าไม่อยากบอกเขา เขาจะได้ไม่ว่อกแว่ก”

พระชายาซุนยิ้มพูด “เขาต้องดีใจตายแน่”

หยวนชิงหลิงยิ้ม “จริงสิ วันนี้อ๋องอานจะมาหรือไม่?”

“เขากล้าไม่มาหรือ?” สีหน้าพระชายาซุนเย็นชาทันที “ข้าส่งคนไปรับพระชายาอานมาแล้ว และสั่งให้คนไปแจ้งกับเขา ว่าถ้าเขาไม่มาได้เห็นดีแน่”

หยวนชิงหลิงตกใจ “เจ้าคงไม่ได้ทำอะไรพระชายาอานหรอกนะ?”

“เปล่า ตอนนี้นางกำลังพูดคุยกับฮูหยินจูกั๋วกงกับฮูหยินคนอื่นๆ อยู่ข้างนอก ข้าไม่ทำอะไรนางหรอก นางไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ข้าแค่จะแก้แค้นกับเจ้าตัวเท่านั้น” พระชายาซุนกล่าว

เมื่อนั้นหยวนชิงหลิงถึงวางใจ แล้วลุกขึ้นยืน “ข้าขอตัวไปห้องน้ำสักหน่อย ท้องไส้นี่ยุ่งยากจริงๆ อยากไปอยู่เรื่อย”

“ข้าจะไปกับเจ้า!” หรงเยว่ลุกขึ้นยืน

หยวนชิงหลิงเอามือกดบ่านางลง หัวเราะแล้วเอ่ย “ข้าแค่ไปเข้าห้องน้ำ ต้องมีคนตามไปดูแลด้วยหรือ? นั่งเถอะ เดี๋ยวเดียวก็กลับมาแล้ว”

“เรียกให้บ่าวไพร่พาเจ้าไป”

“ไม่ต้อง ข้าเคยมา รู้ว่าอยู่ที่ไหน” ว่าแล้วหยวนชิงหลิงก็เดินออกไป

ห้องโถงรับรองอยู่ใกล้กับประตูข้างของจวนอ๋องซุน ก่อนหน้านี้หยวนชิงหลิงเคยเข้าห้องน้ำที่นี่แล้ว เลี้ยวออกไปทางระเบียงก็ถึง ห้องน้ำอยู่ติดประตูข้างเอง

แขกเหรื่อกระจุกตัวอยู่ที่ด้านหน้าห้องโถง ตรงนี้จึงมีคนบางตา

นางเดินตามทางระเบียงและขณะที่กำลังจะอ้อมเข้าห้องน้ำก็เห็นประตูข้างของจวนอ๋องถูกผลักออก จากนั้นก็มีคนด้านนอกบุกเข้ามาปรากฏตรงหน้าหยวนชิงหลิงทำให้นางตกใจสะดุ้ง

แต่เมื่อสงบสติและมองให้ชัดแล้วก็หลุดหัวเราะออกมา เป็นอ๋องอานนี่เอง อ๋องอานเห็นนางก็ตกใจเช่นกัน เห็นชัดว่าเขาไม่คิดว่านางจะอยู่ที่นี่

โลกกลมที่ห้องน้ำนี่ไม่ใช่ครั้งแรกแล้ว หยวนชิงหลิงถอยหลังไปก้าวทันที มองเขาอย่างระแวดระวัง “เหตุใดพี่สี่จึงทำตัวลับๆ ล่อๆ อยู่นี่เล่า?”

แต่พออ๋องอานเห็นท้องของนางแล้ว ก็พูดชืดๆ ว่า “พระชายารัชทายาทก็ปกปิดเก่งจริงนะ”