บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 965

หยวนชิงหลิงยังคงมุ่งมั่นอยู่ในเรื่องของลิง ถามต่อไปว่า “ฉะนั้น คำว่าดอกเตอร์คำนั้นก็เป็นลิงที่บอกท่าน ท่านรู้ฐานะที่แท้จริงของข้า รู้เรื่องของทะเลสาบจิ้ง ท่านรู้เรื่องโลกที่ลิงตัวนั้นพูดถึง”

หงเย่มองนาง สีหน้าเรียบเฉย ไม่พูดจา

หยวนชิงหลิงก็มองเขา “แต่เดิมคำพูดเหล่านั้นที่ลิงพูดออกมา ท่านไม่ได้เชื่อทั้งหมด ฉะนั้นท่านเองก็กำลังค้นหาความจริง ใช่หรือไม่”

หงเย่เอ่ยเสียงเบาว่า “พระชายา กระหม่อมไม่อยากจะคุยถึงเรื่องนี้ มีบางคนมีบางเรื่อง ได้แต่เก็บซ่อนเอาไว้ในใจ ไม่สามารถแตะต้องได้”

“ได้ เรื่องลิงพวกเราไม่พูดถึงแล้ว ขอบังอาจถามอีกเรื่อง ข้ามีหน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะกับมารดาของท่านใช่หรือไม่”

หงเย่มองนาง สายตามีแววหม่นหมองลง พูดว่า “หน้าตานั้นมีความคล้ายคลึงอยู่บ้าง แต่ไม่ถึงกับเหมือนกันอย่างกับแกะ”

หยวนชิงหลิงไม่ได้บอกเขาว่าใบหน้าที่เหมือนกันราวกับแกะนั้นเป็นใบหน้าในโลกปัจจุบัน แต่ไม่ใช่ใบหน้านี้ นางถอนหายใจเบาๆเสียงหนึ่ง “ข้ารู้ว่าบางทีลิงตัวนั้นสำหรับท่านแล้วอาจมีความหมายไม่ธรรมดา กับข้าก็เช่นกัน ฉะนั้นถ้าหากท่านชายยินดีจะพูดเมื่อไหร่ ก็มาหาข้าได้เสมอ”

หงเย่มองไปที่กาน้ำชา สายตามีแววอบอุ่นอยู่จางๆ ผ่านไปชั่วครู่ เขาก็เอ่ยว่า “มันช่วยข้าเอาไว้ ถ้าหากไม่ใช่มัน ข้าคงตายอยู่ที่กระดูกมนุษย์หมาป่าตั้งนานแล้ว มันอยู่เป็นเพื่อนข้าเป็นเวลาห้าร้อยกับหนึ่งวัน ก่อนตาย เขาได้ร้องเรียกดอกเตอร์เสียงหนึ่ง”

หยวนชิงหลิงมองเขา หัวใจรู้สึกระแวง “มันตายแล้ว ตายแล้วจริงหรือ”

หรือพูดอีกอย่าง ถ้าหากไม่มีร่างกายในปัจจุบันคอยค้ำจุนอยู่ นางเองก็คงต้องตาย

“ถ้าหากเป็นไปได้ ข้ายินดีจะใช้โลกทั้งใบเพื่อแลกเปลี่ยนกับมัน ”ในน้ำเสียงของหงเย่มีความเสียใจที่พูดไม่ออก เขายืนขึ้นประสานมือคำนับ “ขอบคุณที่ให้การต้อนรับอย่างดี ขอตัวลา”

หยวนชิงหลิงมองเขาอย่างนิ่งอึ้ง ในใจมีความรู้สึกที่พูดไม่ออก “ท่านชาย บอกข้าได้หรือไม่ จุดประสงค์ที่ท่านมาเป่ยถัง”

หงเย่หมุนตัวนิ่งขรึมไปชั่วครู่ “ไม่รู้ ข้าก็แค่อยากมา อยากพบคนบางคน”

“ไม่ได้มาเพราะผืนแผ่นดินเป่ยถังหรอกหรือ”

“เหนื่อยมากเกินไปแล้ว ไม่คุ้มค่า”หงเย่เดินต่อไปข้างหน้าอย่างเงียบๆ ชะงักไปชั่วครู่ “แต่บางทีก็อาจเป็นไปได้ ใครจะไปรู้ หัวใจของคนมีการเปลี่ยนแปลงไม่สิ้นสุด ความต้องการก็เช่นกัน ตอนนี้ข้าไม่ต้องการสิ่งเหล่านี้ แต่ไม่ได้แสดงว่าภายหน้าจะไม่ต้องการ”

“ข้าหวังจริงๆว่าจะได้เป็นเพื่อนกันท่านชาย แต่ไม่ใช่ศัตรู ”หยวนชิงหลิงยืนอยู่ที่ด้านนอกกรอบประตู มองเขาที่ค่อยๆเดินลงบันไดหินไป

ฝีเท้าของหงเย่ชะงักไปชั่วขณะ แต่ว่า ก็ไม่ได้พูดอะไร และยังคงเดินหน้าต่อไป

หลังจากหงเย่จากไปแล้ว หยู่เหวินเห้าก็เดินออกมาจากห้องด้านข้าง จูงมือของหยวนชิงหลิงเอาไว้ สายตามีแววกังวลอย่างเห็นได้ชัด “ผู้ชายที่มีเบื้องหลังเช่นนี้ สามารถดึงดูดความสงสารจากผู้หญิงได้ง่ายดายนัก โดยเฉพาะหน้าตาก็ไม่เลว”

เดิมทีหยวนชิงหลิงมีอารมณ์เศร้าใจอยู่บ้าง แต่พอได้ยินคำพูดนี้ ก็หลุดเสียงหัวเราะออกมาหนึ่งเสียง สะบัดมือเขาออกไป “ไม่ สำหรับข้าแล้ว คนที่มีอารมณ์ขันเต็มเปี่ยมจึงจะดึงดูดใจได้ยิ่งนัก”

“อารมณ์ขัน ข้ามีอารมณ์ขันหรือไม่”หยู่เหวินเห้าถามนาง

“คนอย่างท่านตั้งแต่หัวจรดเท้าล้วนเต็มไปด้วยอารมณ์ขัน ”หยวนชิงหลิงนั่งลงดื่มชาแก้วนั้นที่ยังคงอุ่นอยู่เล็กน้อย พูดยิ้มๆ

หยู่เหวินเห้าถอนหายใจ “ตอนนี้ตัวข้าเต็มไปด้วยอารมณ์อันตรายนะ”

“ไม่จำเป็นเลย”หยวนชิงหลิงมองเขา สีหน้าหนักแน่น“ข้าไม่มีทางเปลี่ยนใจ”

“ว่าไม่ได้นะ บางทีภายหน้าข้าเกิดหุนหันพลันแล่นไม่คิดหน้าคิดหลัง เจ้าเอาข้าไปเปรียบกับคนอื่น รู้สึกว่าคนอื่นดีกว่าข้าเล่า”

หยู่เหวินเห้ามองนาง แม้จะเป็นการพูดเล่น แต่ในใจก็ยังคงรอดูปฏิกิริยาของนางอย่างสนอกสนใจ