บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 948

ทุกคนต่างก็ตกตะลึง ทำไมยังไม่ทันได้พูดจาสักคำ คนก็เป็นลมไปก่อนแล้ว

องครักษ์รีบเข้ามาประคองตัวเขาขึ้น แบกเข้าไปวางไว้ที่เก้าอี้กุ้ยเฟย กดเอาไว้และนวดเคล้นเป็นเวลาชั่วครู่ จึงเห็นคนค่อยๆฟื้นขึ้นมา

เห็นดวงตาของเขามีท่าทีราวกับจะแตกร้าว อะซี่ก็รีบตะโกนว่า “คลอดออกมาคนหนึ่งแล้ว แม่ลูกปลอดภัย ยังรอคลอดอีก”

“หนึ่งคน ”สมองของหยู่เหวินเห้ามีเสียงอื้ออึงขึ้นมาอีก คว้าตัวเต๋อกงกงที่อยู่ข้างๆทันที “ทั้งหมดมีกี่คน”

เต๋อกงกงแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว “ข้าน้อย ข้าน้อยก็ไม่รู้ ”

“นี่คลอดออกมานานแค่ไหนแล้ว ยังไม่เห็นคนที่สองออกมาหรือ”หยู่เหวินเห้าจะบ้าแล้ว

“ไม่ใช่ ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ อาจจะคลอดแล้ว แต่ในห้องไม่ได้รายงาน”เต๋อกงกงถูกเขาคว้าคอเอาไว้แทบหายใจไม่ออก

หยู่เหวินเห้าพลักเขาออกไป เดินอย่างรวดเร็วฝ่าเข้าไป ตลอดทางแม้จะมีคนคอยขวาง แต่ว่า เขาเหมือนกับสิงโตที่คลุ้มคลั่งไปแล้ว ใครจะขวางได้

เลิกผ้าม่านออก ก็มีกลิ่นคาวเลือดลอยเข้ามาในจมูก ฮูหยินเหยากับแม่นมสี่อุ้มเด็กเอาไว้ หมอหลวงได้ถือกล่องยาถอยออกมาจากฉากกั้นแล้ว เห็นหยู่เหวินเห้ามาถึง ก็รีบคุกเข่าลง “ยินดีกับองค์รัชทายาทที่ได้โอรส……หนึ่งคู่”

หยู่เหวินเห้ายื่นมือออกไปเช็ดที่ใบหน้าทีหนึ่งก็ไม่รู้ว่าเป็นน้ำตาหรือเหงื่อ ค่อยๆเดินเข้าไปช้าๆ มีน้ำตารื้นขึ้นมาอยู่บ้าง

เห็นได้ชัดว่าหยวนชิงหลิงเหนื่อยล้าอยู่บ้าง เมื่อครู่มีเหตุไม่คาดคิดเกิดขึ้นเล็กน้อย เจ้าห้าทิ้งระยะห่างเกือบจะครึ่งชั่วโมงก็ไม่ยอมออกมา หลังจากที่หมอหลวงมาถึงแล้วก็ให้กินยาเร่งคลอด เจ้าห้าจึงออกมาอย่างไม่รีบร้อน

“พระองค์ รีบดูท่านชาย”แม่นมสี่อุ้มเด็กเดินเข้ามา เสียงของนางก็แหบแห้งไปแล้ว เมื่อครู่ตกใจเป็นอย่างมาก นางไม่เคยทำคลอดมาก่อน ในวังนี้แม้แต่นางผดุงครรภ์ก็ไม่ดี หมอหลวงคอยชี้แนะอยู่หลังฉากกั้น นางกับฮูหยินเหยาทำคลอดกันสองคน

