บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 952

คุณยายและคุณตาดีใจเป็นที่สุดแล้ว สบตากันแวบหนึ่ง ทั้งเป็นการปลอบใจและเป็นความเสียดาย เวลานี้ หากว่าสามารถอยู่ข้างกายของหลิงเอ๋อได้จะดีขนาดไหนกันนะ แม้จะบอกว่าตอนนี้ได้เห็นพวกเด็กๆทั้งสามแล้ว แต่ความเป็นจริง พวกเขาล้วนไม่เคยพบเจอตัวจริงของพวกเด็กๆ แม้ว่าจะได้พบเจอแค่สักครั้งก็ยังดี

แม่ของหยวนชิงหลิงกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาไม่ได้ ทั้งชีวิตนี้ระหว่างแม่ลูกยังจะมีวันได้พบกันอีกหรือไม่?

การใช้ชีวิตในระยะนี้ของแม่ของหยวนชิงหลิง ซื้อของเล่นเด็กเล็กน้อย และซื้อกำไลข้อมือมังกรและหงส์ แผ่นกุญแจอายุยืน แต่ว่า พวกเขาทำได้เพียงสนทนากัน สิ่งของเหล่านี้ไม่มีปัญญาส่งมอบไปถึงมือของหลิงเอ๋อได้

นางยังซื้อเสื้อผ้าตัวเล็กๆนิดหน่อย สายสะพาย มีหลานเพิ่มนี่ ล้วนเป็นเรื่องน่ายินดี มีบางครั้งที่เดินเล่นกับเพื่อน เห็นแล้วก็ซื้อ แต่เสื้อผ้าเด็กๆเหล่านี้ ล้วนไม่มีทางได้สวมอยู่บนตัวของหลานตัวน้อยๆของเธอชั่วนิรันดร์

เธอรู้ว่าศาสตราจารย์หยวนยังจะซื้อขวดนมอีกด้วย แอบเก็บไว้ในกระเป๋าที่ห้องทำงาน จากนั้นเก็บไว้ในกล่องของห้องหนังสือ ขณะที่เธอทำความสะอาดเคยได้เจอ ขวดนมสองขวด ยังมีจุกนมหลอกอีกสองอัน

เหล่านี้ล้วนเป็นความปรารถนาความห่วงใยอย่างสุดซึ้งที่ซ่อนไว้ในใจ ส่งไปไม่ถึงเบื้องหน้าของลูกสาว ก็คิดว่าเหมือนเป็นสิ่งปกติที่คุณตาและคุณยายทางนั้นควรทำ

วันรุ่งขึ้น ทังหยวนกล่าวขอโทษต่อซาลาเปา บอกว่าไม่ได้ตั้งใจไป แค่อยากลองดูว่าสามารถไปได้หรือไม่ แม้ว่าซาลาเปาจะโกรธมาก แต่เห็นใบหน้าที่ยอมรับผิดอย่างจริงใจของเขา ระบายความโกรธออกมาไม่ได้ กุมความโกรธเต็มท้องเอาไว้แล้วกล่าวยกโทษให้เขา

ด้วยเหตุนี้ จึงเห็นทังหยวนไปขอรางวัลด้วยความดีใจเป็นที่สุดแล้ว ชั่งทำให้คนโมโหจริงๆ

หยวนชิงหลิงได้ยินทังหยวนบอกว่าคุณแม่ดีใจมาก แต่ดวงตาแดงแล้ว มีน้ำตาไหล ในใจของนางก็เป็นทุกข์ ทังหยวนรอตาแป๋วอยู่นานก็ไม่ได้คำชื่นชมที่รอจากท่านแม่ จึงจากไปด้วยความผิดหวังแล้ว

เฮ้อ เดิมทีคิดว่าท่านแม่จะลูบศีรษะของเขาแล้วชมเขาซะอีก ท่านแม่ลูบหัวเขาน้อยมากๆ หากท่านแม่ไม่รักพี่ชายมากกว่า ก็รักน้องชายมากกว่า แล้วไม่ได้สนใจเขา

