บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 902

หยู่เหวินเทียนรีบโบกไม้โบกมือทันที “ไม่ใช่ ข้าไม่ได้หมายความว่าเช่นนั้น ”

แม่นมผู้ดูแลรับผิดชอบพูดว่า “เช่นนั้นก็ขอให้อ๋องชินชุนมอบของคืนมา ฮองเฮาตรัสว่า ขอเพียงท่านอ๋องยินยอมมองของกลับคืนมา จะถือเสียว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งสิ้น จะไม่ให้เรื่องไปถึงหูของฮ่องเต้”

หยู่เหวินเทียนย่อมไม่ยินดี เขารู้ว่าถ้าหากคืนสิ่งของนั้นกลับไป จะยิ่งเป็นการทำร้ายจิตใจพี่แปด ระหว่างพี่น้องก็ยากที่จะกลับไปเป็นเช่นดังเดิม

ฉะนั้น เขาวิงวอนต่อแม่นมผู้ดูแลรับผิดชอบว่า “ขอให้กลับไปเรียนเสด็จแม่ บอกว่าสิ่งของนี้มีความหมายต่อข้าอย่างไม่ธรรมดา ขอให้เสด็จแม่ทรงอนุญาตให้ข้าได้เก็บมันเอาไว้”

“ไม่ได้ ”แม่นมผู้ดูแลรับผิดชอบปฏิเสธอย่างทันควัน “ท่านอ๋องอย่าทำให้ข้าน้อยต้องลำบากใจเลยจะดีกว่า ข้าน้อยเองก็ทำตามราชโองการ ฮองเฮามีรับสั่งว่าต้องเอาสิ่งของที่รักขององค์ชายแปดกลับคืนมาให้ได้ ตอนนี้องค์ชายแปดได้อาละวาดอยู่ในวังอย่างหนัก ถ้าหากไม่เอากลับคืนไปก็ไม่รู้ว่าจะอาละวาดจนเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ถ้าหากท่านอ๋องมีใจสงสารองค์ชายแปด ขอให้ส่งคืนกลับมา”

“นั่นเป็นของที่พี่แปดมอบให้กับข้าจริงๆ นอกจากพี่แปดจะมาทวงถามกับข้าด้วยตนเอง ไม่เช่นนั้นข้าก็ไม่ให้ใครทั้งนั้น”ไม่ว่าจะอย่างไรหยู่เหวินเทียนก็ไม่ส่งคืน บวกกับการไปอยู่ในค่ายทหารมาช่วงหนึ่ง ก็มีนิสัยโกรธง่ายขึ้นมาบ้างแล้ว

แม่นมผู้ดูแลรับผิดชอบค่อยๆเหลือบสายตาขึ้นมา สีหน้าฉายแววประหลาดใจวูบหนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มขึ้นมา ในรอยยิ้มนั้นแฝงแววเยาะเย้ยอยู่หลายส่วน “ท่านอ๋องคิดว่าอยู่ในจวนอ๋องฉู่ ก็สามารถไม่ฟังคำพูดของฮองเฮาได้อย่างนั้นหรือ”

“ไม่ว่ายังไง ข้ายังคงยืนยันคำเดิม เจ้าแค่กลับไปรายงานเสด็จแม่ก็พอ”หยู่เหวินเทียนพูดเสียงเย็น

แม่นมผู้ดูแลรับผิดชอบหัวเราะแปลกๆออกมาสองเสียง พูดว่า “ในเมื่อท่านอ๋องขัดราชโองการของฮองเฮา เช่นนั้นก็รบกวนคนของจวนอ๋องฉู่นำทาง ให้ทหารรักษาพระองค์ไปค้นเรือนที่อ๋องชินชุนพักอาศัยอยู่ พวกเราเองก็สามารถกลับไปมอบหมายงานที่ได้รับมา”

ทังหยางมองดูอยู่ในเหตุการณ์ รู้สึกลำบากใจอยู่บ้าง

เพราะว่าแม่นมผู้ดูแลรับผิดชอบคนนี้บอกว่าเป็นราชโองการของฮองเฮา พวกเขาที่เป็นขุนนางไหนเลยจะสามารถขัดราชโองการของ

