บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 91

ความสามัคคีของคนในจวนเจ้าพระยากระตุ้นความดุร้ายและต่อต้านในใจของหยวนชิงหลิงออกมา

“ข้านับถึงสาม ให้หลีกไป!” หยวนชิงหลิงจ้องมองนางหลวนแล้วกล่าวอย่างเยือกเย็น

นางหลวนหัวเราะเบาๆ “หลีกให้ไม่ได้จริงๆ เกรงว่าความมุทะลุบุ่มบ่ามของพระชายา จะไปรบกวนการพักฟื้นของฮูหยินใหญ่”

ยังจะนับถึงสามอีก ปัญญาอ่อนจริงๆ

หยวนชิงหลิงจ้องมองนาง “หนึ่ง............”

สองมือผลักออกไป ขานางหลวนก็โซซัดโซเซ ล้มลงบนพื้นทันที

“ล่วงเกินแล้ว!” หยวนชิงหลิงก็ก้าววิ่งไปอย่างรวดเร็ว

“โอ๊ย พระชายาทำร้ายข้า พระชายาทำร้ายข้า.......” นางหลวนที่อยู่บนพื้นตะโกนร้องอย่างเจ็บปวด ทำให้คนในจวนกรูกันเข้ามาดู

หยวนชิงหลิงหยุดฝีเท้าลง นิ่งไปครู่หนึ่ง หันหน้าแล้วเดินกลับไป

นางหลวนร้องไห้กล่าว “ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย ไม่ว่ายังไงข้าก็เป็นท่านป้าของเจ้า เจ้ากลับลงมือทำร้ายข้า การที่เจ้าเป็นพระชายาแล้วจะแน่สักแค่ไหนเชียว? กลับมาบ้านแม่ก็มารังแกผู้อาวุโสเหรอ”

หยวนชิงหลิงยืนมองลงข้างล่าง “ยิ้มอย่างเย็นชาแล้วกล่าว ท่านป้า ข้าขอเตือนให้ท่านหุบปากจะดีกว่า วันนี้ฮูหยินรองยังไม่กล้าออกมาขวางข้า ท่านกลับเป็นคนที่รีบเสนอหน้ามาหาเรื่อง”

“เจ้า........เจ้าต้องการพูดอะไร?” นางหลวนก็หยุดเสียงร้องไห้ทันที พยายามบีบยังไงก็ไม่มีน้ำตาเลยแม้แต่หยดเดียว

“เมื่อก่อนข้าจะกลับมาที่จวน ต้องขออนุญาตท่านอ๋องทุกครั้งร่ำไป แต่บัดนี้ข้าอยากจะไปไหนก็สามารถไปได้ทุกที่ เจ้าว่าล่ะ?” หยวนชิงหลิงกล่าวด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

นางหลวนตกใจ “เจ้าอย่าคิดจะมาขู่ข้า ท่านอ๋องไม่ได้เห็นเจ้าอยู่ในสายตาเลย วันนั้นพวกเจ้าเพียงแค่แสดงให้พวกเราดูเท่านั้น” วันนั้นพวกเขา แสดงละครจริงๆ แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้คนสงสัย

“ต่อให้เป็นการแสดง ก็ต้องให้ท่านอ๋องยินยอมร่วมแสดงกับข้า”

นางหลวนคิดดูแล้วก็มีความเป็นไปได้ ก่อนหน้านั้นหยวนชิงหลิงกลับมาส่วนใหญ่ก็จะกล้าๆกลัวๆ แต่สองครั้งนี้กลับมั่นใจมาก

นางไม่กล้าที่จะเถียง ได้แต่จ้องมองหยวนชิงหลิงเดินก้าวเดินไปอย่างรวดเร็ว

หยวนชิงหลิงไปถึงเรือนของฮูหยินใหญ่ ฮูหยินใหญ่อาการหนักมากจริงๆ คนกำลังหลับอยู่ แต่ว่าหลับได้ไม่สนิทเลย ใบหน้าซีดเซียว

ซุนมามาดึงตัวหยวนชิงหลิงออกไป กล่าวด้วยเสียงเบา “อย่ารบกวนท่านเลย เมื่อคืนไม่ได้นอนเลย ไอทั้งคืน”

“ยาที่ข้าให้ล่ะ? ไม่ได้ให้ท่านย่ากินเหรอ?” หยวนชิงหลิงถาม

ซุนมามาถอนหายใจ “ทิ้งไปแล้ว”

ทิ้งไปแล้ว? ทำไมถึงทิ้ง? หยวนชิงหลิงตกตะลึง

“ฮูหยินรองเป็นคนทิ้ง บอกว่าจะเอาไปให้หมอดูว่าเป็นยาอะไร สุดท้ายยาที่ถูกเอาไปก็ไม่ได้เอากลับมาอีกเลย” ซุนมามากล่าวด้วยความโมโห

“นางทำไมจึงทำเช่นนี้?” หยวนชิงหลิงไม่เข้าใจจริงๆ ยานี้กินแล้วได้ผล อีกอย่างก็ได้บอกกับซุนมามาและท่านย่าว่าเป็นยาในวัง ฮูหยินรองทำไมเอายาไปแล้วยังจะให้หมอดูยาที่เอามาจากในวัง?

ซุนมามากล่าวอย่างโกรธเคือง “จะเพราะอะไรละ? ก็กลัวว่าฮูหยินใหญ่อาการดีขึ้นแล้วก็จะมาแย่งอำนาจของนางไง”

อำนาจ? อำนาจอีกแล้ว

หยวนชิงหลิงเกลียดคำคำนี้เข้ากระดูกดำ

“พรุ่งนี้ข้าจะสั่งให้คนเอายามาให้เจ้า แต่ครั้งนี้เจ้าต้องซ่อนมันให้ดี ห้ามให้นางมาเอาไปทิ้งอีก” หยวนชิงหลิงกล่าว

“ข้าน้อยทราบแล้ว ใช่แล้ว ครั้งนี้ที่พระชายามาที่นี่เพราะเรื่องการแต่งงานของคุณหนูรองรึ?” ซุนมามาถาม

“เจ้าก็รู้? แล้วท่านย่ารู้เรื่องด้วยหรือไม่?”

ซุนมามาส่ายหัว “จะกล้าบอกคุณท่านได้ยังไง? หากพูดไปกลัวคุณท่านจะอารมณ์ขึ้นอีก ตอนนี้ร่างกายคุณท่านทนรับไม่ไหว พระชายาห้ามบอกท่านเด็ดขาด”

หยวนชิงหลิงพยักหน้าอย่างจำยอม “ข้ารู้แล้ว”

ไม่ได้รอฮูหยินใหญ่ตื่น หยวนชิงหลิงก็กลับไปก่อน ดูแล้วฮูหยินใหญ่คงช่วยอะไรไม่ได้แล้ว วันนี้จึงวิ่งเก้อไปหนึ่งวัน อย่างไรก็ตาม หวังว่าทางพี่ใหญ่จะมีข่าวดี