บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 893

ข้าวเหนียวนั่งอย่างสงบอยู่บนโซฟา มองดูศาสตราจารย์หยวน เมื่อครู่เขายังพูดไม่หยุด แต่เห็นท่าทางที่ตื่นเต้นเช่นนี้ของคุณตา ในใจดวงน้อยๆของเขาก็มีความรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“คุณตา” ข้าวเหนียวมองดูเขาด้วยความเป็นห่วงอย่างฉับพลัน “ท่านก็ไม่กลัวว่าข้าจะเป็นตัวปลอม? ก็ซื้อของกินให้ข้าโดยไม่เสียดายแล้วหรือ?”

เสียงนี้ อ่อนนุ่มน่ารัก จิตใจของศาสตราจารย์หยวนก็ละลายตรงนั้นแล้ว ละลายจนสับสนไปหมด ทำให้น้ำตาไหลพรากจนเลือนราง

“ไม่เสียดาย ต้องการอะไรก็ไม่เสียดาย ดวงตานี้ของเธอเหมือนแม่ของเธอตอนเด็กๆทุกอย่าง” เขาลูบใบหน้าของข้าวเหนียว ตาหูจมูกปากไม่เหมือน แต่ความบริสุทธิ์ไร้เดียงสานี้กลับมีแววตาที่ชาญฉลาดทะลุออกมา เช่นเดียวกันกับแม่ของเขา

แม่ของหยวนชิงหลิงและพี่ชายของหยวนชิงหลิงคิดว่าที่บ้านเกิดเรื่องขึ้น กลับมาด้วยความรีบร้อน เข้าประตูบ้าน พี่ชายของหยวนชิงหลิงตะโกนคำหนึ่ง “คุณพ่อ เกิดอะไร......”

เขายังตะโกนไม่จบ ถูกศาสตราจารย์หยวนปิดปากลากไปอีกทางหนึ่งอย่างรวดเร็ว “ฉู่ว นอนหลับแล้ว นอนหลับแล้ว อย่าเสียงดัง”

“ใครหลับแล้ว?” พี่ชายของหยวนชิงหลิงดิ้นหลุดออกจากมือของศาสตราจารย์หยวนชะโงกหัวไปดู เห็นเพียงเด็กน้อยผู้หนึ่งที่นอนหลับสบายอยู่บนโซฟา “เอ๊ะ? ลูกบ้านไหน?”

“น้องสาวของแก ลูกชายน้องสาวของแก ชื่อหยู่เหวินเหอ ชื่อรองเหริ่นตง ชื่อเล่นข้าวเหนียว สั่งของกินมาให้เขาแล้ว กินไปกินมาก็หลับแล้ว แกดูสิ ชานมนั้นยังกินไม่หมดเลยน่ะ” ศาสตราจารย์หยวนกล่าว

พี่ชายของหยวนชิงหลิงมองดูเขาด้วยความตะลึง จากนั้นก็ลากเขาไปอีกด้านหนึ่งอย่างรวดเร็ว “พ่อ แค่เพราะเรื่องนี้พ่อเรียกให้ผมกับแม่รีบกลับมา? พ่อถูกคนหลอกแล้วละมั้ง? เด็กคนนี้ใครพามา? ขอเงินจากพ่อแล้วรึยัง?”

ตลอดทางที่แม่ของหยวนชิงหลิงกลับมาก็ตกใจจนแทบไม่ไหว กลับคิดไม่ถึงว่าเพราะเรื่องนี้ อดไม่ได้ที่จะกล่าวด้วยความโมโหเป็นอย่างมาก: “ดูคุณสิ เรื่องนี้ก็ยังจะหลงกลได้? คุณเก็บหลานตัวโตขนาดนี้มาเปล่าๆเหรอ?”