หยวนชิงหลิงสนใจเพียงความรู้สึกทุกข์ใจ และไม่ได้สนใจทังหยวนมากนัก อันที่จริงแม้แต่ตัวนางเองก็ไม่รู้ แม้ว่าจะเป็นตอนที่มีลูกเพียงสามคน พวกเขาก็มองข้ามทังหยวนไปโดยไม่รู้ตัว เพราะว่าทังหยวนเฉลียวฉลาด ไม่ทำให้คนเป็นกังวล

หรงเยว่ทางนั้นเอาใบสั่งยาเข้ามา ให้ท่านย่าหยวนดูครู่หนึ่ง ท่านย่าหยวนดูเสร็จ กลืนไม่เข้าคายไม่ออก กล่าวว่า: “ใบสั่งยานี้ของเจ้าทั้งหมดล้วนเป็นยาบำรุงอย่างหนัก เจ้ากินทุกวันหรือ?”

“ใช่แล้ว กินทุกวัน”

“สามารถนอนได้หรือ?”

หรงเยว่ส่ายศีรษะ มองดูท่านย่าหยวน “ยานี่มีปัญหาหรือ?”

ท่านย่าหยวนหัวเราะแล้วกล่าว: “ไม่ใช่มีปัญหา ใบสั่งยานี่เป็นใบสั่งยาที่ดี แต่ไม่เหมาะสมกับเจ้าที่เป็นคนฝึกซ้อมวิทยายุทธ เดิมทีเลือดลมของพวกเจ้าก็ดีกว่าผู้อื่น หยินหยางเป็นกลางมีสมดุล หากว่าเจ้าใช้ยาสูตรนี้ ร่างกายจะร้อนขึ้น ยามค่ำคืนนอนไม่หลับ ทำลายน้ำในร่างกายเป็นที่สุด เป็นเหตุให้ตั้งครรภ์ยาก”

หรงเยว่เบิกตาโพลง “คิดไม่ถึงว่าท่านแม่สามีของข้าจะทำร้ายข้าได้!”

“ก็ไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเจ้า หากว่าคนที่ร่างกายอ่อนแอ หลังจากที่ลดความร้อนของร่างกายแล้วสามารถใช้ใบสั่งยานี้ได้ แต่นางลืมไปว่าเจ้าเป็นคนฝึกวิทยายุทธ และนางก็น่าจะไม่ค่อยเข้าใจความรู้ทางด้านการแพทย์น่ะสิ? เพียงแค่ขอร้องให้คนเอาใบสั่งยาให้เท่านั้น”

หรงเยว่กลุ้มใจจนแทบกระอักเลือด “เช่นนั้นหากว่าไม่ได้ใช้ยาสูตรนี้ ข้าก็ตั้งครรภ์ไปนานแล้วใช่หรือไม่?”

ท่านย่าหยวนให้นางยื่นมือมา ตรวจชีพจรให้นาง

หลังจากตรวจชีพจรแล้วจึงถาม: “ระยะนี้เกิดตุ่มฝีในจมูกบ่อยๆหรือไม่?”

“มี ปวดจะตายอยู่แล้ว!” หรงเยว่ตะลึง “มีความเกี่ยวข้องกับยาชนิดนี้ใช่หรือไม่?”

“เลือดกำเดาไหลล่ะ?”

“ก็มี เกี่ยวข้องกับยาชนิดนี้ใช่หรือไม่ล่ะเจ้าคะ?”

“มีความแปรปรวนกลับไปกลับมาอารมณ์ฉุนเฉียวไม่สามารถนอนหลับได้อย่างสงบอยากทุบตีคนด้วยความวู่วามใช่หรือไม่?”

หรงเยว่ตบโต๊ะ “ข้าจะเข้าวังไปหาท่านแม่สามี”

พูดจบ นางก็จากไปด้วยความโมโหแล้ว

ท่านย่าหยวนหลุดปากหัวเราะ จ่ายใบสั่งยาให้นางใหม่อีกครั้ง กล่าวต่อหยวนชิงหลิง: “ตอนนี้นางน่ะ ยังจำเป็นต้องลดความร้อน ธาตุไฟในตัวเพิ่มขึ้น”