บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 967

ฮูหยินเหยานิ่งอึ้งอยู่นาน อุ้มลูกสุนัขกลับไป นอกจากเก้าอี้ถูกทุบเสียหายไปสองตัว อย่างอื่นล้วนยังปกติ

เรื่องนี้นางเก็บเอาไว้ไม่พูดถึง และไม่ได้บอกให้หยวนชิงหลิงรู้ กลัวว่านางจะเป็นห่วง และเกรงว่าลูกๆจะเป็นห่วงด้วย

และในจวนอ๋องฉู่เอง ก็มีเรื่องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นนิดหน่อย

ช่วงนี้หยวนชิงหลิงปวดหัวและอึดอัดกับเรื่องของทะเลสาบจิ้งกับเรื่องของหงเย่เป็นอย่างยิ่ง แต่ว่าทังหยวนเองช่วงนี้ก็ค่อนข้างเจ้าอารมณ์ ยังก่อเรื่องจนหนีออกจากบ้านไปหนหนึ่ง สองสามีภรรยาหยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงย่อมจับตาอย่างแน่นหนาขึ้นมาบ้าง พาพวกเด็กๆออกไปข้างนอก นับว่าเป็นการท่องเที่ยวในครอบครัว

ฝาแฝดทั้งสองยังเล็กมาก จึงไม่ได้พาออกไปด้วย มอบหมายไว้ให้กับแม่นมทั้งสองและใต้เท้าทัง ฝาแฝดทั้งสองตั้งแต่เกิดมาก็เรียบร้อยมาก ไม่ร้องไห้ไม่งอแง กินแล้วก็นอน นอนตื่นแล้วก็กิน

ในการใช้ชีวิตหนึ่งเดือนเต็มๆของพวกเขา นอกจากกินนอนแล้วก็ไม่มีเรื่องใหญ่อะไร แทบไม่ต้องกังวลใจอะไรเลยด้วยซ้ำ

ฉะนั้น ส่วนมากหลังจากแม่นมให้นมแล้ว ก็พาพวกเขาออกไปตากแดดที่ลานบ้าน ตากแดดครู่หนึ่งแล้วก็พากลับมานอนที่ห้อง

แต่ว่าวันนี้เพิ่งจะอุ้มไปถึงลานบ้าน เพราะเสือกำลังเล่นอยู่ในลานบ้าน แม่นมมองดูอยู่ชั่วครู่ พอหันหน้ามาอีกที ก็พบว่าฝาแฝดบนเตียงเล็กไม่อยู่แล้ว

แม่นมยังคิดว่าเป็นพวกแม่นมอุ้มไปแล้ว จึงไม่ได้ใส่ใจ เพราะก่อนหน้านี้แม่นมก็ทำเช่นนี้บ่อยๆ มีเวลาว่างก็มาอุ้มสองฝาแฝด ต้องทำงานแล้วจึงจะนำกลับมาวางให้นอนหลับ

แต่พอแม่นมกลับเข้าไปข้างในแล้วก็พบว่าแม่นมฉีกับแม่นมสี่กำลังพูดคุยกัน จึงถามขึ้นอย่างอึ้งตะลึงว่า “แม่นม ท่านไม่ได้อุ้มท่านชายมาหรอกหรือ”

แม่นมสี่หันหน้ากลับมามองนาง ถามอย่างประหลาดใจ “ไม่นี่นา ทำไมหรือ พวกท่านชายเล่า”

แม่นมตื่นตระหนกขึ้นมาทันที “สวรรค์ ใครอุ้มไปแล้ว”

“ใครอุ้มไปเจ้าไม่รู้หรือ”แม่นมสี่ร้อนใจ เดินเข้าไปคว้ามือของนางลากตัวออกไปข้างนอก “ยังไม่รีบไปตามหาอีก”

ทันใดก็ตามหาท่านชายน้อยทั้งสองไปทั่วจวน คนในจวนต่างก็บอกว่าไม่เห็น ลู่หยาบอกว่าเห็นแม่นมพาท่านชายออกไป วางไว้บนเตียงเล็กบนลานบ้าน จากนั้นนางก็ไปทำงานของนาง ไม่รู้ว่าหลังจากนั้นมีใครเข้าใกล้บ้าง

แม่นมสี่ตระหนกจนมือไม้สั่น “สวรรค์ มีคนแอบเข้ามาในจวนหรือไม่ ใต้เท้าทังเล่า รีบให้เขาไปถามที่คนเฝ้าประตูดู วันนี้มีใครเคยเข้ามาบ้าง”

