บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 913

หยวนชิงหลิงกับหยู่เหวินเห้ามองตากัน อ๋องหนานเจียง เข้าวังมาเพื่ออ๋องหนานเจียงจริงๆด้วย งั้นก็ใช่ว่าเป็นการลอบฆ่า อาจเป็นเพราะพวกเขาทั้งสองรู้เรื่องอะไรบางอย่าง แต่ไม่เชื่อถือคนอื่น จึงคิดอยากที่จะหาวิธีเข้าวังเพื่อไปรายงานฮ่องเต้

แต่น่าเสียดาย สองคนนี้ถูกฆ่า ต่อให้พวกเขารู้ว่าอ๋องหนานเจียงถูกใครทำร้าย ก็ไม่สามารถรู้ได้แล้ว

"งั้นช่วงเวลาที่พวกเขาอยู่ในวังนี้นั้น นอกจากบุกเข้าไปในตำหนักไท่ซ่างหวง ยังเคยทำอะไรบ้างไหม?" หยู่เหวินเห้าถามขึ้น

แม่ทัพหลอครุ่นคิดอย่างหนัก แล้วพูดขึ้นว่า "ไม่มีเบาะแสอย่างอื่นแล้ว อ้อ ใช่ ตอนนั้นศพของพวกเขาถูกนำไปทิ้งนอกวัง ทิ้งบนสุสานฝังศพที่หนานซาน ตอนที่ข้าน้อยสืบความ คิดอยากที่จะหาเบาะแสจากศพอีกครั้ง กลับพบว่าศพถูกนำหายจากไปแล้ว"

"หายไปแล้ว? ถูกสุนัขจรจัดกัดกินหรือ?" หยู่เหวินเห้าถามขึ้น

"ไม่ใช่ วันที่สองข้าน้อยก็ไปยังสุสานฝังศพแล้ว หากศพถูกสุนัขจรจัดกัดกิน เสื้อผ้ารองเท้าก็จะต้องเห็น แต่หาไม่เจอ สามารถมั่นใจได้ว่าถูกนำเอาไปแล้ว"

"กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ มีคนช่วยฝังศพให้กับพวกเขา?" หยวนชิงหลิงครุ่นคิด พร้อมพูดขึ้นว่า "หากเป็นเช่นนี้ ในเมืองหลวงจะต้องยังมีคนของพวกเขา หลังจากนั้นท่านไม่ได้สืบต่อไปอีกหรือ?"

แม่ทัพหลอพูดขึ้นว่า "ค้นหาระแวกใกล้เคียงอยู่รอบหนึ่ง บนภูเขาห่างออกไปประมาณสามลี้ เจอร่องรอยของกองหินและการเผาไหม้ ธรรมเนียมของคนหนานเจียง คือหลังจากตายแล้วก็จะถูกเผา เสียดายตอนนั้นหาไม่เจอว่าใครช่วยฝังศพให้กับพวกเขา แต่ดูจากลักษณะการเผาศพนี้ สถานะของทั้งสองคนน่าจะไม่ใช่สามัญชนธรรมดา"

"ลักษณะการเผา?" หยวนชิงหลิงอึ้ง

หยู่เหวินเห้าอธิบายขึ้นว่า "ไม่ผิด สามารถดูสถานะได้จากการกองหิน หากเป็นคนธรรมดาทั่วไป เรียงหินให้เป็นวงกลมหนึ่งชั้น ศพถูกเผาอยู่ภายในวงกลม ถ้าเป็นขุนนางหรือผู้อาวุโสในท้องที่ จะเรียงหินให้เป็นสองชั้นถึงมากกว่าห้าชั้น ยังมีหินขั้นบันได เพื่อแสดงถึงสถานะอันสูงส่งของพวกเขา แม่ทัพหลอ ตอนนั้นเจ้ามองเห็นกี่ชั้น?"

แม่ทัพหลอพูดขึ้นว่า "สามชั้น"

"สามชั้น งั้นน่าจะเป็นขุนนางของอ๋องหนานเจียง"

หยวนชิงหลิงมองดูเขาอย่างนิ่งอึ้ง สามชั้นต้องเป็นคนที่อยู่ในตำแหน่งที่สูงมาก แต่ยอมที่จะเป็นขันที เพื่อให้ได้เข้าวังเข้าเฝ้าฮ่องเต้ แสดงว่าสิ่งที่พวกเขาต้องการพูดจะต้องไม่ธรรมดาแน่ ยังไงก็ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของอ๋องหนานเจียง

หลังจากส่งแม่ทัพหลอกลับไปแล้ว หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างสับสนว่า "หากตอนนั้นในเมืองหลวงยังมีคนของพวกเขา ทำไมถึงไม่คิดหาวิธีต่อ? ปล่อยเลยตามเลยไปแบบนี้ ไม่เป็นการเสียสละสองคนนี้ไปฟรีๆหรือ?"

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างครุ่นคิดว่า "บางที เทียบกับการแก้แค้นแทนอ๋องหนานเจียง อาจจะมีเรื่องที่สำคัญกว่านั้น"

"เจ้าหมายถึงหมันเอ๋อ? แต่หลายปีมานี้หมันเอ๋อเร่ร่อนไปเรื่อย ลำบากอย่างมาก แสดงว่าในเมืองหลวงไม่มีใครรู้ว่านางเป็นคนของหนานเจียง ไม่เช่นนั้นทำไมถึงไม่ออกมาปกป้องนาง? ยังให้นางไปเป็นทาสตามที่ต่างๆ"

"หมันเอ๋อเคยพูด นางมียายรับใช้สองคนพาเข้าเมืองหลวงมา แต่ยายสองคนนั้นเสียชีวิตแล้ว เจ้าว่าจะเป็นยายของหมันเอ๋อสองคนนั้นหรือเปล่า ที่ทำศพให้กับสองคนนั้น? หลังจากนั้นไม่นาน ก็เสียชีวิตไปด้วย ทิ้งหมันเอ๋อให้มีชีวิตอยู่เพียงลำพังในเมืองหลวง"

หยู่เหวินเห้าครุ่นคิด พร้อมพูดขึ้นว่า "นี่ก็ถือว่ามีความเป็นไปได้"

หยวนชิงหลิงเล่าเรื่องท่าทีผิดปกติที่หลังจากแม่นมฉินเจอหมันเอ๋อให้เขาฟัง ทั้งสองคนปรึกษากัน คิดว่าควรที่จะหาโอกาสให้ได้เจอหน้ากัน

ตอนนี้ทำได้เพียงคาดเดา จะต้องรับรู้ความจริงให้ได้มากที่สุด อย่างน้อย ต้องรู้ถึงความเกี่ยวข้องระหว่างแม่นมฉินกับหมันเอ๋อ

ตอนนี้ข่าวที่ถูกปล่อยออกไป สามารถล่อแม่นมฉินได้คนหนึ่ง และจะสามารถล่อได้คนอีกมากมาย นี่เป็นเพียงแค่เริ่มต้น

ในที่สุดจวนของอ๋องชุนก็ได้ฤกษ์ยามงามดีสามารถเข้าอยู่ได้แล้ว พวกเหล่าขุนนางราชสำนักกับทุกพระตำหนัก ต่างส่งของมาอวยพร จนของอวยพรมากมายกองเหมือนดั่งภูเขาขึ้นมาในทันใด แกะแทบไม่ทัน จึงเก็บไว้ในคลังแล้วสั่งคนค่อยๆจัดการบันทึก