บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 992

ขึ้นมาถึงชั้น พวกเด็กๆก็ต้อนรับอยู่ที่ประตูแล้ว พวกเขาชำนาญทาง ราวกับว่าเป็นบ้านของตัวเองเช่นนั้น ยังจะขึ้นหน้าไปพยุงหยู่เหวินเห้าอีก “ท่านพ่อ สุขภาพเช่นนี้ของท่านไม่ไหวพ่ะย่ะค่ะ กลับไปยังจำเป็นต้องฝึกซ้อมหน่อย”

หยู่เหวินเห้าอดกลั้นความวู่วามที่อยากจะตีพวกเขาสักหนึ่งที เดินตามพวกเขาเข้าบ้าน

ทันทีที่เข้าบ้าน ก็เห็นรูปภาพขนาดใหญ่มากรูปหนึ่งแขวนอยู่ที่ห้องรับแขก รูปภาพก็คือพวกเขาทั้งครอบครัว ขณะที่ถ่ายวิดีโอนั่น สุดท้ายรวมกันเป็นกลุ่มกลุ่มหนึ่งแล้วถ่ายรูปรูปนี้

มีความรู้สึกคุ้นเคยเช่นนี้ จิตใจของหยู่เหวินเห้าก็สงบมั่งคงขึ้นเป็นอย่างมากทันใด

วางเจ้าแฝดไว้บนโซฟา พี่ชายของหยวนชิงหลิงก็อ้าแขนทั้งสองข้างออก กล่าวด้วยดวงตาแดงเล็กน้อย: “ยินดีต้องรับน้องสาวกลับบ้าน”

ตั้งแต่เข้าบ้านหยวนชิงหลิงก็กลั้นน้ำตามาโดยตลอด ทุกอย่างเบื้องหน้า ล้วนเหมือนความฝันเช่นนั้น หากไม่ใช่ลูกๆและเจ้าห้าอยู่ข้างกาย นางจะต้องคิดว่าตัวเองฝันไปจริงๆ

มองดูพี่ชายเบ้าตาแดง นางพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของเขา กล่าวสะอึกสะอื้น: “ฉันฝันก็คิดไม่ถึงว่าจะสามารถกลับมาได้”

ความรักความผูกพันเช่นนี้ทำให้คนซาบซึ้ง แต่พวกเด็กๆกลับเรียกให้หยู่เหวินเห้าไปนั่งบนโซฟา ซาลาเปากระโดดโลดเต้นไปเปิดโทรทัศน์ หยู่เหวินเห้ากำลังจะอุ้มเจ้าแฝดขึ้นมา ใครจะรู้ทันใดนั้นได้ยินเสียงดังขึ้น ในโทรทัศน์ยังมีคนปรากฏตัวอีก ทำให้เขาทั้งคนตกใจจนสะดุ้งโหยงขึ้นมา ตะคอกอย่างเฉียบขาดคำหนึ่ง “ผู้ใด?”

“ท่านพ่อ เป็นละครในโทรทัศน์น่ะพ่ะย่ะค่ะ” ซาลาเปาหันกลับไปมองเขาแวบหนึ่ง แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยการเยาะเย้ย

หยู่เหวินเห้าไม่ทันได้สนใจจัดการความไม่เคารพของเขา มองโทรทัศน์นั่นอย่างระมัดระวัง คิดไม่ถึงว่าในกล่องใหญ่นั่นจะมีคนแสดงละคร? นี่เป็นโลกอะไรกันแน่นะ? ตะลึงจนลืมตาอ้าปากค้าง!

ทังหยวนกล่าวด้วยความเข้าอกเข้าใจ: “ท่านพ่อ เป็นการถ่ายทอดสัญญาณพ่ะย่ะค่ะ”

“อ๋อ!” ถ่ายทอด ถ่ายทอดเขาเข้าใจ

ด้านนอกประตูเสียงกุญแจดังขึ้น พี่ชายของหยวนชิงหลิงปล่อยหยวนชิงหลิง เปิดประตูอย่างรวดเร็ว ศาสตราจารย์หยวนถือกุญแจอยู่ ตะลึงครู่หนึ่ง จึงเห็นหยวนชิงหลิงชะโงกหัวออกมาจากด้านหลังของพี่ชาย

แม่ของหยวนชิงหลิงตามอยู่ด้านหลังของเขา ทั้งสองหิ้วสิ่งของมากมายก่ายกอง มองดูหยวนชิงหลิงนิ่งๆ น้ำตาพุ่งขึ้นมาในตาของทั้งสองด้วยความรวดเร็ว พี่ชายของหยวนชิงหลิงเข้าไปรับของ สูดหายใจลึกๆเฮือกหนึ่ง “พ่อครับ แม่ครับ น้องกลับมาแล้วครับ”

ดวงตาทั้งหกประสานกัน ล้วนเป็นความเลือนรางทั้งผืน ใครก็ล้วนมองไม่ชัดว่าเป็นใคร เมื่อครู่ก่อนจะกลับมา ศาสตราจารย์หยวนก็กำชับเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ประเดี๋ยวจะต้องใจเย็นๆระงับไว้ อย่าให้ลูกสาวเห็นถึงความตื่นเต้นเกินไปของเธอ จะได้ไม่ทำให้จิตใจของลูกสาวเป็นทุกข์ เพราะคิดไว้แล้วว่าลูกสาวกลับมาครั้งนี้ ก็อยู่ได้ไม่นาน ยังไงก็ยังต้องจากไปแน่นอน ไม่สามารถทำให้ลูกสาวจากไปด้วยความอาลัยและเป็นห่วงได้

ดังนั้นแม่ของหยวนชิงหลิงเห็นลูกสาวแล้ว แม้ว่าในใจจะตื่นเต้นจนแทบจะทนไม่ไหว อยากเข้าไปกอดเธอทันที แต่ก็ยังอดกลั้นไว้ถึงที่สุด กลั้นน้ำตาไว้แล้วบีบรอยยิ้มออกมา มือสองข้างถูไถกับเสื้อผ้า “ถึงแล้วเหรอ? ลำบากมาตลอดทางเลยสินะ?”

นางพูดเช่นนี้ แต่ก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ค่อยอยู่เล็กน้อย จึงรีบหยิบผักจากในมือพี่ชายของหยวนชิงหลิง กล่าวอย่างสะอึกสะอื้นและสับสนว่า: “แม่ซื้อผักมาแล้ว แม่เอาไปในครัวก่อน เดี๋ยวจะทำอาหาร พวกลูกก็น่าจะหิวแล้ว”

เธอหยิบผักแล้วเดินไปทางด้านใน ฝีเท้าเลื่อนลอยและสมองก็สับสน กลับเดินเข้าห้องน้ำ แล้วรีบออกมา ยิ้มให้หยวนชิงหลิงด้วยดวงตาแดงๆ “ดูสิแม่ดีใจจนเลอะเทอะหมดแล้ว เดินผิดทางแล้ว ฮ่าๆ!”

นางพุ่งตรงเข้าห้องครัวทันที

ศาสตราจารย์หยวนพยักหน้าให้หยวนชิงหลิง กล่าวด้วยเสียงแหบพร่า: “ไปเถอะ”

หยวนชิงหลิงเดินขึ้นไปกอดเขาครู่หนึ่ง ดวงตาฝ้าฟางด้วยน้ำตา จากนั้นก็เข้าห้องครัวไปแล้ว