บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 910

หยู่เหวินเห้าครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ “ความเป็นไปได้นี้ใช่ว่าจะไม่มี แต่ว่า ถ้าหากมีคนต้องการจะปกป้องหมันเอ๋อ ทำไมไม่อยู่คอยดูแลในเมืองหลวง กลับให้นางต้องมีชีวิตที่ยากลำบากเช่นนี้ทำไม”

“ข้าได้ยินหมันเอ๋อบอกว่าท่านยายทั้งสองที่พานางเข้าเมืองหลวงได้ตายไปหมดแล้ว ตอนที่มาก็มีโรคติดตัวมาด้วย”

หยู่เหวินเห้าพูดว่า “แต่ไม่ว่าจะอธิบายอย่างไรหมันเอ๋อก็มีความทรงจำต่อหนานเจียงอยู่บ้าง โดยเฉพาะ ตอนนี้นางยังคงมีญาติอยู่ที่หนานเจียง ”

“เรื่องนี้ ก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรจริงๆ เพียงแต่ว่า ความทรงจำของนางสับสนวุ่นวายมาก อีกอย่าง คำพูดที่นางเคยพูดนางเองก็จำไม่ได้ ทำให้รู้สึกว่าความทรงจำนี้ถูกคนฝังเข้าไปอย่างไรอย่างนั้น แต่เพราะตลอดมามันไม่ใช่สิ่งที่พบเจอด้วยตนเอง ฉะนั้นจึงลืมเลือนได้อย่างรวดเร็ว มีเพียงความทรงจำที่มีต่อท่านยายทั้งสองเท่านั้น นางค่อนข้างจะจำได้ชัดเจน ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนนี้ ไม่เคยพูดผิดเลย”

“น่าประหลาดขนาดนี้เชียว ใช่แล้ว แล้วนางมีความทรงจำต่อแม่นมฉินหรือไม่”

“นางบอกว่าไม่เคยรู้จักคนที่ชื่อแม่นมฉินมาก่อน”หยวนชิงหลิงพูด

หยู่เหวินเห้าพึมพำว่า “เช่นนั้นบางทีอาจเป็นแค่คนที่หน้าตาคล้ายกัน แม่นมฉินกับหมันเอ๋ออาจไม่ได้เกี่ยวข้องกัน เพียงแต่ ปฏิกิริยาของแม่นมฉินก็น่าประหลาดใจเหลือเกิน ยอมที่จะอยู่ทำงานยากลำบากอยู่ในวังก็ไม่ยินดีจะออกมารับใช้น้องเก้าในจวน นี่ไม่ใช่ความคิดของคนปกติทั่วไป อย่างไรเสียก็ต้องตรวจสอบให้ดีจึงจะได้ ดูสิว่านางใช่บ่าวหนานเจียงกลุ่มแรกที่เข้ามาในเมืองหลวงหรือไม่ ”

“ข้าจำได้ท่านเคยบอกว่า หลังจากอ๋องหนานเจียงตายแล้ว จึงมีคนหนานเจียงจำนวนมากทะลักเข้าสู่เมืองหลวง ยังมีบ่าวหนานเจียงสองคนที่บุกเข้าไปในตำหนักของไท่ซ่างหวงหวังปลงพระชนย์ เรื่องนี้เคยตรวจสอบในภายหลังหรือไม่”หยวนชิงหลิงถาม

“ตอนนั้นไท่ซ่างหวงยังไม่ได้สละบัลลังก์ เรื่องนี้ ไม่รู้ว่ามีการตรวจสอบหรือไม่ พรุ่งนี้ข้าจะไปที่ศาลต้าหลี่ ตามหลักแล้วศาลต้าหลี่จะมีการเก็บม้วนคดีความเอาไว้ หรือบางที เป็นการจัดการภายในของทหารรักษาพระองค์ พักผ่อนก่อนเถอะ เจ้าจะอดหลับอดนอนไม่ได้”

ที่จริงหยวนชิงหลิงก็รู้สึกง่วงขึ้นมาบ้างแล้ว นอนลงไปบนเตียง แต่ความคิดไม่สามารถสงบลงได้เลย พลิกตัวไปมา หยู่เหวินเห้าใช้มือโอบกอดไหล่ของนางเอาไว้ แววตาลึกซึ้ง “นอนไม่หลับหรือ”

“นอนไม่หลับ”

เขาวางมือเอาไว้บนหน้าอกของนางอย่างจริงจัง “ต้องการให้ข้าช่วยเจ้าหรือไม่”

หยวนชิงหลิงหลับตาลง ค่อยๆพูดอย่างช้าๆว่า “ตอนนี้รู้สึกง่วงขึ้นมาแล้ว”

