บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 970

พระชายาซุนรู้สึกอัดอั้นมาก มองหยวนหย่งอี้และถามขึ้นว่า “คำพูดของเจ้าหมายความว่าอย่างไร เจ้าว่าข้าวางมาดหรืออย่างไร”

หยวนหย่งอี้ถามกลับไปว่า “พี่สะใภ้รอง ข้าขอถามคำถามท่านหนึ่งข้อ ท่านไม่หวังให้นางสามารถใช้ชีวิตดีดีหรือ”

“ทำไมข้าจะไม่หวังให้นางมีชีวิตที่ดี แม้ว่าเมื่อก่อนข้ากับนางจะไม่ลงรอยกันเท่าไหร่ แต่นั่นล้วนเป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว ข้าไม่ได้ใส่ใจตั้งนางแล้ว แต่เรื่องนี้ทำได้ไม่ง่ายเลยจริงๆ นางยังเลี้ยงดูจวิ้นจู่ทั้งสองอยู่เลย”

หวงกุ้ยเฟยมองพวกนาง ขมวดคิ้วพูดว่า “พอแล้ว พวกเจ้าทะเลาะอะไรกัน นี่ก็เป็นแค่เรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้นด้วยซ้ำ คนที่หวังให้นางหา ก็เป็นแค่คิดไปเองฝ่ายเดียว คนที่ไม่หวังให้นางหา ก็คิดมากเกินไปแล้ว ข้าเชื่อว่าฮูหยินเหยาเองในใจรู้ดีที่สุด”

คำพูดของหวงกุ้ยเฟย ทำให้หรงเยว่รู้สึกทนไม่ไหวอยู่บ้าง “หวงกุ้ยเฟย แล้วถ้าหากพบเข้าจริงๆเล่า”

“เช่นนั้นก็ค่อยว่ากันทีหลัง”หวงกุ้ยเฟยใช้มือกุมขมับ “วันนี้พวกเจ้าไม่ต้องโต้เถียงกันอีกแล้ว แค่ฉินเฟยอาละวาดก็กลุ้มใจมากพอแล้ว”

หรงเยว่ยังอยากจะพูดอีก หยวนชิงหลิงส่ายหน้าให้นาง หรงเยว่จึงได้แต่หุบปากอย่างไม่พอใจ

งานเลี้ยงเลิกราออกจากวัง หรงเยว่นั้นนอนไม่หลับอย่างแน่แท้ จึงตรงไปยังจวนอ๋องฉู่ ไม่อนุญาตให้หยวนชิงหลิงนอนหลับต้องพูดเรื่องนี้ให้กระจ่างเสียก่อน

“พวกนางคิดเช่นนี้ สำหรับฮูหยินเหยาแล้วไม่ยุติธรรมเลย ทำไมแต่งงานกับคนในราชวงศ์แล้วหลังจากถูกทอดทิ้งก็ยังไม่สามารถหาคนใหม่ได้ นางเพิ่งจะสามสิบต้นๆ ดูสุขภาพของนางตอนนี้ จะมีชีวิตอยู่สักเจ็ดแปดสิบปีก็ไม่ใช่ปัญหา หรือว่าหลายสิบปีให้หลังนี้จะให้นางต้องอยู่โดดเดี่ยวคนเดียว เจ้าไม่ควรห้ามข้าพูดต่อเลย ”

หยวนชิงหลิงมองท่าทีโมโหของนาง ก็พูดยิ้มๆว่า “เจ้าน่ะ ทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนี้ ตอนนี้ยังไม่มีคนคนนั้นเสียหน่อย เจ้าเอาแต่พูดท่าเดียว ไม่เท่ากับทำให้คนอื่นรู้สึกว่าคนนั้นได้ปรากฏตัวขึ้นแล้ว

อีกอย่าง ถ้าหากเจ้าทำให้หวงกุ้ยเฟยโกรธ ประเดี๋ยวนางเรียกตัวฮูหยินเหยาเข้าวัง พูดเป็นนัยให้นางฟัง ฮูหยินเหยาก็เป็นคนฉลาดคนหนึ่ง ได้ยินคำพูดเหล่านี้ ภายหน้าจะสามารถก้าวออกจากจุดนี้ได้หรือ”

หรงเยว่แอบเหลือบตามองไปยังเจ้าหาที่แสร้งทำทีว่าอ่านหนังสือแต่แท้จริงแล้วกลับแอบฟังหูผึ่งแวบหนึ่ง กดเสียงลงต่ำและพูดว่า

“ข้าขอบอกเจ้าตามตรง ข้าได้ส่งฮุ่ยเทียนไปปกป้องนาง และก็อยากจะจับคู่พวกเขาอย่างลับๆ”

