บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 892

แต่หลังจากนั้นไม่นาน ตำรวจจราจรตรวจกล้องวงจรปิดที่ถนน เป็นจริงเหมือนที่คนขับรถของหอประกอบพิธีฌาปนกิจบอกเช่นนั้น เด็กนั่นวิ่งพุ่งออกไปอย่างฉับพลัน วิ่งอยู่ท่ามกลางรถยนต์ที่สัญจรไปมามากมายอันตรายเป็นที่สุด แต่ เขากลับสามารถหลบเลี่ยงรถทุกคันได้อย่างเหมาะเจาะและไม่ทำให้เกิดอุบัติเหตุใดๆ

ที่สำคัญที่สุดคือ เด็กคนนั้นพลิกข้ามไปถนนฝั่งตรงข้าม แผงเหล็กกั้นสูงถึงหนึ่งเมตรกว่า ขนาดเขาสูงไม่เท่าแผงเหล็กกั้นก็พลิกตัวข้ามไปได้โดยตรงแล้ว ฝีเท้าตกลงถึงพื้นอย่างมั่นคงโดยไม่มีความลังเลแล้วก็วิ่งพุ่งต่อไป

เขาวิ่งอย่างมีเป้าหมาย ทิศทางชัดเจนเป็นที่สุด ไปทางถนนชีหนันแล้ว เพราะว่าทุกๆที่ของเมืองก่วงเต็มไปด้วยกล้องวงจรปิด ดังนั้นหลังจากที่เด็กคนนี้เลี้ยวเข้าถนนชีหนันแล้วก็สามารถไล่ตามรอยได้ตลอด สุดท้ายหายตัวไปตรงเขตฝูวัน

“ศาสตราจารย์หยวน เขตฝูวันไม่ใช่ที่ที่คุณอาศัยอยู่หรือ?” หัวหน้าแผนกศัลยกรรมหัวใจจำได้ ศาสตราจารย์หยวนอาศัยอยู่ตรงนั้น

“ใช่” ศาสตราจารย์หยวนพยักหน้า “แต่ว่าเขตฝูวันใหญ่โตมาก อีกทั้งกล้องวงจรปิดไม่สามารถติดตามเบาะแสภายหลังของเขาได้ กลัวเพียงแค่ว่าจะหาได้ไม่ง่ายน่ะสิ”

“หลังจากเข้าเขตฝูวันแล้วกล้องวงจรปิดก็ถ่ายเขาไม่ได้แล้วหรือ?” หัวหน้าถามตำรวจจราจรผู้นั้น

“ไม่มีครับ เขาไม่ได้ปรากฏตัวในกล้องวงจรปิดอีกเลย” ตำรวจจราจรกล่าว

เมื่อพูดเช่นนี้ พอเข้าไปในเขตที่อยู่อาศัยของประชาชนแล้ว แบบนั้นก็ยิ่งหาไม่ง่ายแล้ว

เพียงแต่เขาไปทำอะไรที่นั่น? เขาเป็นเด็กของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แม้ว่าต้องการจะกลับก็ต้องกลับไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่คุ้นเคย ไปเขตฝูวันทำอะไร?

เรื่องราวต่อจากนี้ ก็มอบหมายให้ตำรวจจราจรไปสืบหาแล้ว หน่วยงานเบื้องบนของโรงพยาบาลรับผิดชอบเพียงตรวจสอบว่าการประกาศเสียชีวิตของการตรวจรักษาทางการแพทย์มีหลักฐานความจริงหรือไม่

ศาสตราจารย์หยวนอยู่ที่โรงพยาบาลจนถึงตอนค่ำจึงเพิ่งได้กลับบ้าน

ขับรถเข้าประตูเขตหมู่บ้าน ยามก็ขวางเขาไว้ “คุณหมอหยวน มีเด็กคนหนึ่งอยู่ด้านล่างตึกนั้นของพวกคุณเดินวนเวียนอยู่นานแล้ว ถามเขาว่ามาหาใคร เขาบอกว่ามาหาคุณ ดูแล้วเด็กคนนั้นน่าสงสารมากครับ ท่าทางทั้งหิวทั้งกระหายน้ำ”

“เด็ก?” ศาสตราจารย์หยวนตะลึง “ชื่ออะไร? มีผู้ใหญ่พามาไหม?”

