บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 999

ในใจของหยวนชิงหลิงพอจะคาดเดาได้ กล่าวว่า: “พ่อคะ ไม่ต้องตรวจแล้ว ที่นี่ท้ายที่สุดก็เป็นโรงพยาบาล ข้อมูลตัวเลขเหล่านี้ก็เก็บเป็นความลับอย่างแน่นอนไม่ได้ หนูพาพวกเขาไปสถาบันวิจัยรอบหนึ่งไปหาฟางหวูละกันค่ะ”

พี่ชายของหยวนชิงหลิงก็เห็นด้วยกับการพูดของหยวนชิงหลิง จึงให้ศาสตราจารย์และแม่ของหยวนชิงหลิงกลับไปก่อน พวกเขาพาเด็กทั้งห้าคนมุ่งตรงไปยังสถาบันวิจัย ระหว่างทางโทรศัพท์หาฟางหวูก่อน

ฟางหวูรออยู่ในสถาบันวิจัย รอทุกคนมาถึง เธอจึงจัดการให้พวกเด็กๆทำการทดลองทุกอย่าง ค่าตัวเลขที่ได้ออกมาแม้แต่เธอเองก็อึ้งไปแล้ว

“ดอกเตอร์ คุณมองว่ายังไง?” ฟางหวูมองดูเธอ เอ่ยถาม

หยวนชิงหลิงมองดูอย่างละเอียดครู่ใหญ่ๆ จากนั้นมองดูฟางหวู “รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงต้องการบอกให้หยุดแผนการนี้?”

ฟางหวูถอนหายใจ “ฉันเข้าใจความหมายของคุณ เพียงแต่ ในใจมีความดึงดันเล็กน้อย หลายปีมานี้ก็ไม่สามารถปล่อยวางได้ บางทีฉันอาจจะผิดไปแล้ว แต่ตอนนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง”

“ฟางหวู นี่จะเปลี่ยนแปลงโลก มีที่เหมือนกับเจ้าแฝดเพิ่มอีกไม่กี่คน คุณคิดว่าคุณจะเป็นคนควบคุมสถานการณ์ได้ไหม? ยานี้เป็นฉันที่ค้นคว้าวิจัยออกมา ฉีดบนร่างกายของฉัน ควบคุมร่างกายนี้จากมิติอื่น แต่ยาที่ฉันฉีดกลับกระตุ้นเซลล์บนร่างกายของเด็กๆไม่หยุด นี่ดูเหมือนเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เกิดขึ้นแล้ว ทันทีที่ใช้ยานี้เกินความเป็นจริง คุณคิดว่าคุณสามารถควบคุมสถานการณ์พวกนี้ได้มากน้อยเพียงใด? แม้กระทั่งทำไมเป็นแบบนี้คุณก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ ฉันที่ได้ฉีดยาเข้าร่างกาย นำพาสสารไปให้ลูกๆของฉัน บังเอิญ ร่างกายที่ให้กำเนิดลูกๆของฉันไม่ได้เป็นร่างกายในเดิมทีที่ฉีดยาเข้าไปของฉัน คุณทำความเข้าใจจุดนี้ได้ ค่อยมาพูดกับฉันถึงปัญหาในการค้นคว้าวิจัยต่อไปดีไหม?”

อย่างไรเสียฟางหวูก็เป็นเจ้าอาวาสมาหลายปี อันที่จริงเรื่องหลายๆเรื่องเธอก็มองทะลุปรุโปร่ง เพียงแค่เป็นความดื้อรั้นในก้นบึ้งของหัวใจนั่น สำหรับเป็นความดื้อรั้นหรือความลำบากใจ หยวนชิงหลิงไม่รู้ ตัวเธอเองถึงจะรู้

แต่หยวนชิงหลิงเชื่อว่าเธอจะคิดอย่างกระจ่าง

หยู่เหวินเห้าดูลักษณะคลื่นเส้นชนิดนั้นค่าตัวเลขอะไรเหล่านี้ไม่เข้าใจ ได้ยินหยวนชิงหลิงพูดกับฟางหวู คิดว่าร้ายแรงเป็นที่สุดเท่านั้น เอ่ยถาม: “เจ้าแฝดจะเป็นอย่างไร? สมองของพวกเขาไม่ปกติ จะมีปัญหาอะไรหรือไม่?”

หยวนชิงหลิงมองดูใบหน้าที่ร้อนใจของเขา กล่าวว่า: “ตอนนี้สถานการณ์อะไรข้าก็ยังไม่รู้ ก็คือข้อมูลตัวเลขทั้งหมดล้วนผิดปกติ พวกเขาจะมีความสามารถพิเศษบางอย่าง แต่ว่าพวกเขาใช้ความสามารถพิเศษเหล่านี้แล้วจะมีผลเสียอะไรต่อร่างกาย ตอนนี้ข้าก็ไม่รู้”

กล่าวอีกอย่าง ความจริงอะไรก็ล้วนไม่รู้ รู้เพียงผิดปกติ

หยู่เหวินเห้าได้ยินนางอธิบายเช่นนี้ นางล้วนไม่รู้ เขายิ่งไม่สามารถรู้ได้เข้าไปใหญ่ มองดูดวงตาแดงเป็นเลือดทารกที่เฉยชาทั้งสอง ในใจของเขาก็กังวลเจ็บปวด เดิมทีคิดว่าตั้งแต่ตั้งครรภ์จนคลอด ล้วนราบรื่นไร้ที่เปรียบ เจ้าแฝดน่าจะเป็นคนปกติ อย่างน้อยก็สุขภาพปลอดภัย แต่ตอนนี้ กลับผิดปกติยิ่งกว่าพวกเด็กๆ เช่นนั้นจะทำอย่างไรดี?