มือของหยู่เหวินเห้าค่อยๆเคลื่อนลงไปด้านล่าง วางไว้ที่หน้าท้องของนาง ลูกสาวที่อ้วนถ้วนของเขา

เมื่อถึงกลางดึก ได้ยินคนเคาะประตูอยู่ด้านนอกด้วยความสะลึมสะลือ หยู่เหวินเห้าลุกขึ้นมาขานรับหนึ่งเสียง “ใคร”

“ท่านอ๋อง พระชายารัชทายาท หมันเอ๋อเป็นเรื่องแล้ว ”ฉี่หลอที่อยู่ข้างนอกพูดอย่างตื่นตระหนก

หยวนชิงหลิงกึ่งกลับกึ่งตื่น ได้ยินคำพูดนี้ของฉี่หลอ ทันใดนั้นก็ได้สติขึ้นมาทันที รีบเลิกผ้าห่มออกจะลงจากเตียง หยู่เหวินเห้ากดนางเอาไว้ ตัวเองเดินเท้าเปล่าออกไปเปิดประตู เห็นฉี่หลอที่ตัวเปียกปอนยืนอยู่หน้าประตู ผมและใบหน้ายังมีน้ำหยดลงมา ใบหน้าขาวซีด “หมันเอ๋อตกลงไปในทะเลสาบ”

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น”หยวนชิงหลิงลุกขึ้นเอาเสื้อคลุมร่าง ลมหนาวเย็นในตอนกลางคืนพัดกรูเข้ามา นางจามติดต่อกันสองครั้ง

“พระชายารัชทายาท เมื่อคืนท่านให้ข้าน้อยจับตาดูนางเอาไว้ ข้าน้อยจึงจุดธูปไว้ในห้อง คิดว่าจะให้นางได้นอนพักผ่อนดีๆ ไหนเลยจะรู้ว่าพอถึงกลางดึกนางก็เริ่มกรีดร้อง ร้องไห้ ร้องเรียกอย่างไรก็ไม่ตื่น หลังจากนั้นข้าน้อยก็ออกไปเรียกคน เพิ่งจะออกจากประตูก็เห็นอย่างวิ่งอย่างรวดเร็วราวกับลูกศรออกไปข้างนอก ตรงไปยังทะเลสาบในลานบ้านและพุ่งตัวลงไปทันที ข้าน้อยลากตัวนางขึ้นมาแต่ก็ลากขึ้นมาไม่ได้ เป็นองค์ชายเก้าที่มาแล้วช่วยลากตัวนางขึ้นมาได้”ฉี่หลอพูดด้วยอาการที่สั่นเทาไปทั้งตัว

หยวนชิงหลิงร้องในใจว่าแย่แล้ว รีบเดินออกไปทันที “เจ้ารีบกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ข้าจะไปดู”

หยู่เหวินเห้ากลับเข้าไปในห้องเอาเสื้อมาตัวหนึ่ง “รอข้าด้วย”

ทั้งสองเดินอย่างรวดเร็วไปยังห้องของหมันเอ๋อ เดิมทีนางนอนห้องเดียวกันกับลู่หยา ภายหลังลู่หยาได้ไปรับใช้คุณย่าหยวน นางจึงอยู่ห้องเดียวกับฉี่หลอ

ตอนนี้แม่นมสี่กับแม่นมฉีต่างก็อยู่ในห้องแล้ว หยู่เหวินเทียนก็ตัวเปียกปอนยืนอยู่หน้าประตู เห็นหยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงมาแล้ว รีบก้าวเข้าไปพูดว่า “คนไม่เป็นไรแล้ว จมน้ำ ครู่เดียวก็ค่อยๆดีขึ้นแล้ว ถามนางว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น นางก็พูดไม่ออก”

หยวนชิงหลิงพยักหน้า หมุนตัวเดินเข้าไป หยู่เหวินเห้าตบไปที่ไหล่ของเขา “ดี เจ้ารีบกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อย่าให้จับไข้”

“พี่ห้า เมื่อครู่นางเอาแต่ร้องไห้วิ่งตรงไปที่ทะเลสาบ กระโดดลงไปอย่างรวดเร็ว ข้ามองเห็นจากบนตำหนัก เรียกได้ว่าอกสั่นขวัญแขวนมาก นางได้รับความลำบากอะไร ถึงต้องคิดฆ่าตัวตายกลางดึก”หยู่เหวินเทียนพูด

“ไม่มีอะไร กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ”หยู่เหวินเห้าพูดเสียงขรึม

หยู่เหวินเทียนลังเลอยู่ชั่วครู่ “เช่นนั้น เช่นนั้นก็ได้ ห้องของหญิงสาวข้าเข้าไปก็ไม่เป็นการดี เช่นนั้นข้าขอตัวกลับก่อน”