อะซี่นั้นแทบจะเป็นลมไปกลางสถานการณ์ ฉะนั้นจึงให้นางกับหรงเยว่ออกไปด้านนอก

“ดูสิ น่ารักน่าชังขนาดไหน”แม่นมฉี่อุ้มเด็กเขยิบเข้าไป หยู่เหวินเห้าไม่ดูด้วยซ้ำ ยื่นมือดันตัวนางออกไปจากนั้นก็เดินไปทางหยวนชิงหลิง

สองขาของเขาอ่อนแรงจนไม่มีแรงเลยแม้แต่น้อย ราวกับเหยียบอยู่บนนุ่น คุกเข่าลงข้างเตียง ยื่นมือออกไปจับลูบที่ใบหน้าซีดขาวของหยวนชิงหลิง ดวงตาร้อนผ่าว น้ำตาไหลออกมา “เมื่อครู่ทำข้าตกใจแทบตาย”

หยวนชิงหลิงใช้หน้าแนบไปที่มือของเขา ริมฝีปากโค้งขึ้นเล็กน้อย “ข้ารู้ว่าท่านกลัว ฉะนั้นจึงไม่กล้าบอกให้ท่านรู้ว่าข้าตั้งครรภ์ลูกแฝด”

“ฉะนั้น ”หยู่เหวินเห้ารีบเช็ดหน้าอย่างลวกๆ “เครื่องฟังเสียงหัวใจนั่นไม่ได้เสีย”

“ไม่ได้เสีย”หยวนชิงหลิงหัวเราะขึ้นมา ยื่นมือไปลูบหน้าเขา เช็ดน้ำตาที่อุ่นร้อยออกไป

หยู่เหวินเห้ากัดมือของเขาเอาไว้ พูดเสียงสะอื้นว่า “ยายหยวน เจ้ายอดเยี่ยมจริงๆ”

“ไม่ได้เป็นดั่งใจท่านหวัง ไม่ได้คลอดลูกสาว”หยวนชิงหลิงพูดพลางถอนหายใจ

หยู่เหวินเห้าส่ายหน้า ลำคอรู้สึกตื้อตันขึ้นมาเป็นระลอก “ไม่เป็นไร เจ้าปลอดภัยก็ดีแล้ว”

“ดูลูกหน่อยเถอะ”หยวนชิงหลิงเอ่ยเสียงอ่อนโยน

แม่นมสี่กับฮูหยินเหยาอุ้มเด็กเข้ามา ฮูหยินเหยาไม่รู้ว่าเพราะอะไร เอาแต่ตัวสั่นเทาอยู่ตลอด ร้องไห้จนตาแดงก่ำไปหมด ตอนที่อุ้มเจ้าห้าเข้ามา ขานางก็สั่นไปด้วย

เพราะไม่มีผ้าห่อตัวเด็ก เป็นหวงกุ้ยเฟยที่จัดการเอาเสื้อคลุมผ้าฝ้ายของไท่ซ่างหวงมาคลุมเอาไว้ เด็กทั้งสองคน หน้าตาไม่ได้เหมือนกันสักเท่าไหร่ ตอนนี้ยังดูไม่ออกว่าหน้าตาเหมือนใคร แต่ว่า ดวงตาทั้งสองข้างค่อนข้างดำสนิทและมันวาว มองหยู่เหวินเห้าไม่วางตา

“ตั้งแต่ท่านชายคลอดออกมาจนถึงตอนนี้ ยังไม่ร้องไห้สักแอะ”แม่นมสี่พูด

เด็กทั้งสองดูวงบนิ่งราวกับไก่ อีกทั้งยังตัวไม่เล็ก ใบหน้ากลมๆนั้นมีสีชมพูราวกับรอยเลือดที่ไม่ทันเช็ดให้แห้ง หยู่เหวินเห้ายื่นมือไปลูบทีหนึ่ง ก็พบว่านั้นคือสีผิวที่แท้จริง

เพียงเดี๋ยวเดียวก็มีลูกตัวกลมเพิ่มมาสองคน ในใจของหยู่เหวินเห้ารู้สึกสับสนมาก แน่นอนว่าก็รู้สึกดีใจมาก เพราะว่าเป็นลูกของตัวเอง

