บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 951

หลังจากพิธีการอาบน้ำวันที่สาม คนกลุ่มหนึ่งกลับจวนด้วยความเอิกเกริก หยวนชิงหลิงมองดูพวกลูกๆทั้งห้า เหมือนมีความรู้สึกราวกับอยู่กันละยุคสมัยจริงๆ ขณะที่เข้าวังนี้ยังมีแค่สามคน ออกจากวังก็เปลี่ยนเป็นห้าคนแล้ว ขนมน้ำอัดลมน้ำหวานอะไร จะต้องเพิ่มเมล็ดแตงอีกห่อหนึ่งด้วยหรือไม่？

กลับถึงจวนต่อจากนี้ก็ต้องเริ่มชีวิตของการอยู่เดือนอย่างโชกโชนยาวนานเกือบหนึ่งเดือน ท่านย่าหยวนยิ้มจนไม่เห็นตาแล้ว ครู่หนึ่ง มีเหลนเต็มบ้านแล้วจริงๆ

หลังจากท่านย่าหยวนมอบการบ้านให้หมอหลวงเฉาแล้ว จึงตั้งใจดูแลการอยู่เดือนของหยวนชิงหลิง ตอนท้องแรกไม่ได้ดูแล ขณะที่คลอดก็ไม่ได้อยู่ข้างกาย ตอนนี้อย่างไรก็ต้องเฝ้าดูแลนาง

ฮูหยินใหญ่จวนเจ้าพระยาจิ้งก็มาแล้ว นำอาหารล้ำค่าราคาแพงแต่ละชนิดมา สินสมรสติดตัวตอนแต่งงานของตัวนางเองก็นำมาหนึ่งกล่องเต็มๆ ตอนนี้นางอายุมากแล้ว ด้านหลังยังมีทรัพย์สมบัติอัญมณีมากมายขนาดนี้ อย่างไรเสียอยากจะจัดการให้ดีๆจึงจะเหมาะสม และรู้ว่าหยวนชิงหลิงไม่ต้องการ ดังนั้น มาครั้งหนึ่งก็นำมาด้วยเล็กน้อย บอกว่าให้ในนามของเด็กๆแล้วก็วางไว้เช่นนี้

ยังมีวันเลี้ยงฉลองครบเดือนของเด็กทั้งสองอีกน่ะ แต่ละครอบครัวก็เริ่มส่งของขวัญเพิ่มความอบอุ่นมาล่วงหน้าแล้ว

อ๋องซุนสามีภรรยามาวันนี้ ฐานะที่เป็นท่านลุง ของขวัญของพวกเขาไม่สามารถเป็นของเล็กๆน้อยๆได้ ขึ้นรูปหมูทองและกุญแจทองคู่หนึ่งที่มีราคาสูง มีความหนักอึ้งไม่สามารถสวมไว้บนร่างกายได้โดยสิ้นเชิง แต่พระชายาซุนกล่าวว่า ไม่ได้มีเจตนาอะไร ก็แค่อยากให้คุ้มค่า

พระชายาซุนใบหน้ายิ้มแย้ม กล่าวต่อหยวนชิงหลิงว่า: “ท่านไม่รู้ ผู้คนภายนอกล้วนบอกว่าพวกท่านคิดต้องการเงินเข้ากระเป๋าใช่หรือไม่นะ? สองวันสามวันก็เปลี่ยนวิธีทำเรื่องที่น่าปีติยินดีออกมา แล้วบังเอิญเป็นเรื่องที่น่าปีติยินดีอย่างยิ่งใหญ่อีก ทำให้ผู้คนยินยอมพร้อมใจส่งของขวัญมาให้ถึงบ้าน หวังว่าจะสัมผัสความโชคดีนี้บ้างสักหน่อย”

หรงเยว่ก็หัวเราะแล้ว “แค่นี้ที่ไหนล่ะ? กลัวเพียงแค่หญิงสาวในเมืองหลวงที่แต่งงานแต่ให้กำเนิดลูกไม่ได้ จะเอาประตูใหญ่จวนอ๋องฉู่ทำเหมือนวัดมาไหว้ขอลูกน่ะสิเพคะ อย่างไรเสียข้าก็ไม่สนใจ อยู่เดือนนี้ข้าก็จะนั่งอยู่ในนี้ หากว่าสามารถสัมผัสความโชคดีได้ ให้กำเนิดบุตรชายหรือบุตรสาวผู้หนึ่งได้ จะดูแลปรนนิบัติอย่างหนักหน่วงเลยเพคะ”