“ไม่ใช่ เป็นความจริงนะ” ศาสตราจารย์หยวนพูดชี้แจงด้วยความตื่นเต้นจนหน้าแดง

“มีหลักฐานอะไร? อาศัยคำพูดที่คนอื่นพูดกับคุณสองประโยคคุณก็เชื่อแล้ว?” แม่ของหยวนชิงหลิงโกรธจนเหลือจนทน เดินขึ้นไปมองดูเด็กคนนั้น อดไม่ได้ที่จะกล่าวด้วยความจนปัญญา: “คุณดูเขาสิตรงไหนที่เหมือนกับลูกสาวของคุณ? ตอนนี้ลูกสาวของคุณอยู่ที่ไหนคุณก็รู้สินะ? ลูกชายของเขาจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน? คุณคิดถึงลูกสาวจนบ้าไปแล้ว ใครก็เชื่อไปหมด”

ศาสตราจารย์หยวนถูกพวกเขาพูดแบบนี้ เกาศีรษะ “แต่ว่า เด็กคนนี้......พอเขามาเรียกฉันว่าคุณตา และถามถึงเรื่องของพวกเธอ เด็กคงไม่สามารถโกหกได้หรอก”

“ใครพาเขามาล่ะ?” พี่ชายของหยวนชิงหลิงขึ้นหน้าไปจับไหล่ของศาสตราจารย์หยวน ถอนใจ “คุณพ่อ พ่อก็ชั่งเชื่อคนง่ายไปจริงๆ”

ศาสตราจารย์หยวนมองดูลูกชาย ค่อนข้างสงสัย “แต่ความรู้สึกนี้ไม่ผิดแน่ เขาพูดชื่อน้องสาวของแกออกมาได้”

“น้องสาวชื่อเสียงโด่งดังขนาดนี้ ใครไม่รู้จักเธอบ้าง?” พี่ชายของหยวนชิงหลิงหลุดหัวเราะ “เอาล่ะ คุณพ่อ รีบเรียกให้คนมาพาเขากลับไปเถอะครับ ไม่รู้ว่าถูกลักพาตัวมาจากที่อื่นรึเปล่า ประเดี๋ยวจะกลายเป็นพ่อทำผิดกฎหมายเอานะครับ”

ศาสตราจารย์หยวนโบกมือ “ไม่ ไม่ใช่ เขามาเอง วันนี้เขาวิ่งออกมาจากในโรงพยาบาล ก็ไม่ใช่โรงพยาบาล คือวิ่งออกมาจากรถของหอประกอบพิธีฌาปนกิจ ทีแรกก็ประกาศว่าเสียชีวิตแล้ว ไม่รู้ว่ามีชีวิตขึ้นมาได้อย่างไร ยังวิ่งมาที่บ้านอีก”

“ตายแล้วก็มีชีวิตขึ้นมาได้อีก?” แม่ของหยวนชิงหลิงและพี่ชายของหยวนชิงหลิงอึ้งเป็นอย่างมาก นี่จะเป็นไปได้ยังไง?

“ดังนั้น แปลกประหลาดมาก เดิมทีความสามารถของน้องสาวแกก็พิสดารมาก ตอนนี้ตำรวจกำลังหาเขา ไม่เช่นนั้นพวกเธอว่าจะแจ้งความก่อนแล้วส่งกลับไปไหม?” ศาสตราจารย์หยวนรู้สึกว่าไม่สามารถทำให้กำลังตำรวจสิ้นเปลืองไปโดยเปล่าประโยชน์ได้ ต้องชี้แจงต่อคนอื่นเขา

“ไม่งั้น รอเขาตื่นมาก่อนเถอะ เดี๋ยวตำรวจมาก็ต้องทำเสียงดังจนเขาตื่น” แม่ของหยวนชิงหลิงสงสารเด็ก เห็นเด็กผู้นี้นอนหลับสบายเช่นนี้ ก็อดที่จะรบกวนให้ตื่นขึ้นมาไม่ได้

“ก็ได้!” ศาสตราจารย์หยวนกล่าว

อย่างไรเสียนี่ก็เป็นเรื่องใหญ่ ดังนั้นทุกคนล้วนเฝ้าอยู่ในบ้าน เดิมทีคิดว่าเด็กคนนี้นอนได้ชั่วโมงเดียวยังไงก็ต้องตื่นขึ้นมาแล้ว ใครจะรู้จนถึงเที่ยงคืน ก็ยังไม่ตื่นขึ้นมา