“ไม่มีครับ แค่เขาคนเดียว ผมก็ไม่รู้ว่าเขาเข้าไปได้ยังไง ตอนที่ผมออกตรวจตึกก็เห็นเขาวนเวียนอยู่ด้านล่าง เข้าไปถามแล้ว เขาบอกว่ามาหาคุณ ให้เขากินคุกกี้ไปสองชิ้นและดื่มไหม้ต้งไปหนึ่งขวดแล้วครับ ตอนนี้นั่งอยู่ในสวนดอกไม้ คุณไปดูหน่อยว่ารู้จักหรือไม่”

หลังจากศาสตราจารย์หยวนกล่าวขอบคุณแล้ว จึงขับรถอย่างรวดเร็วไปที่จอดรถอย่างดีตรงที่จอดรถแล้วกลับไปในบ้าน มองดูเด็กผู้หนึ่งที่กำลังเล่นบันไดลื่นอยู่ในสวนดอกไม้ เสื้อผ้านั่น......

เขาตะลึงครู่หนึ่ง ขยี้ตา นั่นไม่ใช่เด็กที่หายตัวไปจากรถของหอประกอบพิธีฌาปนกิจในวันนี้หรือ?

เขาสาวเท้าเข้าไปอย่างรีบร้อน วิ่งเข้าไปในสวนดอกไม้ เด็กคนนั้นเพิ่งจะลื่นลงมาจากบนบันไดลื่นลงมาอยู่ข้างเท้าของเขา แหงนหน้าขึ้น ฉีกยิ้มให้เขา “คุณตา!”

เสียงทักทายนี้ ทำให้ศาสตราจารย์หยวนตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นกล่าวขึ้นทันทีว่า: “เด็กน้อย เธอสามารถเรียกฉันว่าคุณหมอหยวนได้ มา ตามคุณหมอหยวนไปโรงพยาบาลรอบหนึ่ง ดีไหม?”

“ไม่ไป!” เด็กน้อยยักย้ายร่างกายแล้ววิ่งขึ้นบันไดไป ลื่นลงมา หัวเราะจนใบหน้าปริเป็นรอยยิ้มที่มีความสุข ร่าเริง

ศาสตราจารย์หยวนมองดูท่าทางของเขา สีหน้าแดงระเรื่อ ลมหายใจมั่นคง วิ่งกระโดดโลดเต้นล้วนไม่มีความลำบากใดๆ ดูแล้วแข็งแรงเป็นอย่างมาก

“งั้นเธอไปนั่งในบ้านของคุณหมอหยวน ดีไหม?” ศาสตราจารย์หยวนรู้สึกว่าไม่สามารถให้เขาทำกิจกรรมที่ออกแรงมากต่อตรงนี้ได้ ต้องพาเขากลับไปถามในบ้านก่อน จากนั้นก็แจ้งความ

“คุณยายของข้าและคุณลุงของข้ากลับมาแล้วหรือ?” เด็กน้อยแหงนหน้าถามเขา บริสุทธิ์ไร้เดียงสา ดวงตาสีดำเปล่งประกาย

“ใคร? อ๋อ คุณยายของเธอและคุณลุงของเธอเหรอ? กลับมาแล้ว พวกเราขึ้นไปรอ ดีไหม? ตอนนี้พวกเราไปโทรศัพท์หาพวกเขา” ศาสตราจารย์หยวนอมยิ้มแล้วยื่นมือออกไป จับอุ้งมือเล็กๆนิ่มของเขาไว้

“เธอชื่ออะไรเหรอ?” แม้ว่าศาสตราจารย์หยวนจะรู้ แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่รู้จักแล้วถามเขา

“ข้าชื่อข้าวเหนียว” ข้าวเหนียวถูกเขาจูงมือ กระโดดโลดเต้นเดินไปทางด้านนอก เขากระโดดอย่างมีชีวิตชีวาเช่นนี้ ทำให้ศาสตราจารย์หยวนกลัวสุดขีด