หยวนชิงหลิงมองดูหรงเยว่ยิ้มแล้วกล่าว: “เจ้าเนี๊ยนะ ต้องปล่อยวางสภาพจิตใจอย่าหมกมุ่นอยู่แต่กับปัญหานี้ ก็จะมีลูกเองโดยธรรมชาติแล้ว”

หรงเยว่กล่าวอย่างคับแค้นใจ: “ไม่คิดได้หรือเพคะ? ท่านไม่รู้ ขณะที่ข้าแต่งงานได้เดือนที่สาม เสด็จแม่ก็จับตามองดูท้องของข้าอยู่ตลอด หลังจากนั้นทุกครั้งที่เข้าวัง ก็จะมองดูอย่างละเอียด แอบถาม ถามจบแล้วก็ทอดถอนใจอีก หากว่าเป็นคนอื่น ข้าจะต้องต่อยไปหมัดหนึ่งเป็นแน่แล้ว”

พระชายาซุนปิดปากแอบหัวเราะ “ใช่แล้ว หลู่เฟยตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง ยังมักจะเปลี่ยนวิธีการล้วงวิธีโบราณบางอย่างส่งไปที่จวนอ๋องหวยอยู่เสมอ ไม่ได้กินจนเกิดปัญหาขึ้นมาก็ไม่เลวแล้ว ยังอยากจะให้กำเนิดอีกแน่ะ”

“ห๊ะ?” หยวนชิงหลิงไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ มองดูหรงเยว่ “ยาเหล่านั้นเจ้ากินแล้วหรือ?”

หรงเยว่กล่าวด้วยความจนปัญญา: “จะไม่กินได้อย่างไรเพคะ? นางส่งคนมาจับตาดู ไม่กินรอประเดี๋ยวก็ต้องบ่นเจ้าหกอีก ข้าไม่ให้เจ้าหกได้รับความไม่เป็นธรรมนี้หรอกเพคะ”

“ยาอะไรล่ะ? เจ้าเอามาข้าจะให้คนดู” หยวนชิงหลิงกล่าว

หรงเยว่โบกมือ “ไม่ต้องดูเพคะ ข้าให้คนดูแล้ว ยาเหล่านั้นล้วนเป็นของบำรุง ไม่มีข้อเสียเพคะ”

เรื่องยาจีน หยวนชิงหลิงไม่เข้าใจ ดังนั้น ดึกหน่อยตอนที่ท่านย่ามาค่อยให้ท่านย่าสอน บอกว่าหรงเยว่กินยาบำรุงอยู่เพราะอยากมีลูก

ท่านย่าหยวนคุ้นเคยกับหรงเยว่เป็นอย่างมาก กล่าวว่า: “จากธาตุร่างกายของหรงเยว่ ไม่จำเป็นต้องกินยาบำรุง เกินจำเป็น ยาไม่ถูกโรคจะมีผลเสีย กินมากแล้วไม่เห็นผล รอนางมาแล้ว ข้าจะตรวจชีพจรให้นาง”

หยวนชิงหลิงกล่าว: “พรุ่งนี้นางจะต้องมาเป็นแน่ ข้าบอกให้อะซี่ไปรอบหนึ่ง บอกให้นางเอาใบสั่งยามา อย่าได้บำรุงจนมีปัญหาออกมาถึงจะดี”

“ดี ซาลาเปาเอาเรื่องของเด็กทั้งสองไปแจ้งกับพ่อแม่ของเจ้าแล้วหรือ?” ท่านย่าหยวนคิดเรื่องนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า มีสมาชิกในครอบครัวเพิ่มเป็นเรื่องสำคัญที่น่ายินดีมาก ต้องแจ้งต่อทางครอบครัว

หยวนชิงหลิงกล่าว: “เขาบอกว่าบอกแล้ว แต่เขาบอกว่าคุณยายและคุณตาล้วนไม่ได้แสดงท่าทางดีใจออกมา เพียงแค่พยักหน้าแล้วตอบรับคำหนึ่ง”

หยวนชิงหลิงค่อนข้างกลัดกลุ้ม คุณพ่อคุณแม่ควรจะดีใจมากถึงจะถูก ทำไมการตอบสนองถึงได้เฉยเมย?

ท่านย่าหยวนตะลึงเล็กน้อย “ไม่ดีใจ? เป็นไปได้อย่างไร? พ่อของเจ้าเป็นคนสงวนท่าทีก็แล้วไป แม่ของเจ้านั่นต้องกระโดดขึ้นมา ข้าล้วนจินตนาการท่าทางดีใจของนางได้”