บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 885

ก็ตอนนี้เอง พี่ซูหลงก็กลับมาจากข้างนอก ลากอ๋องซุนออกไปด้านนอกพูดเสียงหนัก “เมื่อกี้องครักษ์พบว่าทางถนนตงไป่มีคนดักซุ่มอยู่พ่ะย่ะค่ะ”

“เป็นใคร?” อ๋องซุนเอ่ยถาม

“ไม่ทราบเหมือนกันพ่ะย่ะค่ะ พอรถม้าของอ๋องอานออกไปแล้ว คนพวกนี้ก็แยกย้ายกันไป อีกอย่างคนของพวกเรายังเห็นว่าที่ซอยข้างหลังถนนตงไป่มีรถม้าจอดอยู่ พร้อมออกตลอดเวลา พอคนของพวกเราตามไปก็เห็นคนหนึ่งเหมือนลูกน้องของตี๋เว่ยหมิง”

เมื่อนั้นอ๋องซุนจึงรีบถาม “รั้งตัวไว้ได้ไหม?”

“ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ อีกฝ่ายไปเร็วมาก แถมยังไม่แน่ชัดว่าจะเป็นลูกน้องของตี๋เว่ยหมิงหรือเปล่าด้วย” พี่ซูหลงกล่าว

อ๋องซุนกัดฟัน “น้องสี่ต้องอยากลักพาตัวพระชายารัชทายาทไปแน่ เมื่อกี้ได้ยินพระชายาหวยพูดว่าเขายังคิดถึงแผนที่ทางการทหารอยู่ ช่วงนี้เกวียนรบเข้าสมรภูมิ เขารู้ว่าค้นคว้าสำเร็จแล้ว ก็เลยอยากได้แผนที่ทางการทหาร”

“แต่ตอนนี้ยังไม่มีหลักฐานแน่ชัดนะพ่ะย่ะค่ะ อ๋องอานคนนี้ทำงานละเอียดลึกลับมาก แถมยังรู้จักช่องโอกาส ตอนนี้ฝ่าบาทไม่มีเวลาจะสนใจเขา รัชทายาทก็อยู่ในสนามรบ คนในแคว้นก็แทบจับจ้องอยู่กับสนามรบทั้งหมด ส่วนเขากลับยุ่งไม่หยุด”

อ๋องซุนทั้งโมโหทั้งร้อนใจ “ข้ายังไม่อยากสนใจว่าเขาวางแผนอะไร แต่ถ้าพระชายารัชทายาทเกิดเรื่อง น้องห้ากลับมาข้าจะพูดกับเขายังไง แถมนางยังตั้งครรภ์อยู่อีก”

สีหน้าพี่ซูหลงเคร่งเครียด “อย่าเพิ่งตื่นตกใจพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไปเชิญอ๋องฉีที่กรมการพระนครมาแล้ว เรื่องนี้ต้องสืบสวนให้กระจ่างชัด”

“น้องเจ็ดทำงานไม่น่าเชื่อถือ ตอนนี้กรมการพระนครไม่มีน้องห้าอยู่ ไม่มีเสาหลัก เรื่องนี้ให้เสด็จพ่อจัดการจะดีกว่า” อ๋องซุนคิดแล้วก็รู้สึกว่าต้องเข้าวังรายงานรายละเอียดด้วยตัวเองสักหน่อย

เขาเข้าไปถามอ๋องหวยว่ารายงานกับเสด็จพ่อแล้วหรือยัง อีกฝ่ายบอกว่าใจร้อนจะเชิญหมอหลวง จึงไม่ได้รายงาน

ดังนั้นอ๋องซุนจึงสั่งให้คนเตรียมรถม้าเข้าวังทันที

พออ๋องซุนไปแล้ว ย่าหยวนกับหมอหลวงเฉาก็มาถึง

หลังจากย่าหยวนตรวจอาการหยวนชิงหลิงแล้วก็รู้ทันที ดีว่าหยวนชิงหลิงเคยบอกนางไว้แล้ว นางจึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เมื่อนั้นนางจึงสั่งการเสียงเข้ม สั่งให้คนส่งหยวนชิงหลิงกลับจวนอ๋องฉู่

ความสงบและความเป็นมืออาชีพที่ฮูหยินใหญ่แสดงออกมาในตอนนี้ทำให้ทุกคนเชื่อ พระชายาซุนก็อกสั่นขวัญหายอยู่ ดังนั้นจึงทำตามนางว่าทั้งหมด

นางสั่งให้เตรียมรถม้าทันที แล้วส่งกลับด้วยตัวเองพร้อมหรงเยว่

ส่วนหมันเอ๋อก็แอบพาเด็กๆ กลับจวนด้วยเหมือนกัน แต่เมื่อกลับถึงจวนก็ไม่อาจปกปิดพวกเขาได้อีก พวกเขาพากันร้องไห้หาหยวนชิงหลิง

แม้พวกเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอเห็นมารดาไม่ฟื้นก็ยังกลัวอยู่มาก กลัวจนลืมสิ่งที่หยวนชิงหลิงกำชับไว้ก่อนหน้านี้

แน่นอนว่าจวนอ๋องฉู่ก็วุ่นวายไปหมด แม่นมสี่ให้บรรดาแม่นมหลอกเด็กๆ ออกไป จากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้หยวนชิงหลิงร่วมกับแม่นมสี่

ฮูหยินเหยาก็พาเมิ่งซิงมาด้วย นางให้เมิ่งซิงไปดูแลน้องๆ ส่วนตัวเองก็เข้าไปดูหยวนชิงหลิง

เหล่าสะใภ้ทั้งหลายนั่งอยู่ในห้อง พระชายาซุนเสียใจเป็นที่สุด ร่ำไห้พูด “ข้าไม่ควรเรียกนางไปเลย ตอนแรกนางก็บอกว่าไม่ไปแล้ว เป็นข้าที่จะลากนางไปให้ได้”

หรงเยว่หน้าซีดขาว น้ำตาร่วงสะอึกสะอื้นด้วยเหมือนกัน “ไม่เกี่ยวกับเจ้า เป็นข้าที่อยากให้นางไปเอง ข้าทำร้ายนาง”

ส่วนฮูหยินเหยา เมื่อเห็นพวกนางเอาแต่พูดจาท้อแท้แล้วจึงอดโมโหเป็นไม่ได้ “เงียบไปเลย! ใครบอกว่านางตายแล้ว? ตอนนี้จะเป็นยังไงก็ยังไม่รู้ มีหมอหลวงกับฮูหยินใหญ่อยู่นี่ต้องไม่เป็นอะไรแน่ สร้างกำลังใจกันเข้าไว้!”

ฮูหยินเหยาเป็นสะใภ้ใหญ่ เมื่อขึงหน้าก็เห็นถึงความน่าเกรงขาม เมื่อพูดเสียงหนัก หรงเยว่กับพระชายาซุนก็หยุดฟูมฟาย

เมื่อฮูหยินเหยาเห็นทั้งสองสงบลงแล้วก็พูดอีก “ตอนนี้จวนอ๋องฉู่จะวุ่นวายไม่ได้ แตกตื่นไม่ได้ด้วย ต้องกลับคืนเป็นปกติ คนข้างนอกจะได้ไม่ฉวยโอกาสเข้าแทรก เด็กๆ จะได้ไม่ตกใจด้วย พวกเจ้าช่วยๆ กันหน่อย ก่อนน้องห้าจะกลับมา ข้าจะอยู่ดูที่นี่เอง”