บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 971

หยวนชิงหลิงหัวเราะจนในดวงตาราวกับมีสุราชั้นเลิศอยู่เต็มไปหมด เอื้อมเข้าไปขบริมฝีปากเขาเบาๆ “บางทีเรื่องเงียบๆ ที่เจ้าคิด...ข้าอาจช่วยได้นะ”

“ไม่ได้ ท่านย่าบอกว่า...”

“ข้าก็เป็นหมอเหมือนกัน อีกอย่าง ใครจะรู้ร่างกายของข้าได้ดีกว่าข้าอีก?”

“จริงหรือ?”

หยวนชิงหลิงคลอเคลียอยู่ข้างใบหูเขา แล้วปล่อยลมหวานออกมา “จริงสิ”

นัยน์ตาหยู่เหวินเห้าลึกโพรง คล้องเอวนางแล้วกดลงไป ประทับริมฝีปากลมหายใจกระชั้นเล็กน้อย “ยังจะอาบน้ำอะไรอีก? ไม่ไปแล้ว!”

เมื่อโบกแขนเสื้อยาวไปก็พัดเทียนให้ดับ น้ำตาเทียนหยดลงเชิงเทียนพอดี ราวกับอัดแน่นช่วงเวลาแห่งความสวยงาม

ผ่านไปนานก็ได้ยินเสียงคนในมุ้งเอ่ย “ไม่ว่าข้าอยากมีลูกสาวซักแค่ไหน ก็รับความทรมานพวกนี้ไม่ไหว ตั้งหลายเดือน จะตายอยู่แล้ว”

“ได้ ไม่มีแล้ว!” หยวนชิงหลิงก็รู้สึกว่าลูกห้าคนเหลือบ่ากว่าแรง หากยังมีอีก...ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ท้อง แต่อยู่ที่ในท้องมีกี่คนต่างหาก ดังนั้นจะเสี่ยงง่ายๆ ไม่ได้

“ไม่ได้จริงๆ ก็เก็บลูกสาวมาเลี้ยงก็ได้” หยู่เหวินเห้ารู้สึกว่าชีวิตต้องมีลูกสาวสักคนถึงจะสมบูรณ์ แต่ในเมื่อคลอดไม่ได้ เช่นนั้นเก็บมาเลี้ยงก็ได้นี่

“เก็บ? มีเด็กให้เก็บที่ไหนกัน?” หยวนชิงหลิงหัวเราะเขา

“เก็บไม่ได้ก็แย่งมาซักคน ดูแล้วดวงของน้องเจ็ดต้องเป็นดวงพ่อตาแน่ คนต่อไปก็คงเป็นลูกสาวอีก เขาจะเอาลูกสาวเยอะแยะไปทำไมกัน? ให้ข้าซักคนเถอะ” หยู่เหวินเห้าพูดอย่างเอาแต่ใจ

หยวนชิงหลิงหนุนอยู่ที่ไหล่เขา “งั้นเจ้ายังมีลูกชายห้าคนเลย ต้องแบ่งไปหน่อยไหมล่ะ?”

“ใครจะเอาก็เอาไปสิ จะไม่หวงเด็ดขาด” พอหยู่เหวินเห้านึกถึงเรื่องที่ทังหยวนหนีออกจากบ้านแล้วก็ถอนหายใจ “สอนเด็กนี่ยากจริงๆ คลอดมันเป็นแค่เรื่องช่วงหนึ่ง แต่คลอดมาแล้วสิถึงเรียกว่าทรมาน”

หยวนชิงหลิงตีเขาทีหนึ่ง “เจ้าจะพูดอย่างนี้ไม่ได้นะ เดี๋ยวเดียวก็งกอีกแล้ว”

“เรื่องเจ้าแฝดมันยังไงกันแน่? ทำไมไปห้องทรงอักษรเองล่ะ?” หยู่เหวินเห้ายังติดใจกับเรื่องนี้

“ไม่รู้สิ” พอหยวนชิงหลิงคิดถึงเรื่องนี้แล้วก็ว้าวุ่น “ดูพวกเขาสองคนเหมือนจะเก่งกว่าพี่ๆ ทั้งสามอีก ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องดีหรือร้ายกันนะ”

“เจ้าหยวน อีกหน่อยถ้าคุมพวกเขาไม่อยู่จะทำไงดี?” เจ้าห้าเครียดจัด คนเป็นพ่อยังไม่เก่งเท่าลูก ต่อไปจะสั่งสอนอย่างไร? ตอนนี้ยังเด็ก ไม่รู้ความยังตั้นหน้าได้ ต่อไปถ้าเกิดมีบุคลิกแล้วจะตั้นหน้าไม่ได้อีก พอคิดถึง ‘คำพูดคุยโม้’ ที่ซาลาเปาเคยพูดแล้ว เขาก็ร้อนรนขึ้นมาทันที ตอนนี้ยังสามขวบไม่เต็ม ก็คิดแล้วว่าต่อไปรอเขาแก่จะจัดการเขา

พวกอกตัญญูไม่รู้จักสำนึกบุญคุณพวกนี้นี่ พี่หญิงซิ่วยังรู้จักกับดีกู้ซือ รู้จักห่วงหาพ่อ

กู้ซือกับน้องเจ็ด เด็กเฒ่าสองคนนี้มีบุญจริงๆ

สองสามีภรรยาสบตากันทีหนึ่ง ครั้นแล้วหยู่เหวินเห้าก็นึกถึงเรื่องฮูหยินเหยาขึ้นมา เอ่ย “เจ้าต้องไปพูดกับทางฮูหยินเหยาหน่อยนะ เรื่องที่เกิดในวังคืนนี้ต้องแพร่ไปถึงหูนางแน่ อย่าให้เป็นเรื่องใหญ่จะดี”

“นางมีวุฒิทางอารมณ์น่า ถึงจะรู้ก็เก็บอารมณ์ได้” หยวนชิงหลิงกล่าว

“เก็บน่ะเก็บได้ แต่จะเก็บไว้ในอกมันก็ไม่ดี”

หยวนชิงหลิงคิดแล้วก็เห็นด้วย ท่าทางเหล่านั้นในวัง ตอนนี้เรื่องยังไม่ทันส่งผลกระทบก็คัดค้านกันแล้ว ช่างน่าเสียใจจริงๆ

“เจ้าห้า ถ้าฮูหยินเหยาจะหาใครซักคนจริงๆ เจ้าว่าเสด็จพ่อกับไท่ซ่างหวงจะเห็นด้วยไหม?” หยวนชิงหลิงถาม