บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 993

ทั้งคืน นอกจากการพูดสาธยายชั่วครู่นั้นหยู่เหวินเห้าก็ค่อยสบายใจขึ้นหน่อย เวลาอื่นๆล้วนตกอยู่ในความงงงวยอย่างหนึ่งและสถานการณ์ที่อกแทบจะแตกแล้ว เขาต้องพยายามเพิกเฉยต่อเรื่องราวที่เขาไม่เข้าใจ อย่างเช่นชักโครก

อย่างเช่นเครื่องทำน้ำร้อน อย่างเช่นอาหารที่สั่งให้มาส่งเข้าไมโครเวฟครู่หนึ่ง ยังมีที่อยากถามมานานแล้วอีก ไฟเหล่านั้นใช้น้ำมันอะไร แต่เขาไม่ได้ถาม เพราะเขารู้ว่านี่จะทำให้คนขบขันได้ เขาจำเรื่องราวที่ไม่เข้าใจไว้เงียบๆ รอจนตอนกลางคืนขณะเข้านอนแล้วถามยายหยวน

เสื้อผ้าที่แม่ของหยวนชิงหลิงซื้อให้เขา ซื้อตามคำพูดของพี่ชายของหยวนชิงหลิง แต่ว่า กลับไม่พอดีตัว

เสื้อตัวเล็กคับ ฝืนสวมเข้าไป ก็เห็นได้ชัดว่าสั้น ความยาวของกางเกงเพียงพอ แต่ความกว้างของกางเกงไม่ได้ ดึงไม่ขึ้น แม่ของหยวนชิงหลิงโมโหจนด่าว่าพี่ชายของหยวนชิงหลิงโดยตรง ก็ร่างกายเช่นนี้ จะแค่หกสิบห้ากิโลกรัมได้ที่ไหนกัน

พี่ชายของหยวนชิงหลิงเกาศีรษะ ก่อนหน้านี้เห็นเขาสวมชุดโบราณหลวมๆเหล่านั้น ดูเหมือนกับว่าผอมมาก ใครจะรู้ว่าจะตัวใหญ่ขนาดนี้? อดที่จะถามไม่ได้ว่า: “นายหนักเท่าไหร่?”

“สี่สิบกิโลกรัม!” หยู่เหวินเห้ากล่าว

“จะเป็นไปได้ยังไง?” พี่ชายของหยวนชิงหลิงตกตะลึง

ศาสตราจารย์หยวนเตือน “เขาน่าจะเป็นหกร้อยกรัมเท่ากับครึ่งกิโลกรัม ดังนั้นสี่สิบกิโลกรัมนี้ ก็คือเจ็ดสิบกว่ากิโลกรัมแล้ว”

พี่ชายของหยวนชิงหลิงอ๋อหนึ่งคำ กลุ้มใจแล้ว “ฉันสูงแค่ร้อยแปดสิบสองเซนติเมตร เสื้อผ้าของฉันก็ไม่เหมาะกับเขา งั้นจะทำยังไง?”

“ร้านเสื้อผ้าน่าจะยังเปิดอยู่ ฉันพาเขาออกไปซื้อละกัน” หยวนชิงหลิงเพียงแค่กล่าว ขอเสื้อคลุมของพี่ชายตัวหนึ่ง ดีที่เสื้อคลุมเป็นตัวใหญ่ สามารถห่อหุ้มคนน่าสงสารตัวน้อยที่ร่างกายสูงใหญ่นี้ได้ ทั้งยังต้องมัดผมทั้งหมดให้ดี สวมหมวกปากเป็ด

“ขับรถของฉันไปเถอะ แม้ว่ารถคันนั้นของเธอจะยังอยู่ในโรงจอดรถ แต่ก็ไม่ได้ขับนานแล้ว” พี่ชายของหยวนชิงหลิงให้กุญแจรถแล้วกล่าว

