บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 959

แต่ก่อนที่จะไปทะเลสาบจิ้ง หยู่เหวินเห้าต้องจัดการปัญหาคนผู้หนึ่งทิ้งก่อน และไม่สามารถบอกว่าจัดการปัญหาได้ แต่คนผู้นี้เพราะว่าความรักยังมีเจตนาอื่นอีก ในไม่ช้าก็สามารถรู้ได้แล้ว

ภารกิจไม่กี่อย่างที่มอบหมายให้เสี้ยวหงเฉิงก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าล้วนสำคัญเป็นที่สุดแต่อันที่จริงก็ไม่ได้สำคัญเร่งด่วนขนาดนั้น เพียงแต่สามารถเห็นได้ว่าหยู่เหวินเห้ายังคงให้ภารกิจสำคัญต่อเสี้ยวหงเฉิงเท่านั้น

ดังนั้น ครั้งนี้หยู่เหวินเห้าเรียกเสี้ยวหงเฉิงเข้ามา ฝากกล่องใบหนึ่งกับนาง ให้นางส่งไปให้ท่านพี่สามอ๋องเว่ยด้วยตัวเอง อีกทั้งบอกนางว่าเรื่องนี้ไม่สามารถผิดพลาดได้ เพราะว่าในกล่องผ้าไหมคือแผนที่ทางการทหาร

เสี้ยวหงเฉิงตกใจมาก “ทำไมถึงส่งแผนที่ทางการทหารนี้ไปให้อ๋องเว่ยเพคะ? เขาเชื่อถือได้หรือ?”

“เชื่อถือได้ เจ้าวางใจส่งไปก็ได้แล้ว” หยู่เหวินเห้ากล่าว

“ทำไมล่ะเพคะ?” เมื่อก่อนเสี้ยวหงเฉิงทำงานเรื่องโดยพื้นฐานจะไม่ถามไถ่ แต่เพราะมีความเกี่ยวข้องมากกับแผนที่ทางการทหาร ตกอยู่ในมือของอ๋องเว่ยอันตรายมาก เพราะว่าอย่างไรก็คาดเดาเขาไม่ออก

“เสด็จพ่อทรงมีคำสั่งลับให้หล่อหลอมอาวุธและรถทำสงครามจำนวนมาก ต้องการปิดบังหูตาของผู้คนดีที่สุดคืออยู่ในพื้นที่เจียงเป่ยที่ท่านพี่สามอยู่ เจ้าก็ไปเถอะ จำเป็นต้องส่งให้ถึงมือท่านพี่สามด้วยตัวเอง เพราะเป็นเรื่องสำคัญอย่างใหญ่หลวง เจ้าพาคนไปด้วยมากหน่อย ไม่สามารถเปิดเผยความลับได้” หยู่เหวินเห้ากล่าวอย่างจริงจัง

เสี้ยวหงเฉิงได้ยินว่าเป็นพระราชโองการของฮ่องเต้ ก็รู้ว่าโดยปกติเรื่องการสร้างอาวุธล้วนเป็นความลับ ด้วยเหตุนี้จึงไม่กล้าถามอีก รับกล่องแล้วก็หมุนตัวไป

เสี้ยวหงเฉิงกลับถึงสำนักเหมยแดง แล้วเลือกลูกศิษย์ในสำนักที่มีวิทยายุทธสูงบางส่วน ต้องการให้พวกนางออกเดินทางไปพร้อมกับนางในวันพรุ่งนี้

“เจ้าจะต้องเดินทางไกลหรือ?” ตอนนี้หลินเซียวก็อาศัยอยู่ในสำนักเหมยแดง เห็นนางให้ความสำคัญในการทำเรื่องนี้เป็นอย่างมาก จึงเอ่ยถาม

เสี้ยวหงเฉิงวางกล่องผ้าไหมลง มองดูเขาแล้วกล่าวเบาๆ: “ถูก ข้าต้องไปจวนเจียงเป่ยรอบหนึ่ง คาดว่าไปกลับก็ครึ่งเดือน”

“ไปจวนเจียงเป่ย? ไกลขนาดนั้นเชียว? มีเรื่องเร่งด่วนอะไรหรือ? ต้องการให้ข้าไปเป็นเพื่อนเจ้าหรือไม่?” หลินเซียวเอ่ยถาม

เสี้ยวหงเฉิงอยากจะพูดแต่ก็หยุดลง “หากว่าท่านสามารถไปด้วยได้จะดีที่สุด เพียงแค่ ไปนานขนาดนี้ ท่านสามารถหาเวลาว่างออกมาได้หรือ?”

