บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 904

ซาลาเปามีปฏิกิริยาตอบสนองไวที่สุด “ข้าจะรีบไปนอนทันที”

ทั้งสามคนวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ทังหยวนก็ไม่ยอมอยู่ท้ายสุด ดูสิว่าใครจะไปถึงก่อน

สมองของหยวนชิงหลิงเกิดเสียงหึ่งๆขึ้นมา เมื่อครู่ไม่รู้สึกวิงเวียน ตอนนี้กลับรู้สึกเวียนหัวมาก บริเวณขมับเต้นตุบๆจนรู้สึกได้ นางล้มตัวไปบนเตียง แทบไม่มีทางใช้ความคิดได้เลย ความรู้สึกหนักอึ้งพุ่งขึ้นมาอีกแล้ว ราวกับจะเป็นลมขึ้นมาอีกครั้ง

นางตบไปที่ศีรษะ พยายามคงความตื่นตัวเอาไว้ หวังว่าเจ้าห้าจะรีบกลับมา สามารถพบหน้าสักครั้งค่อยว่ากัน

แต่ว่า สุดท้ายก็สู้ความมืดมิดไม่ได้ ดวงตาค่อยๆปิดลง ก็ไม่รู้ว่าหลับไปหรือว่าสลบไป

หยู่เหวินเห้ากลับมาถึงจวนพร้อมกับสวีอีในยามไฮ่(21.00 น.- 23.00 น.) ทังหยางยังไม่นอน เฝ้าอยู่ด้านนอก เห็นสวีอีประคองหยู่เหวินเห้ากลับมา รู้ว่าดื่มจนเมาอีกแล้ว อดไม่ได้ที่จะบ่นว่า “คืนนี้ทำไมจึงดื่มจนเมาได้ สวีอีเจ้าไม่คอยจับตาดูหน่อยหรืออย่างไร”

“ดูแล้วห้ามได้หรือ คนมากมายเข้ามาคารวะเหล้า กู้ซือกับแม่ทัพใหญ่ฮู่ก็ช่วยขวางเอาไว้มากแล้ว ไม่เช่นนั้นคงเมาหนักกว่านี้”สวีอีก็รู้สึกมึนหัวอยู่บ้าง เขาเองก็ดื่มไปไม่น้อย

“เฮ้อ ประคองกลับไปก่อน ข้าจะให้คนต้มน้ำแกงสร่างเมา”ทังหยางรีบไปทันที

สวีอีประคองหยู่เหวินเห้ากลับไปที่ตำหนักเซี่ยวเยว่ โยนไปบนเตียงหลอฮั่น “ท่านอ๋อง ท่านนอนเองเถอะ ข้าน้อยขอออกไปอาเจียนสักครู่……”

เขารีบวิ่งออกไปราวกับลูกศร ไม่นาน ก็มีเสียงอาเจียนส่งมา นั่นเขาเรียกว่าน่าอนาถ

หยู่เหวินเห้าไม่ได้เมาจนไร้สติถึงที่สุด ก็แค่เวียนหัวเป็นอย่างมาก พยายามดิ้นรนลุกขึ้นมา “อ๋อ คืนนี้ต้องช่วยยายหยวนสระผม”

ลู่หยากับหมันเอ๋อเข้ามารับใช้ ได้ยินคำพูดนี้ ฉี่หลอก็รีบพูดขึ้นว่า “ไม่จำเป็นแล้ว สระไปแล้ว ท่านอ๋อง ท่านยืนให้มั่นคง หมันเอ๋อ รีบไปเอากระโถนมา ท่านอ๋องจะอาเจียนแล้ว

หมันเอ๋อรีบวิ่งไป เอากระโถนกลับมา หยู่เหวินเห้ารับไปกอดไว้ในอ้อมอก ความทรมานในกระเพาะรุนแรงจนเหลือทน จะม้วนตัวพุ่งออกมาแล้ว แต่ก็อาเจียนไม่ออก

“ออกไปให้หมด ไม่ต้องรับใช้”เขาพึมพำหนึ่งเสียง

“ข้าน้อยจะเทน้ำชาให้ท่าน”หมันเอ๋อวิ่งออกไป รีบเทน้ำชามาให้ด้วยความรีบร้อน หยู่เหวินเห้ารับไป มือหนึ่งก็จับที่ไหล่ของหมันเอ๋อเอาไว้ หน้าแดงดุจกวนอู เมาจนตาลาย “เจ้ายืนให้มั่นคง อย่าขยับ ขยับตัวแล้วข้าตาลาย ”

หมันเอ๋อทำหน้าไม่ถูก “พี่ฉี่หลอ ไม่สู้พาท่านอ๋องไปนอนห้องข้างๆก่อนดีหรือไม่”

“ก็ดี จะได้ไม่เป็นการรบกวนพระชายารัชทายาท”ฉี่หลอพูด

หยู่เหวินเห้ากลับทำแก้วหลุดมือจนเกิดเสียงดังขึ้นมาหนึ่งเสียง เดินโอนเอนไปที่ข้างเตียง “ไม่ ออกไปให้หมด ข้าจะนอนแล้ว”

เขาสะบัดรองเท้าออกจากเท้าจนปลิว ล้มศีรษะลงนอน จากนั้นก็เลิกผ้าห่มอย่างลวกๆ ในปากยังคงพึมพำ “ต้องระวังหน่อย อย่าให้กระทบลูก”

เขาตะแคงหน้าไป ยื่นมือออกไปคิดจะกอดหยวนชิงหลิง การเคลื่อนไหวเหล่านี้ ย่อมทำให้หยวนชิงหลิงตื่นขึ้นมา ถลึงตามองเขา “เมาเหล้าหรือ”

เสียงที่ดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำเอาหยู่เหวินเห้าตกใจจนร้องเหวอ กระโดดลงมาจากบนเตียง กระโดดตัวลอยไปอยู่บนโต๊ะทันที เหยียบลื่นไปข้างหนึ่ง เขาฉีกขาล้มลงไปอยู่บนพื้น โต๊ะก็เอียงล้มลง กระแทกไปบนเก้าอี้ เก้าอี้ก็เอียงล้มลงด้วย ทับไปบนตัวของเขา

เขาโบกมือและขาทั้งคู่ของขา ราวกับปูขนที่ถูกมัดเอาไว้ อยากจะลุกขึ้นมาให้ได้ ดวงตาสีดำเอาแต่จ้องมองไปบนเตียง แต่ว่าสายตาถูกโต๊ะบดบังเอาไว้ ทำเอาเขาโมโหจนเตะออกไปอย่างแรง