“อุ้มสักหน่อย”หยวนชิงหลิงพูดเสียงเบา

หยู่เหวินเห้านั่งอยู่บนพื้น เด็กทั้งสองถูกวางลงบนมือทั้งซ้ายขวา เบามาก แต่ว่าท่าทีที่อุ้มนั้นราวกับหนักมาก

“ยังต้องเป็นเวลาอีกหนึ่งถ้วยชา”ฮ่องเต้หมิงหยวนบ่น“อุ้มออกมาตอนนี้ไม่ดีหรือ ก็บอกว่าจัดการเรียบร้อยแล้วไม่ใช่หรือ ”

ไท่ซ่างหวงนั้นนิ่งสงบมาก “จะรีบร้อนไปทำไม เวลาหนึ่งถ้วยชาประเดี๋ยวก็ผ่านไปแล้ว”

“ใช่”ข้างบนมีคนแก่ คนแก่พูดจา ฮ่องเต้หมิงหยวนไม่กล้าถามอีก

เพียงแต่ ผ่านไปเป็นเวลาหนึ่งถ้วยชาแล้ว เด็กก็ยังไม่อุ้มออกมา ฮ่องเต้หมิงหยวนร้อนใจมาก แอบมองไท่ซ่างหวงแวบหนึ่ง เห็นเขาค่อยๆดื่มชาอย่างช้าๆ ราวกับไม่ร้อนใจอะไร ก็ไม่กล้าถาม

การรอครั้งนี้ รอเป็นเวลาครึ่งชั่วยามเต็มๆ ฮ่องเต้หมิงหยวนโมโหจนควันออกหูแล้ว คนก็ยังไม่ออกมาเสียที

ถ้าหากไท่ซ่างหวงไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย เขาคงจะโมโหกราดเกรี้ยวน่าดูไปแล้ว

ไหนเลยจะรู้ว่า กลับได้ยินไท่ซ่างหวงตบโต๊ะด้วยความโมโห “ไปเร่งอีกซิ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนมองไป จมูกของไท่ซ่างหวงแทบจะมีควันพุ่งออกมาแล้ว ไหนเลยยังจะมีความสงบนิ่งเหมือนเมื่อครู่

ในที่สุด หยู่เหวินเห้าก็อุ้มลูกทั้งสองคนค่อยๆเดินออกมาอย่างเนิบช้า

อุ้มคนละหนึ่งคน อุ้มไปวางไว้บนมือของฮ่องเต้หมิงหยวนและไท่ซ่างหวง

ฮ่องเต้หมิงหยวนราวกับได้รับของล้ำค่า สำรวจดูอย่างละเอียด ไม่พูดไม่ได้ว่า เด็กคนนี้มีลักษณะที่ดีมากหน้าผากโหนกนูน ติ่งหูกลมเกลี้ยง ปลายจมูกมีเนื้อแน่น เป็นลักษณะของคนที่มีบุญวาสนาสูงส่งโดยกำเนิด

“มา เปลี่ยนกัน ”ไท่ซ่างหวงมองดูอยู่ชั่วครู่ ก็เร่งเขา

ฮ่องเต้หมิงหยวนจึงส่งเจ้าห้าให้ไท่ซ่างหวง ตัวเองอุ้มเจ้าสี่มา อ้าวหนึ่งเสียง“พวกเขาสองคนหน้าตาไม่เหมือนกันนี่นา”

“อืม ไม่ค่อยเหมือนเท่าไหร่ แต่ว่าต่างก็มีหน้าตาน่าดูมาก”ไท่ซ่างหวงยืดคางพยักหน้าหนักๆทีหนึ่ง สายตามีแววแห่งความรักและเอ็นดูที่ยากจะพบเห็นปรากฏขึ้น