“ดอกเตอร์ รัชทายาท” ฟางหวูเสนอออกมา “พวกท่านจำเป็นต้องทำเรื่องทะเลสาบจิ้งให้กระจ่างโดยเร็ว ส่งเจ้าแฝดกลับมาตรวจได้ทุกเวลา นี่จำเป็นต้องใช้เวลาตรวจสอบในระยะยาวจึงจะรู้ถึงพัฒนาการทางสมองและสภาพร่างกายของพวกเขา”

หยวนชิงหลิงพยักหน้า “ฉันรู้ ฉันจะพยายามทำทุกอย่างเพื่อทำความเข้าใจทะเลสาบจิ้ง”

เธอมองดูพวกเด็กๆ นึกถึงคำพูดของไทเฮา ตอนนี้ได้เอาความหวังส่วนใหญ่ฝากฝังไว้บนตัวของพวกเด็กๆ หวังว่าพวกเขาจะมองเห็นความหมายที่เป็นตัวแทนของกระแสน้ำวนเหล่านั้น

ก่อนหน้าที่จะออกจากสถาบันวิจัย หยู่เหวินเห้าได้เอ่ยกับหยวนชิงหลิงอย่างกะทันหันว่า “ข้าสามารถดูเจ้าในเดิมทีได้หรือไม่?”

หยวนชิงหลิงตะลึงเล็กน้อย มองดูเขา “ท่านอยากดู?”

“อยากดู ข้าเคยเห็นลักษณะในเดิมทีของเจ้าจากบนรูปถ่าย แต่ข้าอยากเห็นตัวจริงๆของเจ้า” ความจริงในใจของเขาสับสนมาก เขาได้หลงรักผู้หญิงที่ไม่ธรรมดา ทุกเรื่องที่นางได้เผชิญ เทียบกับการแย่งชิงตำแหน่งรัชทายาทของเขา การแย่งชิงตำแหน่งรัชทายาทจะนับอะไรได้อีก?

หยวนชิงหลิงกล่าวเบาๆ: “ได้ ข้าพาท่านไปดู!”

แม่ของหยวนชิงหลิงป้อนยามามี่ （เป็นยาแก้อาการท้องเสีย）ให้เจ้าแฝดเล็กน้อย มักจะรู้สึกว่าลำไส้ของพวกเขาไม่ดีอยู่เสมอ เจ้าแฝดให้อะไรก็ดื่มอะไร อึกอึกอึกกินหมดไป แล้วหลับต่อ

“พ่อคะ แม่คะ วางพวกเขาลง กินข้าวเถอะค่ะ” หยวนชิงหลิงเห็นพวกเขาไม่ค่อยได้กินเท่าไหร่ สนใจเพียงดูแลเจ้าแฝดเท่านั้น

แม่ของหยวนชิงหลิงตาแดง โบกมือ “พวกเธอกิน ไม่ต้องสนใจพวกเรา ฉันก็ไม่หิวด้วย ฉันแค่อุ้มๆ อุ้มได้อีกไม่กี่ชั่วโมงแล้ว พรุ่งนี้ก็ต้องกลับแล้ว”

คำพูดนี้ทำให้ทุกคนเศร้าใจขึ้นมาทันที หยวนชิงหลิงวางตะเกียบลงช้าๆ ก็กินไม่ลงแล้ว

ก่อนหน้าที่หยู่เหวินเห้าจะมา ก็เป็นกังวลนาทีที่จากไป ตอนนี้เห็นทุกคนล้วนเศร้าใจแม้แต่ข้าวก็กินไม่ลงแล้ว หากว่าบรรยากาศเช่นนี้ต่อเนื่องไปถึงพรุ่งนี้เช่นนั้นก็เสียเวลาที่ยังเหลืออยู่ในวันนี้แล้ว

เขาขยิบตาให้พวกเด็กๆ ซาลาเปาเฉลียวฉลาด เข้าใจได้ทันที มองดูแม่ของหยวนชิงหลิงอย่างน่าสงสาร “คุณยาย ตอนนี้ท่านไม่ชอบซาลาเปาแล้ว ชอบแต่น้องชายแล้วหรือ?”

แม่ของหยวนชิงหลิงตะลึงเล็กน้อย มองดูใบหน้าที่ขุ่นเคืองน้อยใจเหมือนกันของเด็กทั้งสาม ตระหนักได้ในพริบตาว่าสองวันนี้ให้ความเอ็นดูเพียงแค่กับเจ้าแฝดเท่านั้น เพิกเฉยกับพวกเด็กๆไปแล้ว รีบกล่าวด้วยความปวดใจ: “จะเป็นไปได้ยังไง? คุณยายล้วนรักและเอ็นดูเหมือนกัน”

“เช่นนั้นคุณยายป้อนให้กิน!” ข้าวเหนียวเดินยกชามเข้าไปกล่าวด้วยเสียงเล็กๆของเด็ก เกาะติดอยู่ข้างกายของคุณยาย

คนชราทั้งสองรีบวางเจ้าแฝดกลับลงในรถเด็กอ่อน ดูแลนายท่านตัวน้อยทั้งสามขึ้นมาแล้ว ทังหยวนเอาใจใส่ ตัวเองกินแล้วก็ยังเรียกให้คุณตาคุณยายกินด้วย ซาลาเปารับผิดชอบปรับบรรยากาศ รังแกข้าวเหนียวและทังหยวนเป็นบางครั้ง ท่าทางของหยู่เหวินเห้าต้องการตี คนชราทั้งสองรีบปกป้องไว้ บรรยากาศนี้กลมกลืนกันขึ้นมาแล้ว

หยวนชิงหลิงมองดูพ่อลูกสี่คน ชั่งร่วมมือกันได้อย่างราบรื่นมากเชียว