บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 92

ความคิดที่บ้าๆนี้ จนกระทั่งหยวนหลุนเหวินไปแล้ว ยังคงดำเนินต่อไป

นางตรวจดูกล่องยาตัวเองอยู่ในห้อง ยาสลบมีแล้ว ผ้าก๊อซมีแล้ว ยาห้ามเลือดมีแล้ว โดปามีนที่ใช้ในการช่วยชีวิตมีแล้ว อะโทรปีนมีแล้ว ยังมียาอื่นๆเล็กๆน้อยๆ

มีดสั้น ไม่มี ยืมกับสวีอีได้

ทุกอย่างเตรียมพร้อม เหลือเพียงการตรวจสอบ

นางต้องการตรวจสอบว่าเจ้าพระยาหุ้ยติ่งชอบไปเที่ยวที่ไหน ตรวจสอบว่าเวลาไหนจะผ่านเส้นทางอะไรบ้าง ลูกน้องที่ติดตามมีจำนวนกี่คน และพกพาอาวุธอะไรบ้าง

สวีอีรู้สึกช่วงนี้พระชายาแปลกๆ เดี๋ยวก็มายืมมีดสั้นกับเขา เดี๋ยวก็มาถามเขาว่ามีอาวุธลับอะไรมั้ย เดี๋ยวก็ถามว่าอะไรคือสัญลักษณ์ที่โดดเด่นของผู้ชาย

สองข้อแรกนั้นไม่เท่าไหร่ สองข้อหลังเขาไม่รู้จะพูดยังไง สัญลักษณ์ที่โดดเด่นของผู้ชายไม่ใช่กล้ามเนื้อหน้าอกกับช้างน้อยที่อยู่ด้านล่างหรอกเหรอ?

พระชายานั้นไร้เดียงสาเกินไปแล้วจริงๆ

จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาก็เห็นพระชายาสวมใส่ชุดผู้ชายที่ใหม่เอี่ยมออกไป อีกอย่างยังได้ออกไปจากประตูหลัง ไม่ได้พาลู่หยาไป และก็ไม่ได้พาแม่นมทั้งสองคนไปด้วย

เขารู้สึกแปลกใจ แต่ก็ไม่กล้าที่จะถาม พระชายามีความลับ เขาไม่กล้าที่จะถามเลยจริงๆ

วันที่สอง พระชายาหยิบหมั่นโถวสองลูกก็ออกไปอีก เมื่อออกไปก็ไปทั้งวันเลย ฟ้ามืดแล้วจึงจะกลับมา

วันที่สาม ก็เช่นเดียวกัน

สวีอีรู้สึกว่า ควรที่จะรายงานท่านอ๋องแล้ว

หลังจากที่หยู่เหวินเห้าหายบวมแล้วก็รีบไปรับมอบงานที่กรมการพระนคร รับตำแหน่งเจ้ากรมการพระนครอย่างเป็นทางการ

บุคลากรใหม่ ต้องได้รับการปรับเปลี่ยนแก้ไข มีเจ้าหน้าที่ใหญ่เล็กหลายสิบคนในกรม ความขัดแย้งที่ซับซ้อนหลายอย่าง ความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลมีเกี่ยวพันกัน ต่างคนต่างถือดี แก่งแย่งชิงดี ล้วนไม่ใช่เรื่องเกินจริงเลย

หยู่เหวินเห้าต้องการทำความคุ้นเคยกับแต่ละสายงานโดยเร็วที่สุด ดังนั้นเขาจึงยุ่งตั้งแต่เช้าจรดค่ำ

เมื่อกลับถึงจวน สวีอีก็เข้ามารายงาน “ท่านอ๋อง ช่วงนี้พระชายาทำตัวแปลกมาก”

หยู่เหวินเห้าที่มีอาการบาดเจ็บอยู่แล้ว ได้ยินเรื่องของหยวนชิงหลิง ก็ไม่มีความสนใจเลย “ข้าไม่อยากได้ยินคำว่าพระชายาหรือหยวนชิงนี้สามคำนี้”

สวีอีมองดูท่านอ๋องที่เหนื่อยล้า ก็ได้เก็บคำพูดที่จะพูดลงไปในท้อง “ขอรับ”

ทังหยางดึงตัวสวีอีออกไป แล้วถาม “พระชายาทำตัวแปลกยังไง?”

สวีอีกล่าว “หลายวันมานี้พระชายาแต่งกายด้วยเสื้อผ้าผู้ชายออกไปข้างนอก ออกไปแต่เช้ากลับมาอีกทีตอนค่ำ”

“ได้เบิกเงินไปด้วยหรือไม่?”

“ไม่ขอรับ เอาไปแต่หมั่นโถวกับเหล้า”

ทังหยางก็รู้สึกแปลกใจ “แล้วเจ้าได้ถามลู่หยากับแม่นมฉีหรือยัง?”

“ถามแล้ว แม่นมฉีบอกว่าไม่รู้ว่าพระชายาจะไปหายาอะไรมาถวายให้กับไท่ซ่างหวง บอกว่าจะถึงวันคล้ายวันประสูติของไท่ซ่างหวงแล้วไม่ใช่รึ? เพียงแต่ห้ามไม่ให้พวกนางตามไปด้วย กลัวความรั่วไหลแล้วจะไม่เป็นที่ประหลาดใจ”

“ระยะนี้ไม่ว่าพระชายาจะทำอะไรก็ดูแปลกไปหมด” ทังหยางคิดๆแล้วก็รู้สึกว่าไม่มีปัญหาอะไร วันเกิดไท่ซ่างหวง ใครๆก็ให้ความสำคัญ หากพระชายามีของล้ำค่าถวายให้กับไท่ซ่างหวง ทำให้ไท่ซ่างหวงพอพระทัย ก็เป็นประโยชน์ต่อท่านอ๋อง

อย่างไรก็ตาม เพื่อความปลอดภัย ทังหยางกล่าว “ต่อไปพระชายาออกไป เจ้าแอบตามไปด้วย แต่อย่าให้พระชายาสังเกตเห็น”

“รับทราบ” สวีอีตอบกลับ

หลังจากที่ทังหยางเข้าไปแล้ว ก็ได้บอกกับหยู่เหวินเห้า “พระชายาได้เตรียมของขวัญวันเกิดให้กับไท่ซ่างหวง”