บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 932

เหยาฮูหยินถลึงตาใส่อะซี่ “ยังไม่รีบเงียบปากอีก!”

จากนั้นนางก็หันมาพูดกับเสี้ยวหงเฉิง “นางยังเด็กพูดเพ้อเจ้อ อย่าสนใจนางเลย ข้าเชื่อว่าท่านกับองค์รัชทายาทต้องบริสุทธิ์ใจแน่ ใช่ไหม?”

หยวนชิงหลิงไม่คิดว่าฮูหยินเหยาจะถอยเพื่อรุก จึงอดส่ายหน้าหลุดหัวเราะเป็นไม่ได้

เสี้ยวหงเฉิงหอบผ้าชิ้นแล้วหันมามองฮูหยินเหยา สีหน้างุนงง “ชอบองค์รัชทายาท? จะเป็นไปได้ยังไง? มีแต่พระชายานั่นแหละที่ชอบเขาได้”

“นั่นสิๆ น้องห้าเนี่ย ไม่ใช่คนดีอะไรหรอก” ฮูหยินเหยาก็รู้สึกเก้อเขินอยู่บ้าง จึงรีบพูดเล่นออกไป

เสี้ยวหงเฉิงเอ่ย “แต่จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ได้ องค์รัชทายาทก็มีข้อดีอยู่เหมือนกัน นั่นก็คือไม่โรแมนติก ทำงานกับเขาน่าเชื่อถือ แต่ถ้าหากอยู่กินด้วยก็น่าเบื่อมาก พระชายาท่านว่าจริงไหม?”

หยวนชิงหลิงยังไม่ทันตอบ อะซี่ก็ค้าน “จะน่าเบื่อได้ยังไง? ข้าว่าองค์รัชทายาทโรแมนติกจะตาย หยอกพี่หยวนให้ขำกลิ้งอยู่เรื่อย”

หยวนชิงหลิงหัวเราะเหอะๆ “อะซี่ เขาหยอกให้ข้าขำกลิ้งเมื่อไหร่กัน?”

“พี่หยวน” อะซี่ถลึงตาใส่ “ผู้ชายของตัวเองก็ต้องปกป้องเองสิ ตอนนี้ข้าก็ไม่ยอมให้ใครว่าสวีอีของข้าเหมือนกันนะ”

เมื่อนั้นหยวนชิงหลิงก็หัวเราะชอบใจ “เอาล่ะ ปกป้องๆ เจ้าห้าก็เป็นคนเก่งเหมือนกัน ไม่แค่ทำงานมีความสามารถ แถมยังอารมณ์ขันมากๆ ด้วย”

เหยาฮูหยินกับเสี้ยวหงเฉิงพากันหัวเราะ มองอะซี่ที่ทำท่างอนตุ๊บป่อง จากนั้นเสี้ยวหงเฉิงก็พูดว่า “สวีอีไม่เลวจริงๆ นั่นแหละ เมื่อก่อนทำงานไม่ค่อยได้เรื่อง แต่สองปีมานี้วรยุทธ์ก้าวหน้ามาก เป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะ เขาต้องเป็นมือซ้ายแขนขวาให้องค์รัชทายาทได้แน่”

“นั่นสิ สวีอีเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก” ฮูหยินเหยาก็พูดสมทบ

ทว่าอะซี่กลับโบกมือ หัวเราะจนหน้าชื่นตาบาน ถ่อมตนแบบปลอมๆ “ที่ไหนกัน ที่ไหนกัน?”

นางมองเสี้ยวหงเฉิงแล้วเอ่ย “ท่านยังไม่บอกเลย ว่าคนที่ท่านชอบเป็นใคร?”

เสี้ยวหงเฉิงค้อนใส่นาง “เจ้าไม่รู้จักซักหน่อย บอกไปก็ไม่รู้”

“ไม่รู้จัก ท่านก็แนะนำให้พวกเรารู้จักสิ!” อะซี่อยากรู้มากว่าผู้ชายที่เสี้ยวหงเฉิงหลงรักจะเป็นคนอย่างไร

“ไม่บอกๆ!” เสี้ยวหงเฉิงหน้าเลือดฝาด “รีบช่วยข้าเลือกเร็วๆ เถอะ พับไหนดี? ปิ่นปักผมด้วย ที่เป็นหยกประดับทองเป็นไง? ”

ทั้งสามมองเป็นตาเดียว จากนั้นก็เฮอะพร้อมกัน “แก่!”

เมื่อฮูหยินเหยากับอะซี่เดินออกไปแล้ว ก็เหลือเสี้ยวหงเฉิงอยู่คุยกับหยวนชิงหลิงตามลำพัง

เสี้ยวหงเฉิงเอ่ย “วันนี้ที่อะซี่ถาม ทำให้ข้าคิดว่าหรืออาจทำให้เจ้าเข้าใจผิด ข้ากับองค์รัชทายาทไปมาหาสู่กันบ่อยจริง แต่เพราะเขาเป็นผู้ทรงปรีชาญาณเท่านั้น ข้าก็เลยเลือกเข้าฝ่ายเขา ทำงานให้เขา อีกอย่าง พวกเราเป็นเพื่อนกันมาหลายปี ระหว่างเราไม่มีความคิดเช่นนั้น”

หยวนชิงหลิงมองนาง แล้วพูดจริงจัง “ข้าไม่เคยคิดว่าเจ้ากับเจ้าห้ามีอะไรกัน เจ้าวางใจเถอะ ไม่ต้องสนใจว่าใครจะพูดอะไร”

เสี้ยวหงเฉิงโล่งอก “ตอนแรกข้าไม่ชอบเจ้าก็จริง เพราะสาเหตุที่พวกเจ้าแต่งงานกันเป็นเรื่องที่น่าอาย ลบหลู่ชื่อเสียงของเขา หลังจากพวกเจ้าดีกันแล้วอีกนาน ข้าก็ยังค่อนข้างเย็นชากับเจ้า แต่นั่นเป็นเมื่อก่อน ตั้งแต่ผ่านเรื่องที่เขาโรคเรื้อน ข้าก็เปลี่ยนทัศนคติกับเจ้าใหม่”

หยวนชิงหลิงเอ่ย “เรื่องจวนเจ้าหญิงก็ผ่านไปแล้ว ตอนนั้นข้า...ยังเด็กไม่รู้ความมั้ง แถมยังเพราะเรื่องภายนอกอีก ก็เลยทำเรื่องแบบนั้น รู้สึกผิดจริงๆ”