“พวกเราก็อยากไป!” พวกเด็กๆรีบไล่ตามมา

“ไม่อนุญาต.......” หยู่เหวินเห้าขุ่นเคืองพวกเด็กๆอย่างสุดซึ้งแล้ว แต่เพราะคนในครอบครัวภรรยาอยู่ในเหตุการณ์ และรู้ว่าน้ำเสียงของตัวเองหนักไปหน่อย ครั้งแล้วจึงกล่าวปลอบ: “จะซื้อถางหูหลู่ให้พวกเจ้า อยู่ในบ้านให้ดีพูดคุยเป็นเพื่อนกับคุณตาคุณยาย”

“ไม่เอาถางหูหลู่!” ซาลาเปารังเกียจเป็นอย่างมาก “มาถึงที่นี่แล้ว ยังจะกินถางหูหลู่อะไรอีก? ข้าอยากกินขนมเค้กดื่มชานมไข่มุก”

หยู่เหวินเห้ามุมปากกระตุกด้วยความลำบาก เพ่งมองซาลาเปา

สีหน้าของหยวนชิงหลิงจริงจังขึ้นมา “ไปอีกทางหนึ่งให้หมด”

พวกเด็กๆเห็นท่านแม่โกรธแล้ว ก็หลบไปอยู่ข้างกายของคุณยายอย่างเชื่อฟัง แม่ของหยวนชิงหลิงสงสารเด็กๆ ว่าลูกสาวแล้ว “เอาล่ะ เอาล่ะ เด็กต้องค่อยๆสอนนี่ หน้าดำคร่ำเคร่งไม่ได้ ต้องมีความอดทน พวกเธอรีบไป เผื่อร้านปิด”

พี่ชายของหยวนชิงหลิงเอาเงินให้หยวนชิงหลิง กล่าวว่า: “แม้ตอนนี้จะชำระเงินผ่านทางโทรศัพท์อย่างแพร่หลาย แต่โทรศัพท์อันเดิมของเธอนั้นวีแชทไม่ได้ผูกกับบัตรธนาคาร ชำระเงินไม่ได้ เอาเงินไป”

หยู่เหวินเห้าชำเลืองมองตั๋วเงินปึกนั้น โห ซื้อแค่เสื้อผ้าทำไมต้องใช้เงินเป็นพันตำลึงขนาดนี้ล่ะ? สิ่งของที่นี่ก็ชั่งแพงเกินไปแล้ว อาจเป็นเพราะการเย็บปักไม่ได้พัฒนา ดูที่พวกเขาสวมใส่ก็ไม่ได้เป็นแพรต่วน

ครั้งนี้หยวนชิงหลิงพาเขาขึ้นลิฟต์ ก่อนเข้าไป หยวนชิงหลิงก็อธิบายกับเขาแล้ว ลิฟต์สามารถเคลื่อนลงไปถึงชั้นหนึ่งโดยตรงได้ เมื่อเห็นสายตาที่สงสัยของหยู่เหวินเห้า นางอธิบาย “ความคิดในการผลักดันของไฟฟ้า”

“อ๋อ!” เข้าใจแล้ว

“ยังมีรถนั่นอีก ก็คือความคิดในการขับเคลื่อนของไฟฟ้าและน้ำมัน” ก็นับได้ว่าหยวนชิงหลิงได้หาวิธีการที่ไม่ยุ่งยากในการอธิบายเรื่องเหล่านี้ที่เขาไม่เข้าใจได้แล้ว หลังจากนี้ก็รอเพียงกลับไปแล้ว มีเวลาก็ค่อยๆอธิบายกับเขา

“ล้วนมีความคิดหรือ?” ทันทีลิฟต์ขยับ หยู่เหวินเห้าก็รู้สึกกลัวจนลนลานเล็กน้อย พร้อมกับมีความเวียนหัวที่คุ้นเคยขึ้นมาอีกครั้ง

“ทุกสรรพสิ่งล้วนมีความคิด” หยวนชิงหลิงกล่าว

หยู่เหวินเห้ามีท่าทางเหมือนกับเข้าใจ สิ่งของในโลกใบนี้ก็เข้าใจได้ไม่ยากนัก