บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 983

จิ้งถิงมองดูหยู่เหวินเห้า ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้ากัน ก็รู้ว่าเขาเป็นคนที่มีความสามารถคนหนึ่ง เพียงแต่คิดไม่ถึงว่า แม้แต่ทางด้านการมีลูกก็มีความสามารถขนาดนี้ ไม่ธรรมดาจริงๆ

จิ้งถิงมองดูหยวนชิงหลิง ยิ้มหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “จวิ้นจู่ก็คิดถึงพระชายารัชทายาท แต่คิดว่าตอนนี้นางไม่กล้าสู้หน้าพระชายารัชทายาท”

หยวนชิงหลิงอึ้ง พร้อมถามขึ้นว่า “ทำไมถึงไม่กล้าสู้หน้าข้า?”

จิ้งถิงหัวเราะเสียงดัง พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ช้าพระชายารัชทายาทก็จะรู้เอง”

หยวนชิงหลิงสงสัยอย่างมาก จวิ้นจู่เป็นคนอารมณ์ดี ทำอะไรก็เปิดเผยตรงไปตรงมา ทำไมถึงไม่กล้าสู้หน้านาง?

ทุกคนพากันเดินทางต่อ หยู่เหวินเห้าไม่ได้นั่งบนรถม้า แต่ขี่ม้าไปพร้อมกับจิ้งถิงอยู่ทางด้านหน้า

จิ้งถิงบอกกับหยู่เหวินเห้าว่า “เมื่อวาน หงเย่มาถึงเมืองหลวงแล้ว”

หยู่เหวินเห้าแปลกใจอย่างมาก พร้อมพูดขึ้นว่า “เขาก็มาแล้วหรือ? ไม่ใช่สิ ตอนที่ข้าออกมาจากเมืองหลวง เจ้านี่ยังอยู่โรงเตี๊ยมเป่ยถังอยู่เลย”

“เขามาตัวคนเดียว พวกเจ้ามากันทั้งครอบครัว เขาจะต้องมาถึงเร็วกว่าพวกเจ้าอยู่แล้ว คนคนนี้ก่อเรื่องอะไรในเป่ยถังหรือ?”

หยู่เหวินเห้าคิดถึงหงเย่ พร้อมพูดขึ้นอย่างโกรธโมโหว่า “จับตาดูเขาไว้ ภายนอกดูเหมือนสงบ แต่ลับหลังใครจะไปรู้ว่าคิดอะไรอยู่?”

“หงเย่คนนี้ดูลึกซึ้งจนคาดเดาไม่ถูกจริงๆ ดูแล้วเหมือนมีความทะเยอทะยานอย่างมาก แต่เมื่อดูอย่างละเอียดแล้วก็ไม่เหมือน ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร” จิ้งถิงคอยระมัดระวังคนคนนี้อย่างมาก เหมือนเรื่องใหญ่คับฟ้า เขาก็มักสามารถผ่านไปได้อย่างสบาย

ตอนนั้นตอนที่อยู่แคว้นต้าเยว่ คิดว่าจะสามารถล้มเขาได้ กลับคิดไม่ถึงว่าหลังจากที่เขาพ่ายแพ้ ก็ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังสามารถพาทหารและม้าไปซ่อนได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็โผล่มาที่หนานเจียงอย่างกะทันหัน ต่อมาก็ถูกแต่งตั้งให้เป็นจวิ้นอ๋องของแคว้นต้าโจว ราวกับว่าโลกทั้งใบเป็นกระดานหมากรุกที่เขาตั้งไว้ มักมีทางออกเสมอ

“เจ้านี่มาทำอะไรที่แคว้นต้าโจวกันแน่? หรือจะมาเพื่อเจ้าหยวน?” หยู่เหวินเห้าพึมพำ

“เพื่อพระชายารัชทายาท? ทำไมถึงพูดเช่นนี้?” จิ้งถิงเอียงมองดูเขา พร้อมถามขึ้น

หยู่เหวินเห้าเล่าเรื่องที่หงเย่รู้สึกต่อหยวนชิงหลิง พูดขึ้นอย่างเศร้าสร้อยว่า “ไม่เคยเห็นใครที่หยิ่งยโสขนาดนี้มาก่อน ต่อหน้าข้าก็กล้าพูดว่าจะแย่งภรรยาของข้า เจ้าว่าหากเขาคิดที่จะแย่งจริง ช่วงนี้ก็ไม่เห็นเขาเคลื่อนไหวอะไร แม้กระทั่งมาทำความดีเอาหน้าก็ไม่มี”

“ดังนั้นเจ้าจึงไว้วางใจหรือ” จิ้งถิงเคยรู้จักหงเย่ ดังนั้นจึงค่อนข้างรู้การกระทำของเขาบ้าง จึงพูดขึ้นว่า “ด้วยอุปนิสัยส่วนตัวของหงเย่ เรื่องทำความดีเพื่อเอาหน้า เขาไม่มีทางทำ การได้มาด้วยวิธีเอาใจ สำหรับเขานั้นถือเป็นวิธีสุดท้าย”

หยู่เหวินเห้าหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไม? นึกว่าไม่เอาใจเจ้าหยวนของข้า แล้วจะได้ไปกอดในอ้อมแขนของเขาอย่างเชื่อฟัง.....” เขาขมวดคิ้ว รู้ว่าตนเองพูดพลาดไป “.....เพย คำพูดนี้ทำไมฟังดูแล้วแปลกๆ? ข้าเพยเพยเพย”

จิ้งถิงพูดขึ้นว่า “ที่จริง เขาพูดว่าจะแย่งพระชายารัชทายาทไป ข้าเห็นว่าไม่ใช่เป้าหมายที่แท้จริง อาจจะเพื่อปิดบังเรื่องอย่างอื่น”

“เจ้าคิดเช่นนี้?”

“อย่างน้อย เขาพูดเช่นนี้ ก็สามารถทำให้เจ้ากระวนกระวาย อย่างน้อยตอนนี้ เจ้าคิดเพียงอย่างเดียวว่า เขาจะทำอะไรกับพระชายารัชทายาท แล้วละเลยอย่างอื่น”

หยู่เหวินเห้าครุ่นคิด ดูเหมือนจะเป็นเช่นนี้จริงๆ แต่ไม่ถูก ตอนนี้เขาก็ตามมายังแคว้นต้าโจวแล้วไม่ใช่หรือ? หากไม่ใช่เพื่อเจ้าหยวน แล้วจะมาเพื่ออะไร? ตอนที่เขาออกมาจากเมืองหลวง เขายังอยู่ที่โรงเตี๊ยมอย่างสบายใจอยู่เลย ตอนนี้กลับมาถึงแคว้นต้าโจวก่อนเขาเสียอีก

เพื่ออะไรหรือ?

“ไม่พูดถึงเขาแล้ว ช่วงนี้เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง? เจ้าไปเฝ้ากระบี่มังกร งั้นพี่สะใภ้จิ่นหนิงล่ะ? ก็ไปพร้อมกับเจ้าหรือ?” หยู่เหวินเห้าถามขึ้น

“นางไปเมืองเม่าพร้อมกับข้า แต่งานในเมืองหลวงก็ไม่สามารถปล่อยวางได้ทั้งหมด ยังต้องไปมาทั้งสองด้าน ต่อไปค่อยว่ากัน ให้เป็นไปทีละก้าว”

“กระบี่มังกรนี้ ยอดเยี่ยมขนาดนี้จริงหรือ?”