บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 957

วันรุ่งขึ้นหยู่เหวินเห้าก็ได้รับจดหมายที่มาจากเฉินจิ้งถิงของแคว้นต้าโจว บอกชัดเจนถึงที่มาที่ไปของเรื่องทั้งหมด

ที่แท้ แนวโน้มสถานการณ์ในสงครามของแคว้นต้าโจวก็เหมือนดั่งไม้ไผ่ที่ชำรุด ราวกับว่ามีเทพเจ้าช่วยเหลือ ก็คือการปลุกระดมคนสนิทข้างกายส่วนหนึ่งของหงเล่ และนำเสนอข่าวกรองด้านการทหารต่อฮ่องเต้แคว้นต้าโจวไม่ขาดสาย

และการช่วยเหลือแคว้นต้าโจวของหงเย่ ก็ไม่ได้ทำเพื่อตำแหน่งขุนนางและเงินเดือนที่สูงส่ง เพียงแค่ต้องการฐานะหนึ่งเท่านั้น ไม่เข้าราชสำนัก ไม่ไถ่ถามเรื่องการเมือง เป็นเพียงแค่ตำแหน่งว่างเปล่า แม้แต่ชื่อเรียกก็ไม่มี เรียกเพียงแค่จวิ้นอ๋องหงเย่เท่านั้น ฮ่องเต้แห่งแคว้นต้าโจวก็ทรงอนุญาตให้เขาเป็นธรรมดา

เรื่องนี้ ทีแรกเฉินจิ้งถิงและคนอื่นๆก็ไม่รู้ หลังจากที่สงครามหยุดลงแล้ว ราชสำนักเพิ่งจะประกาศ

ในตอนท้ายของจดหมายเฉินจิ้งถิงให้หยู่เหวินเห้าป้องกันหงเย่ คนผู้นี้ลึกล้ำยากจะคาดเดา และจุดประสงค์ไม่ชัดเจน เขาต้องการทำอะไร อยากได้อะไร ไม่มีผู้ใดรู้

หยู่เหวินเห้าและฝู่ฉู่เหลิ่งจิ้งเหยียนและคนอื่นๆรวมตัววิเคราะห์ด้วยกันมาก่อน หากบอกว่าหงเย่ทำเพื่ออำนาจที่ยิ่งใหญ่ จากกำลังของเขา อันที่จริงสามารถเอาทั้งเซียนเปยได้ แต่หลังจากที่ทำลายแคว้นซู่ทิ้งเขาก็จากไปแล้ว ราวกับว่าวางแผนทุกอย่างด้วยความแยบยลเพียงเพื่อต้องการให้หงเล่ท่านพ่อของเขาตายโดยไร้ที่ฝังศพเท่านั้น

นี่ดูเหมือนเพื่อการล้างแค้น แต่ว่า ถ้าหากจุดประสงค์สุดท้ายเพียงต้องการให้หงเล่ตายเท่านั้น เชื่อว่าเขาจะมีวิธีที่ว่องไวปราดเปรียวยิ่งกว่า อย่างเช่นลอบสังหารหงเล่โดยตรง อย่างไรเสียเขาก็ได้รับความไว้วางใจจากหงเล่ ไม่จำเป็นต้องทำสงครามใหญ่ขนาดนี้ ทั้งยังทำให้เกิดสงครามขึ้นอีก สิ้นเปลืองแรงกายแรงใจเช่นนี้เพียงเพื่อศีรษะของหงเล่เท่านั้น ค่อนข้างลำบากซับซ้อนไปหน่อยแล้ว

แต่ ถ้าหากทำเพื่ออำนาจที่ยิ่งใหญ่ทางการเมืองการทหาร หรือทำเพื่อบุกยึดแคว้นอื่น เขาจะสามารถเดินจากไปอย่างผ่าเผยได้อย่างไร ไม่ต้องการอำนาจที่ยิ่งใหญ่ในเซียนเปย แต่กลับร้องขอตำแหน่งจวิ้นอ๋องที่ไร้อำนาจอย่างแท้จริงในแคว้นต้าโจว ต้องการตำแหน่งที่เป็นที่นับถือนี้ แล้วก็ไม่ได้อยู่ในเซียนเปยแต่มาเป่ยถัง เป็นจุดประสงค์อะไรกันแน่ ชั่งทำให้คนคาดเดาไม่ออกจริงๆ

ในเจ็ดแคว้นเดิม บุคคลที่น่าสงสัยเหมือนกันก็คือเจ้าสำนักของสำนักเหลิ่งหลัง แต่ตอนนี้ตัวตนของเจ้าสำนักเหลิ่งหลังได้ถูกเปิดเผยแล้ว ไม่ได้ลึกลับอีกต่อไป คนที่ลึกลับกลายเป็นหงเย่แล้ว

