บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 994

บ้านของพ่อตามีสามห้องนอน ทีแรกหยู่เหวินเห้าคิดว่าตอนที่นอนจะต้องนอนกับหยวนชิงหลิงเป็นแน่ ใครจะรู้ก่อนเข้านอน หยวนชิงหลิงกลับบอกเขาว่า คุณแม่อยากนอนกับนาง แม่ลูกทั้งสองพูดคุยกัน นางจะเอาเจ้าแฝดไปนอนด้วย

“เช่นนั้นข้านอนกับลูกๆละกัน” หยู่เหวินเห้าอยู่กับหยวนชิงหลิงมานานขนาดนี้แล้ว นอกจากเดินทางไปข้างนอก ทั้งสองล้วนนอนด้วยกัน แยกกันนอนอย่างกะทันหัน ยังไม่คุ้นเคยจริงๆ แต่เงื่อนไขของที่นี่ไม่อำนวย ทำได้เพียงเช่นนี้แล้ว

“หยวนชิงหลิงซบบนไหล่ของเขา “แต่พวกลูกๆบอกว่าอยากนอนกับพี่ชาย พี่ชายก็รับปากแล้ว”

“ข้านอนคนเดียว? งั้นพ่อตาล่ะ?” หยู่เหวินเห้ามองดูนางด้วยความประหลาดใจ

หยวนชิงหลิงหัวเราะแล้ว “พ่อตาของท่านบอกว่าอยากอยู่กับท่านสักคืน เขามีความสนใจในเรื่องราวของเป่ยถังเป็นอย่างมาก อยากสนทนากับท่าน พูดคุยกัน”

หยู่เหวินเห้ามองดูนางอย่างตะลึงในพริบตา “อะไร?”

เขาไม่นอนกับผู้ชายนะ

“ท่านพูดในลิฟต์ว่าหลังจากนี้จะไม่ทำให้ข้าน้อยใจอีก งั้นข้าขอร้องท่านครั้งหนึ่ง ถูๆไถๆสักหน่อย คุณพ่อก็อยากทำความเข้าใจท่านสักหน่อย”

“เช่นนั้นก็สามารถคุยตอนกลางวันได้นี่”

“กลางวันคนเยอะ ต่างคนต่างพูด คุณพ่อก็ถามในสิ่งที่อยากถามไม่ได้ไงล่ะ”

ในใจของหยู่เหวินเห้ามีความไม่เต็มใจเป็นพันหมื่น แต่ว่า มองดูสายตาอ้อนวอนของหยวนชิงหลิง นั่นทำให้คนไร้หนทางจะปฏิเสธได้จริงๆ ทำได้เพียงถอนใจและค่อยๆพยักหน้า “นอนได้เพียงแค่หนึ่งคืนเท่านั้น”

“คุณหยู่เหวิน คุณเป็นคนดีจริงๆ!” หยวนชิงหลิงจูบไปบนแก้มของเขาทีหนึ่ง

จิตใจของหยู่เหวินเห้าปั่นป่วนจะตายแล้ว เป็นผู้ชายที่ต้องเข้าอกเข้าใจคนชั่งลำบากจริงๆเชียว

ชะงักครู่หนึ่ง “ข้าให้ข้าวเหนียวมาอยู่เป็นเพื่อนได้หรือไม่?”

“ท่านไปหาเขา หากว่าเขาตกลง ก็ได้เป็นธรรมดา” หยวนชิงหลิงยิ้มแล้วกล่าว

หยู่เหวินเห้าออกไป พูดคุยกับพวกเด็กๆ แต่เห็นได้ชัดว่าเขาที่เป็นพ่อผู้นี้อยู่ในสถานที่แห่งนี้ไม่ได้มีอำนาจโดยสิ้นเชิง ไม่มีคนกลัวเขาและไม่มีคนเห็นใจเขา บังคับผลักให้เขาไปนอนกับคุณตา คนอื่นเขาอยากเล่นเกมกับคุณลุง

เขาไปหาพี่ชายของหยวนชิงหลิง พี่ชายของหยวนชิงหลิงกำลังโทรศัพท์หาฟางหวูอยู่ที่ระเบียง บอกว่าพรุ่งนี้จะพาหยวนชิงหลิงไปหานาง

หลังจากวางโทรศัพท์แล้ว เห็นหยู่เหวินเห้าอยากจะพูดอะไรแต่ก็หยุดไว้ เขาก็รู้แล้วสาเหตุแล้ว ยิ้มพร้อมกล่าวว่า: “อันที่จริงเรื่องนี้เป็นคุณพ่อที่เสนอออกมา เขาไม่อยากให้นายนอนกับน้องสาว”

หยู่เหวินเห้าตะลึงเล็กน้อย “ทำไม?” แย่แล้ว หรือจะบอกว่าพ่อตาไม่ชอบเขางั้นหรือ? มิน่าล่ะวันนี้เห็นว่าเขามักจะจับตาดูตัวเองอยู่เสมอ

“อย่าคิดเรื่อยเปื่อย เขาชอบนายแน่นอน” พี่ชายของหยวนชิงหลิงยืนอยู่กับเขาที่ระเบียง มองดูแสงไฟนับหมื่นของบ้านเรือน ถอนหายใจเบาๆ “ตอนที่น้องสาวจากไปยังเป็นคนโสด พาผู้ชายกลับมาบ้านอย่างกะทันหัน ต้องการจะนอนด้วยกัน คุณพ่อรู้สึกตะขิดตะขวงใจ

ภรรยาของนาย เคยเป็นลูกรักที่เขารักและทะนุถนอมมายี่สิบกว่าปี นายต้องเห็นใจในความรู้สึกเช่นนี้ของเขา เขาจะต้องอยากเข้าใจนายสักหน่อยเป็นแน่ หากว่านายทำให้เขาวางใจได้แล้ว แบบนั้นเขาก็เขาถึงจะมอบลูกสาวสุดที่รักของตัวเองให้นายได้อย่างสมบูรณ์แบบ”

หยู่เหวินเห้านิ่งเงียบแล้ว มือทั้งของข้างวางอยู่บนราว อันที่จริงในบ้านหลังนี้ก็มีกลิ่นอายของยายหยวนอยู่ทุกหนทุกแห่ง รูปถ่ายเมื่อก่อนของยายหยวน นางเคยใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ที่นี่คือบ้านของนาง คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนในครอบครัวที่ใกล้ชิดที่สุดของนาง ตอนนั้นที่นางจากไป คนจากไปแล้ว แต่นางจะหลุดออกไปจากจิตใจของคนในครอบครัวได้อย่างไรกัน?

เขาเข้าใจพ่อตา และเห็นใจ

บางที เขาก็จำเป็นต้องพูดความในใจกับพ่อตาด้วย บอกเขาว่า เขาปฏิบัติต่อยายหยวนอย่างไร ทำให้เขาวางใจถึงที่สุด

“รีบเข้านอน พรุ่งนี้ยังต้องไปสถาบันวิจัยอีก” พี่ชายของหยวนชิงหลิงตบไหล่ของเขา

หยู่เหวินเห้าลากฝีเท้าเข้าห้องด้วยความหนักหน่วงและยากลำบาก พ่อตาปูเตียงเสร็จแล้ว เห็นเขาเข้ามา เห็นได้ชัดว่าทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย “ฉันปูพื้นแล้ว คืนนี้เธอนอนเตียง ฉันนอนพื้น”