บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 987

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างค่อนข้างไม่อยากเชื่อว่า “พวกเขาสามารถมองเห็น? นี่ไม่น่าจะเป็นไปได้มั้ง? พวกเขาไม่เคยได้รับความรู้ทางด้านนี้”

ไทเฮาหลงหัวเราะขึ้นมาพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าเคยรับรู้ แต่สามารถมองเห็นไหม?”

หยวนชิงหลิงอึ้ง รู้ว่านางพูดล้อเล่น จึงหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “เทียบกับพวกเขาแล้ว ข้ากลับกลายเป็นไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ อะไรก็ไม่เป็น”

ไทเฮาหลงพูดขึ้นว่า “เจ้าสามารถรักษาชีวิตไว้ มีชีวิตอยู่ที่นี่ได้ ก็นับว่าไม่เลวแล้ว ไม่ต้องพยายามอย่างอื่น เชื่อข้า กลับไปพาพวกเขาไปดูสักครั้ง หากพวกเขาสามารถมองเห็นสิ่งของภายในวังน้ำวน ถือเป็นประโยชน์ต่อเจ้าอย่างมาก”

ถึงแม้หยวนชิงหลิง จะรู้สึกว่าความเป็นไปได้ที่พวกเด็กๆรู้จะมีไม่มาก แต่ไทเฮาหลงพูดเช่นนี้ ไม่น่าที่จะเป็นการพูดกับนางไปเรื่อย จึงตอบรับคำ

ไทเฮาหลงพูดขึ้นอีกว่า “หากเจ้าอยากกลับไปสักครั้ง ข้าสามารถช่วยเจ้าได้ แต่เพียงครั้งเดียวเท่านั้น”

หยวนชิงหลิงตื่นตระหนกตกใจอย่างที่สุด มองดูนางอย่างไม่อยากเชื่อ พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านสามารถส่งข้ากลับไปได้? กลับไปยังสมัยของข้านั้น?”

สายตาไทเฮาหลงเป็นประกายแวววาว หัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ได้แน่นอน”

ฮูหยินเจ้าพระยาจิ้งกั๋วที่ถูกมัดไว้ทางด้านนั้นพูดขึ้นว่า “อย่าเห็นว่านางเป็นคนดี นางช่วยคนเพราะมีเงื่อนไข นางไม่ได้ใจดีขนาดนั้น”

ไทเฮาหลงกวาดสายตามองดูนางอย่างเรียบเฉยแวบหนึ่ง พร้อมพูดขึ้นว่า “อะสือ เจ้าโง่หรืออยู่ไม่สุข?”

ฮูหยินเจ้าพระยาจิ้งกั๋วหัวเราะขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ก็ช่วยเจ้าพูดไม่ดีหรือ?”

หยวนชิงหลิงตกอยู่ในความตื่นเต้นที่หวังอยากจะได้กลับบ้าน ใจเต้นสั่นไหว พยายามรักษาความสงบ พร้อมพูดขึ้นอย่างเคร่งขรึมว่า “ไทเฮา หากท่านสามารถช่วยข้าหนึ่งครั้ง ท่านต้องการเงื่อนไขอะไรก็บอกมาเลย หากเป็นสิ่งที่อยู่ในขอบเขตที่ข้าสามารถทำได้ ล้วนไม่มีปัญหา”

ไทเฮาหลงโบกมือ เรียกสายเชือกเตาปากลับมา คืนความอิสระให้กับอะสือฮูหยินเจ้าพระยาจิ้งกั๋ว แล้วให้นางกับจิ่นหนิงออกไปก่อน เหลือเพียงหยวนชิงหลิงไว้ในตำหนักคนเดียว

รอเมื่อทั้งสองคนออกไปแล้ว ไทเฮาหลงมองดูนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าส่งเจ้ากลับบ้านไปหนึ่งครั้ง ขอให้เจ้ากระทำเพียงสิ่งเดียว หลังจากกลับไปแล้ว ทำลายงานวิจัยของเจ้าทั้งหมด”

หยวนชิงหลิงอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำลาย? เพื่ออะไร?”

“หากงานวิจัยของเจ้าประสบความสำเร็จ ถูกนำไปผลิต เจ้ารู้มั้ยว่านั่นหมายความว่าอย่างไร?”

เมื่อก่อนหยวนชิงหลิงเคยคิดถึงเรื่องนี้ โดยเฉพาะหลังจากเจ้าอาวาสกลับไป นางเป็นกังวลอย่างมาก เพราะยานี้ไม่ได้อยู่ในมือของนางอีกต่อไปแล้ว นางไม่สามารถควบคุมได้ ที่จริงต่อให้นางอยู่ในยุคปัจจุบัน ขอเพียงงานวิจัยประสบความสำเร็จ คาดว่าสถาบันวิจัยคงจะนำไปผลิตเป็นจำนวนมาก แน่นอน เนื่องจากต้นทุนการวิจัยและพัฒนาในช่วงต้นนั้นสูงเกินไป ยานี้จึงต้องขายในราคาแพง คนที่สามารถซื้อได้ล้วนมีแต่คนรวย นี่ก็เท่ากับว่า ลูกหลานรุ่นหลังของคนพวกนี้ จะฉลาดมากและเชี่ยวชาญความสามารถบางอย่าง เมื่อความมั่งคั่งกับพลังงานสะสมถึงระดับหนึ่ง พฤติกรรมของคนเหล่านี้ สามารถควบคุมได้โดยบุคคลนั้นมีสติสัมปชัญญะหรือไม่ และก็เป็นสิ่งที่อันตรายที่สุด

ไทเฮาหลงพูดต่อว่า “หากเจ้าคิดภาพไม่ออก งั้นก็เปรียบเทียบหากเป่ยถังมีเด็กหนึ่งพันคนเหมือนกับลูกของเจ้า เจ้าลองคิดดู ระบอบการปกครองของเป่ยถัง ยังจะสามารถมีเสถียรภาพไหม? ที่จริงเจ้าไม่ควรให้เจ้าอาวาสกลับไปสานต่องานวิจัยของเจ้า แต่เพราะตอนนั้นสถานการณ์ฉุกเฉิน ชีวิตของเจ้าแขวนอยู่บนเส้นด้าย ตัดสินใจกระทำเช่นนี้ก็สามารถเข้าใจได้ แต่ตอนนี้เจ้าหายห่วงทุกอย่างแล้ว”

หยวนชิงหลิงพึมพำพูดขึ้นว่า “และก็โชคดีที่เขาไม่สามารถวิจัยได้สำเร็จ”