บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 986

ในขณะที่ทั้งสองคนอยู่ในอาการตกตะลึง ก็เห็นหญิงงามคนหนึ่งสวมชุดผ้าสีเหลือง ปักลวดลายนกฟินิกซ์โบยบินเดินเข้ามา จิ่นหนิงเรียกขึ้นว่าไทเฮา หยวนชิงหลิงมองเห็นนาง ในหัวสมองนึกถึงกลอนขึ้นมาได้บทหนึ่ง นิ้วมือนุ่มเรียว ผิวผ่องงดงาม คอเรียวยาว ฟันเรียงสวยขาวสะอาด งดงามอย่างที่สุด ต่อให้หรงเยว่มา ก็ไม่สามารถเทียบได้

หรงเยว่อายุเยาว์วัย ส่วนไทเฮาหลงยังไงก็สี่ห้าสิบแล้วมั้ง? แต่นางดูแก่ตรงไหน? ดูแล้วก็น่าจะประมาณยี่สิบสามยี่สิบสี่ หากไม่ใช่เพราะความน่าเกรงขามบนใบหน้าและแววตา กับจิ่นหนิงเรียกว่าไทเฮา หยวนชิงหลิงไม่เชื่อเด็ดขาดว่านางจะเป็นไทเฮาหลงที่ร่ำลือกัน

ไทเฮาหลงก้าวเดินยาวๆเข้ามา ชายกระโปรงกวาดพื้นแต่ไม่ทิ้งร่องรอยของฝุ่น หยวนชิงหลิงกับหยู่เหวินเห้าทำความเคารพก่อนที่นางจะนั่งลง ไทเฮายิ้มแย้ม พร้อมพูดขึ้นอย่างอบอุ่นอ่อนโยนว่า “ได้ยินชื่อเสียงมานาน อยากเจอพวกเจ้ามาตลอด วันนี้นับว่าได้เจอแล้ว รีบนั่งลงเถอะ”

จิ้งถิงยกมือประสาน พร้อมพูดขึ้นว่า “ไทเฮา กระหม่อมพาองค์ชายรัชทายาทไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ ไม่รบกวนพวกท่านพูดคุยกัน”

“ไปเถอะ” ไทเฮายิ้มพร้อมพูดขึ้น

หยู่เหวินเห้าแลดูอย่างตกตะลึงสายเชือกเตาปานั่นกับฮูหยินเจ้าพระยาจิ้งกั๋ว มองดูอยู่หลายที แล้วค่อยยกมือประสานทำความเคารพแล้วเดินออกไป

ยังไม่ทันเดินออกมาจากตำหนัก ก็ได้ยินเขาถามจิ้งถิงอย่างตกตะลึงว่า “นั่นคืองูหรือ? ทำไมข้าถึงเห็นเป็นเชือกเส้นหนึ่งล่ะ?”

“เป็นงู ที่มัดด้วยเชือกคืองู” เสียงของจิ้งถิงค่อยๆห่างไกลออกไป

หลังจากหยวนชิงหลิงนั่งลง ก็เหลือบมองฮูหยินเจ้าพระยาจิ้งกั๋วที่ถูกมัดไว้ด้านข้างอย่างกังวลใจ เมื่อกี้ยังเห็นนางโกรธโมโห ตอนนี้กลับก้มหน้าก้มตาอย่างหวาดกลัว

“พระชายารัชทายาทอย่าได้แปลกใจ ภายในหนึ่งปีของนาง จะต้องถูกมัดสามร้อยกว่าวันถึงจะสบาย” ไทเฮาพูดกับหยวนชิงหลิง หลังจากกวาดสายตามองดูฮูหยินเจ้าพระยาจิ้งกั๋วแวบหนึ่ง

การกระทำนี้ ทำให้หยวนชิงหลิงนับถืออย่างที่สุด ในใจตื่นเต้นมาก พวกเด็กๆก็ทำพวกนี้ได้ หรือนั่นเท่ากับว่า.....

