บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 958

หงเย่สั่งให้คนส่งกระดาษบันทึกมา บอกว่าต้องการเข้าเยี่ยมรัชทายาทสามีภรรยา

บังเอิญขณะที่ส่งมา หยู่เหวินเห้าไปค่ายทหารทางนั้นแล้ว วันถัดไปจึงจะกลับมาได้ หยวนชิงหลิงดูกระดาษบันทึกแล้วจึงปฏิเสธ ระยะนี้จิตใจของนางวุ่นวายสับสน ไหนเลยจะมีเวลากินเลี้ยงกับหงเย่?

ทีแรกคิดว่าได้ทำให้จากไปแล้ว ใครจะรู้ว่าหงเย่ราวกับฟังคำว่าปฏิเสธสองคำนี้ไม่เข้าใจ พาอะโฉ่วสาวรับใช้มุ่งตรงมาที่จวนอ๋องฉู่ ยังจะนำของขวัญมาอีกมากมาย

ที่เรียกกันว่าไม่ยื่นมือไปตบหน้าคนที่มีรอยยิ้ม เอาของขวัญมาเยี่ยมเยียนถึงบ้านเช่นนี้ อีกทั้งฝ่ายตรงข้ามยังเป็นจวิ้นอ๋องของแคว้นต้าโจวอีก หยวนชิงหลิงทำได้เพียงออกมาต้อนรับ

เพิ่งจะเข้าเรือนหลัก ก็เห็นเจ้าห้านั่งก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้ในเรือนหลัก แต่กลับไม่เห็นหงเย่ นางหัวเราะขึ้นมาแล้ว “ไม่ได้บอกว่าพรุ่งนี้จึงจะกลับหรือ? คิดไม่ถึงว่าท่านจะดู......”

คนผู้นั้นเงยหน้าขึ้น หยวนชิงหลิงหยุดพูดอย่างรวดเร็ว มองดูเขาด้วยความเหลือเชื่อ

ไม่ใช่เจ้าห้า แต่เป็นหงเย่

เขาสวมชุดคลุมสีขาวเรียบลายเมฆดำ รองเท้าบูตขาวหัวงอนคู่หนึ่ง มงกุฎปักด้วยปิ่นปักผมหัวก้อนเมฆ ข้างๆหูถึงหว่างคิ้วมีแผลเป็นจางๆรอยหนึ่ง

เสื้อผ้าเช่นนี้ รองเท้าบูตเช่นนี้ยังมีปิ่นปักผมนี้อีก ล้วนเป็นแบบเดียวกับเจ้าห้า และรอยแผลเป็นนั้น......หยวนชิงหลิงมองดูลักษณะของเขา รู้สึกตะขิดตะขวงใจมาก โกรธมาก

“พระชายารัชทายาท สบายดีนะพ่ะย่ะค่ะ?” หงเย่ปิดหนังสือ มองดูนางแล้วกล่าว

หยวนชิงหลิงเดินเข้ามาช้าๆ สายตาตรวจตราบนหน้าของเขา “เวลาที่ท่านชายหงเย่ไม่สวมชุดสีแดง ยังทำให้คนจำไม่ได้จริงๆ”

“แบบนี้มีสง่าราศีหรือไม่?” หงเย่ยังคงมองดูนาง นัยน์ตาอ่อนโยน

“หยวนชิงหลิงนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้อย่างฉับพลัน “เจ้าก็คือกับฉู่หมิงหยาง.......”

หงเย่ยิ้มแล้วส่ายศีรษะ “ไม่ใช่ เป็นไปไม่ได้!”

นัยน์ตารวมเป็นประกายไฟเล็กน้อย มองดูหยวนชิงหลิงด้วยความหมายลึกซึ้ง

หยวนชิงหลิงรู้สึกว่าการจับจ้องเช่นนี้อึดอัดเป็นอย่างมาก นี่เป็นแววตาที่เต็มไปด้วยความเสแสร้ง นางสัมผัสได้ ตั้งใจทำให้คนเกิดความวิตกกังวล

และนางไม่ได้รู้สึกว่าเขามีความรู้สึกที่ดีกับนางเท่าไหร่นัก แม้แต่เรื่องนั้นที่เขาเล่า ก็ล้วนจอมปลอมไร้ที่เปรียบ

“ท่านแม่!” ข้าวเหนียวจูงหูของหมาป่าหิมะเดินเข้ามาจากด้านนอก ปีนขึ้นบนตักของหยวนชิงหลิงให้หยวนชิงหลิงอุ้ม เมื่อครู่เขาเล่นอยู่ด้านนอกกับพวกพี่ชาย วันที่อากาศหนาวเหน็บมากเช่นนี้ เล่นจนเหงื่อแตกพลั่ก

หยวนชิงหลิงอุ้มเขา ในตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและเอ็นดู เช็ดเหงื่อที่หน้าผากให้เขา “ดื่มน้ำหรือไม่?”

“ดื่มแล้วพ่ะย่ะค่ะ ท่านแม่” ข้าวเหนียวหันหน้าไปมองหงเย่ “ท่านอาผู้นี้เป็นใครกันพ่ะย่ะค่ะ? เขาขโมยเสื้อผ้าของเสด็จพ่อใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

สายตาของหยวนชิงหลิงกวาดไปที่หงเย่ด้วยความเฉยเมยแวบหนึ่ง “แม่เชื่อว่าท่านอาผู้นี้ซื้อเสื้อผ้าเองได้ ไม่ต้องขโมยของของผู้อื่น”

นางหอมลงไปบนแก้มของข้าวเหนียวเล็กน้อย อมยิ้มแล้วกล่าว: “เอาล่ะ ไปเล่นเถอะ แม่มีเรื่องจะพูดกับท่านอาหน่อย พูดคุยเสร็จแล้วจะไปอยู่เป็นเพื่อนเจ้า”

“เช่นนั้นวันนี้ท่านเตะบอลเป็นเพื่อนข้าหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

“ได้!” หยวนชิงหลิงตอบรับแล้ว

ข้าวเหนียวจึงไถลลงไป จูงหมาป่าหิมะแล้วออกไป

หงเย่มองดูหยวนชิงหลิง รอยยิ้มบนใบหน้าเมื่อครู่ไม่มีแล้ว จดจ่อขึ้นมาก ในตามีประกายที่แปลกประหลาด แต่กลับไม่ได้เสแสร้งเช่นนั้นแล้ว

“ยังไม่ได้แสดงความยินดีที่พระชายารัชทายาทมีบุตรเลยพ่ะย่ะค่ะ” หงเย่กล่าวเบาๆ