ฮองเฮาได้

เพียงแต่ ถ้าหากปล่อยให้พวกเขาตรวจค้นจวนเช่นนี้ นอกจากจะเป็นการเสียหน้าจวนอ๋องฉู่ ยังทำให้อ๋องชินชุนอึดอัดใจด้วย

และองค์รัชทายาทก็ไม่อยู่เสียด้วย ในจวนไร้เจ้านาย พูดอะไรไม่ได้เลย

แม่นมผู้ดูแลรับผิดชอบมองไปยังทังหยาง “เอ๋ นี่มันอะไรกัน ลำบากใจขนาดนั้นเชียว ในจวนอ๋องฉู่ยังบังอาจมีคนที่ไม่เคารพราชโองการของฮองเฮาด้วยหรือ”

คำหนึ่งก็ราชโองการของฮองเฮาสองคำก็ราชโองการของฮองเฮา ทำให้ทังหยางรู้สึกลำบากใจจริงๆ ทังหยางประสานมือขึ้นพูดว่า“แม่นมท่านนี้ ฮองเฮามีราชโองการ ตามหลักแล้วขุนนางอย่างพวกเราไม่ควรจะขัดขวาง แต่ว่า พระชายารัชทายาทกำลังไม่สบาย พักฟื้นอย่างสงบอยู่ในลานด้านหลัง ถ้าหากมีการตรวจค้นจวน เกรงว่าจะเป็นการรบกวนให้นางต้องตื่นตกใจ”

แม่นมผู้ดูแลรับผิดชอบหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง “เอ๋ อ๋องชินชุนคงไม่ได้อยู่ในเรือนเดียวกับพระชายารัชทายาทกระมัง ทำไมการตรวจค้นห้องรับแขกของอ๋องชินชุนจึงกระทบต่อพระชายารัชทายาทได้ ต่างก็พูดกันว่าหลังจากที่รัชทายาทสร้างผลงานแล้วก็หยิ่งยโสโอหังไม่เห็นหัวใคร ตอนนี้เห็นแล้วน่าจะเป็นเรื่องจริง แม้แต่บ่าวรับใช้ในจวนคนหนึ่งยังกล้าขัดราชโองการฮองเฮา”

“ฮองเฮามีราชโองการ ก็เชิญเอาราชโองการออกมา”นอกประตูมีเสียงใสกังวานดังขึ้น จากนั้น เงาร่างสีขาวที่อยู่ภายใต้การประคับประคองของอะซี่กับหมันเอ๋อ ค่อยๆเดินเข้ามา ด้านหลังยังมีแม่นมสี่ตามมาด้วย

ทังหยางเงยหน้าขึ้น ทันใดนั้นแววตาก็เต็มไปด้วยความดีใจ ทำให้น้ำเสียงสะอึกสะอื้นขึ้นมา “พระชายารัชทายาท”

“พี่สะใภ้ห้า”สายตาของหยู่เหวินเทียนก็มีแต่ความดีใจอย่างลิงโลด

หยวนชิงหลิงหายใจเบาๆหนึ่งเฮือก หลังจากที่ยืนอย่างมั่นคงแล้วก็หันไปพยักหน้าเบาๆกับทังหยางและหยู่เหวินเทียน นางดูอ่อนแอเป็นอย่างยิ่ง เสื้อที่หลวมโคร่งปิดบังหน้าท้องที่นูนขึ้นมา การเคลื่อนไหวก็ยากลำบากมาก

อะซี่กับหมันเอ๋อประคองนางให้นูงลง ใบหน้าของทั้งสองมีน้ำตาแห่งความดีใจที่ยากจะซ่อนเอาไว้ได้ ต่างก็ยืนอยู่อย่างพร้อมเพรียงกันทั้งซ้ายขวา

แม่นมผู้ดูแลรับผิดชอบรู้สึกคาดไม่ถึง ไหนบอกว่าพระชายารัชทายาทสลบไสลแล้วมิใช่หรือ ทำไมจึงตื่นขึ้นมาแล้ว

“เจ้าเป็นคนในวังของฮองเฮาหรือ”หยวนชิงหลิงมองนางและถามขึ้น

แม่นมผู้ดูแลรับผิดชอบเดินเข้าไปข้างหน้าย่อตัวคำนับ “ข้าน้อยคำนับพระชายารัชทายาท ”