ทันใดนั้นในใจก็ไม่คิดอะไรอีก พร้อมถามขึ้นว่า “ไทเฮา นี่ท่านกำลังใช้จิตควบคุมใช่หรือไม่? เป็นผลจากที่สมองได้รับการพัฒนาหรือ? ท่านทำได้อย่างไร? ใช้ยาหรือใช้ตัวนำอย่างอื่น?”

ไทเฮาหลงได้ยินเช่นนี้แล้ว ก็พยักหัวอย่างค่อนข้างพอใจ เช่นนี้ก็ไม่ต้องเสียเวลาเปิดฉากหรือหยั่งเชิง เข้าเรื่องได้ทันที นางชอบแบบนี้

“เป็นการใช้จิตควบคุม ทุกสิ่งอย่างมีสติสัมปชัญญะ ภายใต้สนามแม่เหล็กหรือสภาวะบางอย่าง สามารถรวมเป็นจิตเดียวกันได้ สายเชือกเตาปาเชื่อมโยงกับจิตของข้า ดังนั้นจึงฟังคำสั่งของข้า”

หยวนชิงหลิงฟังแล้ว ตื่นเต้นจนน้ำตาจะไหล ได้ยินเช่นนี้แล้วก็รู้สึกดีอย่างมาก เติมในใจของนางเกือบที่จะเชื่อในเรื่องเทววิทยาแล้ว พร้อมถามขึ้นว่า “ไทเฮา ท่านเป็นเช่นนี้มาตั้งแต่เด็ก หรือเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันในเวลาต่อมา”

“จากการฝึกฝน” ไทเฮาหลงพูดขึ้น

“ฝึกฝน?” ผ่านการฝึกสมองควบคุมจิตใจที่แข็งแกร่งหรือ? นั่นเป็นการค้นพบครั้งใหญ่จริงๆ

นางกำนัลในวังยกน้ำชาขนมหวานมาให้ จากนั้นถูกไทเฮาไล่ออกไป พร้อมปิดประตูให้สนิท

ไทเฮามองดูนาง พร้อมพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรว่า “พระชายารัชทายาท ไม่ต้องแปลกประหลาดใจจนเกินไป คนเรารู้เกี่ยวกับพลังงานของธรรมชาติน้อยเกินไป ยังมีพลังงานบางอย่างในธรรมชาติที่มนุษย์สามารถใช้ได้”

“ข้าไม่แปลกใจ ข้ารู้ ข้ารู้ว่าสามารถทำได้ สมองของมนุษย์ก็ลึกลับเช่นกัน ลูกของข้าก็เป็นเช่นนี้ ทำในสิ่งที่คนธรรมดาทำไม่ได้ด้วยการควบคุมจิตใจ” หยวนชิงหลิงตื่นเต้นเหมือนเจออะไรแปลกใหม่ จนค่อนข้างพูดไม่ต่อเนื่องขึ้นมาแล้ว

ไทเฮาถามว่า “ในเมื่อลูกของเจ้าก็มาด้วย ทำไมถึงไม่พาเข้าวังมาล่ะ?”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “เกรงว่าจะเป็นการรบกวนไทเฮา เด็กๆค่อนข้างเสียงดัง”

ไทเฮาหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ที่นี่ไม่ค่อยมีคนไปมาหาสู่ หากมีเด็กๆมาอยู่เป็นเพื่อนก็คงดี วันหลังพามาด้วย ให้ข้าดูว่าพวกเขาเก่งขนาดไหน”

“ได้ ได้เพคะ” หยวนชิงหลิงรีบตอบรับ

ไทเฮายกแก้วชาขึ้นมาดื่ม จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ได้ยินจิ่นหนิงพูดว่า เจ้ามาแคว้นต้าโจวครั้งนี้ เพราะจะถามข้าเรื่องวิชาพิษกู่ของหนานเจียงใช่ไหม?”