เขาชั่งน่าสงสัยจริงๆ เพราะแม้แต่ชื่อก็อาจจะปลอมได้

ไม่ว่าอย่างไรหงเย่ก็ใกล้จะถึงเมืองหลวงแล้ว แคว้นต้าโจวและเป่ยถังเป็นบ้านพี่เมืองน้อง จวิ้นอ๋องของแคว้นต้าโจวมาถึงเมืองหลวงของเป่ยถัง สามารถเข้าพักในโรงเตี๊ยมของเป่ยถังได้ กรมพิธีการและศาสหงหรูรับผิดชอบในการต้อนรับ

ตอนนี้ซื่อชิงของศาสหงหรู ก็คืออ๋องซุน อ๋องซุนมาต้อนรับด้วยตัวเอง จัดให้หงเย่และผู้ติดตามอะโฉ่วเข้าอยู่ในโรงเตี๊ยม และนำขุนนางของศาสหงหรูจัดงานเลี้ยงต้อนรับตามระเบียบ

ระหว่างงานเลี้ยงอ๋องซุนถามหงเย่ขึ้นว่า “ไม่ทราบว่าจวิ้นอ๋องมาเป่ยถัง มีธุระเร่งด่วนอะไรหรือไม่?”

หงเย่ลูบแก้ว ใบหน้าที่สง่างามมีรอยยิ้มบางๆ “ข้าเติบโตที่เป่ยถัง กลับมาครั้งนี้ ก็เป็นการเดินทางกลับมาท่องเที่ยวชมทัศนียภาพของบ้านเกิดเมืองนอน ไม่ได้มีจุดประสงค์อื่น”

“ท่องเที่ยว?” อ๋องซุนก็หัวเราะขึ้นมาแล้ว “เช่นนั้นทางทิศเหนือของเจียงหนานที่กว้างใหญ่ ทัศนียภาพงดงามเป็นที่สุดมีไม่น้อยกว่าร้อยแห่ง กลับกันกับที่เมืองหลวงนี้ที่ไม่มีสถานที่อะไรให้เที่ยวเล่น เหมือนกับว่าจวิ้นอ๋องจะมาผิดที่แล้ว”

หงเย่ส่ายศีรษะ “ทิวทัศน์ในเมืองหลวงนี้ ถึงจะเป็นที่ที่มีของงดงามมากมายจนดูไม่หวาดไม่ไหว”

“ใช่หรือ?” อ๋องซุนตะลึง “ข้ายังไม่รู้จริงๆ เช่นนั้นขอถามว่าทัศนียภาพของเมืองหลวงที่ใดที่สวยงามที่สุดกันหรือ?”

หงเย่กล่าวด้วยความหมายอันลึกซึ้ง: “คน ก็คือทิวทัศน์ที่งดงามที่สุด”

สีหน้าของอ๋องซุนแข็งทื่อ ฝืนหัวเราะขึ้นมา “ดังนั้น จวิ้นอ๋องมาก็เพื่อคนบางคนหรือ? ไม่รู้ว่าคนบางคนผู้นี้คือใครกัน?”

หงเย่ยิ้มจนใบหน้าเคลิบเคลิ้ม “ท่านอ๋องทายดูสิ?”

อ๋องซุนกล่าวอย่างราบเรียบ: “ข้าโง่เขลา เดาไม่ออก อีกทั้งข้ารู้สึกว่า เดาไปเดามาเป็นการยุ่งยาก กล่าวตรงๆยังจะดีซะกว่า”

“ไม่ เช่นนี้สิจึงจะน่าสนใจ!” หงเย่ยิ้ม รินเหล้าให้อ๋องซุนด้วยตัวเอง “สำหรับเคราะห์ร้ายที่ท่านอ๋องประสบในเซียนเปย ข้าน้อยเสียใจมาก ดีที่ ท่านอ๋องสามารถรอดจากอันตรายได้อย่างราบรื่น ยินดีด้วย”

พูดถึงประสบการณ์ในเซียนเปยที่ไม่พึงปรารถนาช่วงนั้น ในใจของอ๋องซุนก็ยังค่อนข้างมีความกลัวในภายหลัง

“ได้ยินว่า เป็นพระชายารัชทายาทส่งคนไปช่วย?” หงเย่เอ่ยถาม

เพราะในใจของอ๋องซุนรู้ตั้งนานแล้วว่าเขามีแผนการไม่ซื่อต่อหยวนชิงหลิง ดังนั้นจึงไม่ได้ต่อความ เพียงแค่สั่งให้คนรินเหล้า แล้วดื่มต่อ