ข้าวเหนียวกินไปได้สองคำก็กินไม่ลงแล้ว ผลักไปด้านหน้า ขมวดคิ้วแล้วกล่าว: “ของอะไรไม่อร่อยสุดๆ ท่านพ่อข้าจะบอกท่าน คุณตาสั่งซื้อของให้ข้า มีพิซซ่า มีชานม มีเค้ก เอร็ดอร่อยเป็นอย่างมากพ่ะย่ะค่ะ”

มองดูข้าวเหนียวที่ตัวลอยเล็กน้อย ซาลาเปาและทังหยวนอดไม่ได้อยากจะต่อยเขาด้วยความวู่วาม แย่งมาก็กินขึ้นมาแล้ว

ใครสนใจชานมอะไรกัน ต้องการดื่มชานมยังจะไปหาแม่นมไม่ได้หรือ? ดูท่าทางโอ้อวดเช่นนั้น ใครยังไปบ้านคุณยายไม่ได้หรือว่าอย่างไรกัน?

หยู่เหวินเห้าคล้อยตามเขา “ได้ ไม่กิน ไม่กิน เช่นนั้นเจ้าไปนอนต่อ”

“นอนไม่หลับพ่ะย่ะค่ะ” ข้าวเหนียวยังจะเล่นเนื้อเล่นตัวจริงๆ ขยับร่างกายไปทางหยู่เหวินเห้าให้เขาอุ้ม “ท่านพ่อ ข้าจะบอกท่าน บ้านของคุณตาอยู่สูงมากพ่ะย่ะค่ะ ยังจะต้องนั่งอยู่ในกล่องแล้วลอยขึ้นไปจึงจะสามารถไปถึงได้ ในบ้านมีรูปของท่านแม่ ท่านแม่กับท่านแม่หน้าตาเหมือนกันมาก แต่ก็ไม่ได้เหมือนมาก คุณตาบอกว่า ท่านแม่ว่านอนสอนง่ายตั้งแต่เล็กๆ เรียนหนังสือเฉลียวฉลาดมาก ในโรงเรียนยังมีคนอีกมากมายที่ล้วนชอบนาง ท่านแม่ยอดเยี่ยมจริงๆพ่ะย่ะค่ะ ท่านพ่อถ้าหากท่านสามารถไปได้สักครู่หนึ่งจะดีเพียงใดนะพ่ะย่ะค่ะ คุณตามักจะถามถึงเรื่องราวของท่านอยู่เสมอ”

หยู่เหวินเห้าตื่นเต้นมาก “เช่นนั้นเจ้าบอกว่าอย่างไร?”

“บอกว่าท่านพ่อดีต่อท่านแม่มากสิพ่ะย่ะค่ะ”

“เช่นนั้นประเดี๋ยวเจ้าพบคุณตา ค่อยพูดคำที่น่าฟังอีกสองสามประโยค ก็บอกว่าท่านพ่อมีความสามารถมาก เป็นรัชทายาท ทั้งยังทำสงครามได้ชัยชนะอีกด้วย”

“ข้าล้วนพูดหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ บอกว่าท่านพ่อก็เพราะท่านแม่ให้กำเนิดพวกเราท่านจึงได้เป็นรัชทายาท ท่านพ่อยังฆ่าคนมากมายอีกด้วย วิทยายุทธเก่งกาจมากพ่ะย่ะค่ะ”

“อืม ถูกต้อง เก่งกาจมาก......” หยู่เหวินเห้าเอียงศีรษะคิดครู่หนึ่ง รู้สึกว่าผิดปกติเล็กน้อย “ไม่ ข้าวเหนียว พวกเราพูดเช่นนี้ไม่ได้ ฆ่าคนนี่ไม่น่าฟังนัก นั่นคือสังหารศัตรู นั่นคือศัตรู เวลาทำสงครามจำเป็นต้องฆ่าศัตรูตัวเองถึงสามารถมีชีวิตอยู่ได้ ยังมีอีก พ่อไม่ใช่เพราะพวกเจ้าถึงได้เป็นรัชทายาท......”

เขาชะงักครู่หนึ่ง เอ่อ เหมือนว่าเรื่องราวความจริงก็เป็นเช่นนี้ หยู่เหวินเห้าหน้าดำแล้ว “ไม่ว่าอย่างไรก็ห้ามพูดเช่นนี้ แค่บอกว่าท่านพ่อดีต่อท่านแม่ก็ได้แล้ว”