หลินเซียวกอดนางเข้าสู่อ้อมอก กล่าวอย่างอ่อนโยน: “แม้ว่าจะยุ่งเพียงใด ก็ทำใจไม่พบเจ้าเป็นครึ่งเดือนไม่ได้ ข้าไปเป็นเพื่อนเจ้า”

เสี้ยวหงเฉิงเกาะติดอยู่ในอ้อมกอดของเขา หัวเราะขึ้นมาด้วยความดีใจ “เช่นนั้นดีเป็นที่สุด วิทยายุทธของท่านสูงส่ง มีท่านคอยปกป้องระหว่างทาง เชื่อว่าจะไม่เกิดความผิดพลาดขึ้น”

“ยังต้องให้ข้าคอยปกป้องระหว่างทางด้วยหรือ? เป็นของอะไรกันที่สำคัญเพียงนั้น?” หลินเซียวยิ้มแล้วเอ่ยถาม

เสี้ยวหงเฉิงชี้ไปที่กล่องผ้าไหม กระซิบข้างหูของเขา: “แผนที่ทางการทหาร ต้องรีบส่งให้ถึงมือของอ๋องเว่ย เรื่องนี้เป็นความลับ ไม่สามารถเปิดเผยได้แม้แต่น้อย”

ในดวงตาของหลินเซียวฉายประกายสลัวดั่งกระแสน้ำเช่นนั้น “ก็คือแผนที่ทางการทหารฉบับนั้นที่แคว้นต้าโจวส่งมาหรือ? ส่งไปให้อ๋องเว่ยทำอะไร?”

“อันนี้ก็ไม่รู้!” เสี้ยวหงเฉิงทำงานให้เจ้าห้าหลายปี ก็มีน้ำหนักระดับความสำคัญ หลินเซียวเดินทางไปด้วย ให้เขารู้ว่าด้านในนี้เป็นอะไรไม่สำคัญ แต่เรื่องที่ฮ่องเต้ต้องการหล่ออาวุธ ไม่สามารถพูดออกไปสุ่มสี่สุ่มห้าได้

หลินเซียวก็ไม่ได้ไล่ถามต่อ กล่าวว่า: “ข้าจัดการงานให้เรียบร้อยสักหน่อย พรุ่งนี้เช้าก็ออกเดินทาง” ชะงักเล็กน้อย เขามองดูเสี้ยวหงเฉิง “กล่องผ้าไหมนี้เจ้าตรวจสอบแล้วหรือ? ต้องเปิดดูหรือไม่?”

“ตรวจสอบ? ไม่จำเป็นแล้วล่ะมัง? นี่เป็นของที่รัชทายาทมอบให้ข้าด้วยมือตัวเอง” เสี้ยวหงเฉิงตะลึงเล็กน้อยแล้วกล่าว

หลินเซียวกลับพูดว่า: “แม้ว่าแผนที่ทางการทหารนี้จะเป็นของที่รัชทายาทมอบให้เจ้าด้วยมือตัวเอง แต่ก็ไม่แน่ว่าจะเป็นเขาใส่ลงไปด้วยตัวเอง คนข้างกายของรัชทายาทก็ไม่ได้เชื่อถือได้ทั้งหมดเสมอไป เจ้าตรวจสอบสักหน่อยยังจะดีกว่า เช่นนี้ก็สามารถรับรองได้ว่าจะไม่เกิดความผิดพลาดขึ้นอย่างเด็ดขาด”

เสี้ยวหงเฉิงรู้สึกว่าที่เขาพูดก็มีเหตุผล ครั้นแล้วก็เดินเข้าไปเปิดกล่องผ้าไหม

แผนที่ทางการทหารใช้ผ้าไหมสีเหลืองห่อไว้ หลังจากเปิดออกแล้วก็กางออกอย่างช้าๆ ตรวจสอบและยืนยันแล้วว่าเป็นแผนที่ทางการอย่างไร้ข้อกังขา

หลินเซียวชำเลืองมองเล็กน้อย กล่าวว่า: “เช่นนั้นก็ไม่ผิดแล้ว รีบวางให้ดี”

