บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 988

กลับมาถึงจวนแม่ทัพใหญ่ หยวนชิงหลิงก็เล่าเรื่องนี้ให้เจ้าหยวนฟัง แล้วก็ถามว่า “หากข้ากลับไป เจ้าจะยินยอมกลับไปพร้อมกับข้าไหม?”

หยู่เหวินเห้าจับมือของนางไว้ รอยยิ้มกลับค่อนข้างไม่เป็นธรรมชาติ พร้อมพูดขึ้นว่า “หากเจ้ากลับไป ข้าต้องไปเป็นเพื่อนอยู่แล้ว”

หยวนชิงหลิงฟังรู้ว่าเขาไม่เต็มใจ จึงถามขึ้นว่า “เจ้าไม่ยินยอม?”

“ไม่ ยินยอมสิ” หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนที่สุด แต่สักพักก็ยังคงพูดขึ้นอย่างระมัดระวังว่า “แต่พวกเราจะสามารถกลับมาได้อีกไหม? เจ้าอย่าลืมว่า ท่านย่ายังอยู่ที่นี่นะ”

“ในเมื่อไทเฮาสามารถส่งพวกเรากลับไปได้ ก็จะต้องสามารถรับกลับมาได้” หยวนชิงหลิงไม่เป็นห่วง เรื่องนี้ เพราะวันนี้นางไม่ต้องพูดอะไรเลย ไทเฮาก็รู้ทุกอย่างแล้ว แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่านางเป็นคนที่มีความสามารถจริง

“แต่พวกเราจะต้องช่วยหมันเอ๋อไม่ใช่หรือ? เรื่องทุกอย่างล้วนบีบอยู่อย่างกระชั้นชิด หากกลับไปอาจส่งผลกระทบต่อโอกาสในการช่วยหมันเอ๋อ เรารอหลังจากเสร็จเรื่องพวกนี้แล้ว ค่อยเลือกเวลาที่เหมาะสมกลับไปดีไหม”

“อะซี่กับสวีอีสามารถจัดการเรื่องนี้ได้” หยวนชิงหลิงมองออกว่า เขาไม่อยากไป แม้กระทั่งนางก็ไม่ค่อยยินยอมที่จะให้กลับไป จึงมองดูเขาพร้อมพูดขึ้นว่า “งั้นเจ้าคิดว่าเมื่อไหร่ถึงจะเป็นเวลาที่เหมาะสม?”

หยู่เหวินเห้าครุ่นคิด พร้อมพูดขึ้นว่า “ไปทางนั้นเถอะ กว่าเราจะได้ไปสักครั้ง จะต้องพักสักระยะหนึ่ง รอลูกโตกว่านี้หน่อย พวกเราค่อยไปก็ไม่สาย”

“งั้นรอลูกแต่งงานแล้วค่อยไป?” หยวนชิงหลิงมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “ถึงตอนนั้น พวกเราก็ว่างแล้ว จะไปไหนก็ได้ เหมือนอย่างที่เจ้าพูดนั้น สามารถอยู่ได้หลายเดือน”

หยู่เหวินเห้ารีบพูดขึ้นว่า “ใช่ ใช่ รอให้ลูกแต่งงานแล้วพวกเราค่อยไป”

หยวนชิงหลิงชักมือกลับ พร้อมพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ได้ รอลูกของเจ้าแต่งงานแล้วค่อยไป ตอนนี้ข้าจะกลับไปสักครั้ง เจ้าไม่ต้องไปเป็นเพื่อน”

หยู่เหวินเห้าเห็นนางโกรธ ก็ค่อนข้างร้อนใจ จึงพูดขึ้นว่า “จะร้อนใจในตอนนี้ทำไม? โอกาสมีอยู่ตรงนี้แล้ว หนีไปไหนไม่ได้ ตอนนี้ไทเฮารับปาก ต่อไปก็ต้องรับปาก ทำไมเจ้าจะต้องกลับไปตอนนี้ให้ได้?”

หยวนชิงหลิงโกรธจนน้ำตาแทบไหล กลับยังคงอดกลั้นความโกรธไว้พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “เจ้าห้า ญาติของเจ้าล้วนอยู่ข้างกายเจ้า เคยคิดถึงความทุกข์ในใจของข้าไหม? หากไม่มีโอกาสกลับไป ข้ายอมจำนน แต่ช่วงนี้เจ้าเห็นข้าทุกข์ร้อนใจกับเรื่องทะเลสาบจิ้ง กลางคืนนอนไม่หลับ เจ้าจะทำเพื่อข้าไม่ได้หรือ? หากเจ้าไม่อยากกลับไปพร้อมกับข้า งั้นข้ากลับไปเอง”

หยู่เหวินเห้าเห็นนางร้องไห้ ก็ไม่กล้าถามอีก พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนลงว่า “เจ้าให้ข้าคิดดูก่อนได้ไหม?”

“ข้ากลับไปเอง เจ้าไม่ต้องกลับไป เจ้าไม่ต้องคิด ข้าตัดสินใจที่จะกลับไปแล้ว” หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างแข็งกร้าว

ตอนเย็นนางไม่ทานข้าว ขังตัวเองไว้ในห้อง นางผิดหวังอย่างมากจริงๆ สี่ปีที่ผ่านมานี้ นางทำเพื่อครอบครัวของเขามาตลอด อยู่กับคนในครอบครัวของเขา ต่อให้ถูกเสียนเฟยรังแกจนเกือบตาย ความทุกข์นี้ก็อดกลั้นผ่านมาได้ ก็เพราะเห็นแก่ความรู้สึกของเขา กลับคิดไม่ถึงว่าตอนนี้นางมีโอกาสที่จะกลับไปเจอหน้าพ่อกับแม่ เขากลับคิดขัดขวาง

จิ่นหนิงรู้ถึงที่มาที่ไป จึงเรียกจิ้งถิงไปพูดกล่อมหยู่เหวินเห้า หรือถามว่าทำไมเขาต้องห้าม รู้ถึงสาเหตุแล้วจะได้รู้ว่าต้องทำอย่างไร อีกอย่างเรื่องนี้ก็ส่งผลกระทบไม่มาก กลับไปสักครั้งก็เสียเวลาไม่เท่าไหร่ ทั้งไปและกลับ ใช้เวลาสองสามวันก็พอแล้ว และหากครั้งนี้ไม่ไป ครั้งหน้ายังต้องกลับมาแคว้นต้าโจวอีกครั้ง จะไม่ยิ่งเหนื่อยหรือ?

จิ้งถิงจึงหิ้วสุราหนึ่งไหไปหาหยู่เหวินเห้า

สองพี่น้องตากลมเหนืออยู่ในศาลา หลังจากดื่มสุราไปหนึ่งกิโล จิ้งถิงค่อยถามขึ้นว่า “ที่จริง ไปก็ไม่เป็นการติดขัดอะไร ทำไมถึงไม่ไป? เจ้าไม่อยากที่จะเจอพ่อตาของตนเองหรือ?”