บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 898

อ๋องเว่ยไม่ได้โต้แย้งกับเขา ดื่มชาพื้นบ้านที่คนรับใช้ส่งให้ ชารสเข้ม แต่เขาดื่มมาแล้วระยะเวลาหนึ่ง ก็คุ้นชินแล้ว

อ๋องอานชิมไปคำหนึ่งก็โยนแก้วแตกแล้ว ของอะไร!

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง หมอออกมารายงานแล้ว “ท่านอ๋อง อาการบาดเจ็บของพระชายาอานตอนนี้ยังไม่ได้มีอาการเป็นหนอง แต่นางก็มีไข้ต่ำๆ หากว่ายังจัดการบาดแผลไม่ดี เกรงว่าจะมีความเกี่ยวเนื่องถึงชีวิตพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่ออ๋องอานได้ฟัง กล่าวอย่างเย็นชา: “สาหัสขนาดนี้เชียวหรือ?”

“ท่านอ๋อง” หมอทำมือเคารพ “ท่านไม่เห็นว่าหน้าผากของพระชายาบวมเป็นแผ่นใหญ่แล้วหรือขอรับ? ขอบๆของบาดแผลเป็นหนองแล้ว บวมออกมาด้านข้าง สถานการณ์ค่อนข้างไม่ดี เมื่อครู่ข้าน้อยล้างแผลให้พระชายาแล้ว ใส่ยาผงให้แล้ว ยาผงเหล่านี้มีฤทธิ์ในการกำจัดผิวที่เน่าเปื่อย ใช้ร่วมกับยาต้ม อย่างน้อยต้องรักษามากกว่าครึ่งเดือน จึงสามารถเห็นว่าดีขึ้นได้พ่ะย่ะค่ะ”

อ๋องอานเม้มปากไม่พูดจา สีหน้าเคร่งขรึม

อ๋องเว่ยเอ่ยถาม: “ตอนนี้ความตระหนักรู้ของนางชัดเจนใช่หรือไม่? ข้าต้องพูดกับนางสองสามคำ”

“ตอบท่านอ๋อง พระชายามีสติอยู่พ่ะย่ะค่ะ” หมอกล่าว

อ๋องเว่ยยืนขึ้น “งั้นดี เจ้าไปเป็นเพื่อนข้าอีกรอบ เรียกสาวรับใช้สองคนไปปรนนิบัติด้านใน”

อ๋องอานยืนขึ้นในพริบตาคิดอยากจะหยุดยั้ง ดวงตาที่เย็นยะเยือกของอ๋องเว่ยกวาดมา “ข้าไม่ได้มีความคิดจะทำร้ายนาง เจ้าร้อนใจอะไร?”

พูดจบ จึงเดินไปทางด้านนอก

อ๋องอานโมโหจนหน้าเขียว คิดแล้วคิดอีกก็ยังติดตามไปแล้ว เพียงแค่ ถึงประตูเขาก็ไม่เข้าไปแล้ว หยุดพักอยู่ด้านนอกประตูเท่านั้น สีหน้าดูซับซ้อน

พระชายาอานนั่งบนเก้าอี้ เมื่อครู่หมอได้ใส่ยาให้นางแล้ว สาวใช้เกลี้ยกล่อมให้นางนอนลงพักผ่อน นางไม่ยอม ก็นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้ เห็นอ๋องเว่ยเข้ามา นางรีบลุกขึ้นถอนสายบัว “คารวะท่านพี่สาม!”

“ไม่จำเป็นต้องมีพิธีรีตอง นั่งเถอะ!” อ๋องเว่ยมองดูบาดแผลของนาง สาหัสมากจริงๆ ทั้งหน้าผากบวมเป็นก้อนใหญ่ เหมือนซิ่วแชกง บวมแดงทำให้คนตกใจเป็นอย่างมาก

แล้วมองดูนางทั้งคนที่ผอมลงไปมาก สีหน้าซีดขาว ดวงตาแดงก่ำ เหมือนร้องไห้อยู่ตลอดเช่นนั้น

“รักษาเนื้อรักษาตัวมากๆนะ จวนเจียงเป่ยนี้เทียบกับเมืองหลวงไม่ได้ หากว่าป่วยหนักจริงๆ ร่างกายบาดเจ็บ ไม่มียาดีๆที่สามารถรักษาได้” อ๋องเว่ยกล่าวด้วยเสียงที่นุ่มนวล

พระชายาอานดวงตาแดง กล่าวสะอึกสะอื้น: “ขอบพระทัยท่านพี่สามที่เป็นห่วงเพคะ ข้า......ไม่เป็นไร ถูกแล้ว จำไม่ได้แล้วว่าต้องขอบคุณท่านพี่สามที่ส่งหมอมาอีก”

“เป็นน้องห้าบอกให้คนส่งมา” อ๋องเว่ยกล่าว

พระชายาอานเงยหน้าขึ้นทันที รีบก้าวเท้าขึ้นไปมองดูอ๋องเว่ยด้วยความร้อนใจ “ตอนนี้พระชายารัชทายาทเป็นอย่างไรบ้างเพคะ? ดีขึ้นมารึยังเพคะ?”

อ๋องเว่ยส่ายหน้า “เขาบอกให้คนส่งหมอมา ก็ได้บอกถึงสถานการณ์ของพระชายารัชทายาทเล็กน้อย นางยังอยู่ในความสลบไสล ยังไม่ฟื้น”

เมื่อพระชายาอานปิดตาลง น้ำตาใสๆไหลลงสองแถว กล่าวพึมพำ: “ยังสลบอยู่หรือ? สวรรค์ นี่กี่วันแล้ว?”

อ๋องเว่ยกล่าวปลอบโยน: “เจ้าอย่าได้เป็นกังวลมากนัก ในเมืองหลวงมีหมอดีๆมากมายขนาดนี้ ยังมีหมอหลวงดูแลอยู่ในจวนอีก นางจะต้องดีขึ้น”

“แต่นาง......ในท้องของนางยังมีลูกนะเพคะ เด็กปลอดภัยสินะเพคะ?” พระชายาอานนึกขึ้นมาแล้วทั้งใจเต็มเปี่ยมไปด้วยความเจ็บปวดและความละอายใจ

“นี่ก็ไม่รู้แล้ว”

พระชายาอานค้ำที่เท้ามือของเก้าอี้ นั่งลงไปอย่างอ่อนแรง ร้องไห้พลางแล้วกล่าวว่า: “นี่จะทำอย่างไรดีเพคะ? จะทำอย่างไรดี?”

อ๋องเว่ยกล่าว: “เจ้าอย่าเพิ่งร้องไห้ ข้ามีคำพูดจะถามเจ้า ประเดี๋ยวยังต้องบอกให้คนถ่ายทอดกลับไปที่เมืองหลวง”

พระชายาอานเช็ดน้ำตา “ขอโทษเพคะ ข้าระงับอารมณ์ไม่อยู่ ท่านพี่สามต้องการจะถามอะไรก็ถามได้เต็มที่เพคะ”

อ๋องเว่ยมองดูนาง “เป็นเจ้ากระโดดลงมาเองหรือว่าเจ้าสี่ผลักเจ้า?”

พระชายาอานตะลึง “ผู้ใดให้ท่านถามเพคะ?”

“น้องห้าถาม ไม่ได้มีความหมายอย่างอื่น ก็แค่เกรงว่าเจ้าจะถูกคนรังแก เจ้าอย่าคิดมากกับสิ่งที่ว่ามีหรือไม่มี” อ๋องเว่ยกล่าว