เสี้ยวหงเฉิงพยักหน้า หลังจากเอาแผนที่ทางการทหารวางไว้อย่างดีแล้วก็ปิดกล่องผ้าไหม แล้ววางลงไปในกล่อง

การทดสอบรอบนี้ของหยู่เหวินเห้า ในจิตใจกระวนกระวายเป็นอย่างมาก

เสี้ยวหงเฉิงติดตามเขามาหลายปี ความผูกพันลึกซึ้งดั่งพี่น้องตั้งนานแล้ว ไม่อยากให้นางถูกทำร้ายแม้แต่น้อยจริงๆ เขาหวังว่าแผนที่ทางการทหารฉบับนี้จะสามารถส่งถึงมือท่านพี่สามด้วยความราบรื่น

หยวนชิงหลิงเข้าไปพยุงเสี้ยวหงเฉิง บาดแผลที่แขนของนางยังค่อนข้างสาหัสอีกด้วย จากเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นสามารถมองเห็นบาดแผลที่ปริเปิดออกมาด้านนอกได้ ลึกจนเห็นกระดูก ปากแผลทั้งสองฝั่งรัดห้ามเลือดด้วยเชือกแล้ว

สำหรับบนไหล่ เหมือนถูกดาบปาดเล็กน้อย สภาพยังดี

อะซี่ช่วยพยุงนางเข้าไปในห้อง ถอดเสื้อผ้า หยวนชิงหลิงจัดการบาดแผลให้นาง นางน้ำตาไหลนองโดยไร้ซึ่งเสียง จิตวิญญาณของคนทั้งคนเหมือนดั่งสูญหายไปหมดแล้ว ในตาแหลกสลาย

บาดแผลที่แขนด้านซ้ายมือลึกเกินไป บาดเจ็บถึงเส้นประสาทแล้ว อะซี่ก็เห็นแล้ว กล่าวด้วยเสียงสั่นเทา: “เอ็นที่มือนี่ถูกปาดขาดแล้ว มือข้างนี้ก็ไม่ใช่ว่าพิการแล้วหรือ? เจ้าสำนักเสี้ยว เป็นผู้ใดที่ทำร้ายท่าน?”

สำหรับคนผู้หนึ่งที่ร่ำเรียนวิทยายุทธ แม้จะบอกว่ามือพิการข้างหนึ่งไม่ได้นับว่าเป็นการสูญเสียวิทยายุทธ แต่จะต้องมีผลกระทบเป็นอย่างมากแน่ๆ โดยเฉพาะเสี้ยวหงเฉิงที่ช่ำชองการใช้ดาบคู่

คนที่ลงมือ กลับไม่ได้มีความเมตตาจริงๆ

เสี้ยวหงเฉิงไม่ได้ตอบคำพูดนี้ของอะซี่ เพียงแต่น้ำตากลับหยุดลงในนาทีนั้นแล้ว ระเบิดเสียงร้องคำรามดังก้องที่ทำให้คนคาดเดาอารมณ์จิตใจไม่ได้ออกมา

อะซี่เห็นสถานการณ์เช่นนี้ ก็ไม่ถามอีก แล้วช่วยทำความสะอาดบาดแผล

หยวนชิงหลิงกล่าวเบาๆ: “ข้าต้องการช่วยเจ้าเย็บปากแผล จะฉีดยาชาให้เจ้า หลังจากฉีดแล้วใช้เข็มเย็บก็จะไม่เจ็บ”

เสี้ยวหงเฉิงเหลือบตาขึ้นมองดูหยวนชิงหลิง กล่าวด้วยเสียงแหบพร่า: “ไม่ฉีด ท่านเย็บได้ตามสบาย ข้าทนความเจ็บได้”

“การฉีดยาชาเฉพาะจุดนี้ไม่เป็นอันตรายต่อร่างกายมากนัก สามารถฉีดได้” หยวนชิงหลิงกล่าว

“ไม่ต้องเพคะ” เสี้ยวหงเฉิงส่ายหน้าช้าๆ ความเกลียดแค้นปรากฏขึ้นในดวงตาที่บวมแดง “เจ็บปวดจึงสามารถทำให้คนจดจำได้เพคะ”

“เป็นเขาหรือ?” หยวนชิงหลิงเอ่ยถาม