ใต้เท้าทังรีบมาอย่างรวดเร็ว ได้ยินเรื่องนี้ก็กังวลใจมาก สองฝาแฝดไม่ใช่ทังหยวน ทังหยวนเดินได้วิ่งได้ สามารถออกจากบ้านไปได้ แต่สองฝาแฝดเพิ่งจะอายุเดือนกว่าเท่านั้น

หาจนทั่วจวนแล้ว และถามทุกคนที่อยู่ในจวนแล้วด้วย คนเฝ้าประตูแทบจะเอาศีรษะโขกกำแพงจนแตกแล้ว เอาแต่บอกว่าไม่มีใครเคยเข้ามา ในเมื่อไม่มีใครเข้ามา สองฝาแฝดไม่มีทางที่จะวิ่งออกไปเองได้แน่นอน แล้วหายไปไหน

ทังหยางรีบสั่งให้คนไปรายงานสวีอี ให้สวีอีไปหารัชทายาท ดีที่รัชทายาทไปยังสถานที่ที่ไม่ไกลนัก อยู่รอบนอกเมืองเท่านั้น

ทุกคนต่างก็ร้อนใจจนเหมือนมดในกระทะที่ถูกไฟลน หาอ๋องฉีให้ปิดประตูเมืองหลวง ตามหาให้ทั่วเมืองหลวง

และในวังนั้นในช่วงเวลากลางวันหากมีเวลาว่างฮ่องเต้หมิงหยวนจะพักผ่อนชั่วครู่ วันนี้เพิ่งจะเอนหลังลงในตำหนักตงหน่วน ยังไม่ทันหลับ ก็ได้ยินเสียงมู่หรูกงกงเข้ามาอย่างรีบร้อน สีหน้าขาวซีด “ฮ่องเต้ ฮ่องเต้ เร็วเข้าเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

มู่หรูกงกงรับใช้ฮ่องเต้หมิงหยวนมานาน ถ้าหากไม่มีเรื่องสำคัญจะไม่มารบกวนเวลาพักยามเที่ยงอย่างเด็ดขาด ฉะนั้นเมื่อฮ่องเต้หมิงหยวนได้ยินเสียงตื่นตระหนกของเขา ก็รีบลุกขึ้นมา “เกิดเรื่องอะไรขึ้น ”

“ทรงดูที่โต๊ะทรงงานสิพ่ะย่ะค่ะ ……มีเด็กสองคน”มู่หรูกงกงตกใจแทบครองสติไม่อยู่ เขาจัดเก็บข้าวของอยู่ในห้องทรงพระอักษรอยู่ตลอด พอหันหน้ามาอีกที บนโต๊ะก็มีเด็กน้อยสองคนโผล่ขึ้นมา เขาไม่ได้ดูอย่างละเอียด ก็รีบร้องตะโกนขึ้น

ฮ่องเต้หมิงหยวนเลิกผ้าม่านเดินอย่างรวดเร็วออกไป เห็นเพียงบนโต๊ะมีห่อผ้าสองห่อวางเอาไว้ ในห่อผ้ามีเสียงของเด็กร้องไห้ของทารกดังขึ้นมา เขานิ่งอึ้ง เดินเข้าไปดูแวบหนึ่ง อดไม่ได้ที่จะทำตาโตพูดไม่ออก นี่มันหลานชายทั้งสองของเขามิใช่หรือ

“รัชทายาทเคยมาที่นี่หรือ”ฮ่องเต้หมิงหยวนถามมู่หรูกงกง

“ไม่พ่ะย่ะคะ ข้าน้อย อยู่ที่นี่ตลอด ไม่เคยเห็นใครเข้ามา เก็บกวาดชั้นวางของโบราณ พอ……หันหน้ากลับมาก็เห็นอยู่ที่นี่แล้ว”มู่หรูกงกงตกใจจนพูดจาแทบจะไม่ลื่นไหล

ฮ่องเต้หมิงหยวนอุ้มสองฝาแฝดขึ้นมาอย่างนิ่งงัน สองฝาแฝดราวกับได้รับการปลอบใจ ไม่ร้องไห้อีกแล้ว ดวงตาปิดลง นอนหลับไปอย่างสงบ

“ไปเชิญรัชทายาท”ฮ่องเต้รู้สึกประหลาดใจ เด็กๆไม่สามารถวิ่งออกมาเองได้ ต้องมีคนเข้าวังแล้วอุ้มเด็กมาด้วยแน่