หยวนชิงหลิงได้ยินคำพูดนี้ ก็ตกใจมาก “ฮุ่ยเทียน”

ฮุ่ยเทียนที่ออกมาจากกระดูกมนุษย์หมาป่าคนนั้นหรือ หยวนชิงหลิงนึกถึงเขาขึ้นมา ก็รู้สึกราวกับว่ามีกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งออกมา คนคนนี้ออกมาจากกระดูกมนุษย์หมาป่า นิสัยใจคอและประวัติความเป็นมาล้วนไม่รู้อะไรสักอย่าง เหมาะสมกับฮูหยินเหยาหรือ

อีกอย่าง ฮูหยินเหยาเคยมีประสบการณ์จากชายสารเลวอย่างหยู่เหวินจุน ถ้าต้องการจะหาจริงๆ ก็คงจะหาที่อ่อนโยนใส่ใจ ทั่วทั้งร่างของฮุ่ยเทียนไม่มีเซลล์ของความอ่อนโยนใส่ใจเลย แม้แต่การพูดจาก็ยังแข็งกระด้าง

“หรงเยว่ เจ้าอย่าจับคู่ผู้อื่นไปเรื่อยเปื่อย ฮุ่ยเทียนอาจไม่เหมาะสมกับฮูหยินเหยาก็ได้”หยวนชิงหลิงพูด ถึงว่าทำไมจึงได้ตื่นเต้นนัก ที่แท้ก็มีความคิดเช่นนี้อยู่นี่เอง

“เหมาะสมสิ ”หรงเยว่กระทืบเท้า รีบอธิบายแทนฮุ่ยเทียนทันที “เจ้าไม่รู้จักฮุ่ยเทียน เจ้าดูเขาเย็นชาเหมือนท่อนไม้ใช่หรือไม่ ข้าจะบอกเจ้าให้ นั่นเป็นรูปลักษณ์ปลอม เขานั้นรู้ใจและรู้จักสงสารมากกว่ารัชทายาทด้วยซ้ำ”

หยู่เหวินเห้าได้ยินคำพูดนี้ก็รู้สึกไม่ชอบใจ วางหนังสือลงพูดว่า “หรงเยว่ คำพูดนี้ของเจ้าข้าไม่ชอบฟัง เจ้าจะยกยอฮุ่ยเทียนแต่ก็ไม่ควรเหยียบย่ำข้าไปด้วย ข้าจะไม่รู้ใจและสงสารคนอื่นได้อย่างไร”

ดวงตาหรี่ยาวกวาดมองเขา ประสานเข้ากับสายตาที่ไม่พอใจของหยู่เหวินเห้า จากนั้นก็ยิ้มแห้งๆ “ก็แค่ยกตัวอย่างเท่านั้น ไม่ว่าอย่างไรฮุ่ยเทียนก็ยังคงเทียบกับท่านไม่ได้ แต่เป็นคนดีอย่างแน่นอน ตอนนั้นข้ายังเคยอยากได้เขา

เสียดายเขาไม่มองข้า เขาบอกว่าไม่ชอบข้าที่อารมณ์ร้อนหยาบกระด้าง ชื่นชอบพวกที่ได้รับการอบรมเลี้ยงดูมีประสบการณ์มีเรื่องราว ข้ารวบรวมข้อมูลคิดดูแล้ว ตรงกับฮูหยินเหยาพอดีมิใช่หรือ”

หยวนชิงหลิงจะยิ้มก็ไม่ได้จะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก “หรงเยว่ บอกข้ามาตามตรง คนในสำนักเหลิ่งหลั่งยังมีใครที่ไม่เข้าตาเจ้าบ้าง ข้าจำได้แม้แต่สวีอีเจ้าก็ยังเคยอยากได้ ”

“สวีฟันหลอ ไม่หล่อ หลังจากนั้นข้าก็ไม่สนใจแล้ว”หรงเยว่คิดถึงเมื่อก่อน ที่จริงก็ไร้สาระน่าดู อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา

“ส่วนในสำนักเหลิ่งหลั่ง ท่านชายสี่เหลิ่งไม่เอา ท่านชายสี่เหลิ่งดูแข็งกระด้างราวกับหินมากเกินไป ที่เหลือก็พอใช้ได้ ข้าเคยจัดงานหาคู่ เพียงแต่ไม่มีคนร่วมงาน ”

หยวนชิงหลิงพูดว่า “เรื่องนี้อย่าเพิ่งเอ่ยถึง เจ้าจัดการชีวิตของฮูหยินเหยา ไม่แน่ว่านางจะชื่นชอบ มีใจส่วนนี้ก็ดี ส่วนเรื่องวาสนานั้น พูดยาก ที่ควรมาก็จะมาเอง”