บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 998

ครั้งนี้หยู่เหวินเห้าตกใจจนหัวใจแทบจะหยุดเต้น พยายามปลดเข็มขัดร่มชูชีพออกอย่างสุดความสามารถ อยากใช้วิชาตัวเบาไปดึงหยวนชิงหลิงไว้ ครูฝึกที่กระโดดเป็นเพื่อนรัดเขาไว้ถูกเขาพลิกฝ่ามือข้อศอกกระแทกเข้าไป เขาโกรธจนเบ้าตาแทบถลน พยายามตะโกนเสียงดังสุดความสามารถ “ยายหยวน ยายหยวน!”

หยวนชิงหลิงเองก็ตกใจจนแทบจะตายแล้ว ตกลงไปด้วยความเร็วเช่นนี้ กลายเป็นแยมเนื้อแน่ๆ เธอได้ยินเสียงตะโกนของเจ้าห้า ในระหว่างที่ตกลงไปอย่างรวดเร็วนี้ เดิมทีเสียงลมก็คลุมทุกอย่างแล้ว แต่เธอกลับได้ยินแล้ว

ความหวาดกลัวครอบคลุมทุกอย่าง ลูกๆ เจ้าห้า พ่อแม่ เบื้องหน้าปรากฏใบหน้าของพวกเขาออกมา ระหว่างที่ส่วนลึกในหัวใจของหยวนชิงหลิงสั่นสะท้าน เสียใจเป็นที่สุด ทำไมต้องกระโดดร่มด้วย?

แล้วในขณะที่คิดว่าตัวเองต้องตายอย่างไร้ข้อกังขาเป็นแน่แล้วนั้น ความเร็วลดลงในทันทีแล้ว เหมือนร่มชูชีพได้กางออกอย่างฉับพลัน ยกคนขึ้นไปด้านบน หยวนชิงหลิงแหงนหน้าขึ้นไปอย่างผลุนผลัน กลับเห็นว่าร่มชูชีพไม่ได้กางออก แต่ทั้งสองคนช้าลงแล้วจริงๆ

นางประหลาดใจเป็นอย่างมาก นี่เกิดขึ้นได้อย่างไร? แม้แต่ครูฝึกที่กระโดดเป็นเพื่อนก็ตกตะลึงแล้ว พยายามดึงอย่างสุดแรงอีกครั้ง และในเวลานี้ ร่มชูชีพกางออกแล้ว แต่ความเร็วเหมือนกันกับเมื่อครู่นี้ ก็เหมือนกับว่าเมื่อครู่นี้ได้กางร่มชูชีพออกแล้วอย่างนั้น

พวกเขาร่วงลงบนหาดทรายก่อนเจ้าห้า หลังจากปลดร่มชูชีพออกแล้ว ครูฝึกที่กระโดดเป็นเพื่อนตกใจจนหน้าซีด แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะถามหยวนชิงหลิงว่าเป็นอะไรยังไงบ้าง หยวนชิงหลิงตกใจจนร้องไห้ออกมาแล้ว เห็นเขาตกใจสุดๆก็อดที่จะตำหนิไม่ได้ เพียงแค่เอ่ยถามด้วยเสียงสั่นเทาเท่านั้น: “เกิดอะไรขึ้นกับร่มชูชีพกันแน่?”

ครูฝึกที่กระโดดเป็นเพื่อนรีบตรวจสอบทันที เจ้าห้าทางนั้นก็ลงมาแล้ว เขาวิ่งเข้ามาหาหยวนชิงหลิงเหมือนกับเสียสติแล้วเช่นนั้น กอดเธอไว้ทันที ทั้งร่างสั่นเทาไปหมด

พี่ชายของหยวนชิงหลิงก็วิ่งเข้ามา ใบหน้าทั้งใบซีดเผือด เขาลงมาก่อน เมื่อครู่ครูฝึกที่กระโดดเป็นเพื่อนของเขาก็บอกเขา ความสูงระดับนั้นไม่กางร่มชูชีพออกอันตรายเป็นอย่างมาก ดังนั้นเขาก็ตกใจสุดขีด

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรแล้ว” หยวนชิงหลิงปิดหน้า น้ำตาไหลลงมาตลอด หวาดกลัวหลังจากที่เกิดเรื่องจนแทบทนไม่ได้

พี่ชายของหยวนชิงหลิงทั้งกลัวทั้งโกรธ หันกลับไปหาเจ้าหน้าที่ ภายใต้การซักถามด้วยน้ำเสียงตำหนิติเตียนรอบหนึ่ง แต่กลับพบว่าร่มชูชีพไม่ได้มีปัญหาใดๆ ก็ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อครู่ถึงไม่สามารถเปิดออกได้

ครูฝึกที่กระโดดเป็นเพื่อนคนนั้นเป็นเพื่อนของเขา เอ่ยขอโทษโดยตลอด เขาเองก็ตกใจแทบตายแล้ว ขณะที่พูดขาสองข้างก็ยังสั่นเทาอยู่

พี่ชายของหยวนชิงหลิงตรวจสอบร่มชูชีพ หลักการของร่มชูชีพชนิดนี้เขาก็รู้ ในมือถือร่มเล็กๆไว้ ร่มเล็กเชื่อมต่อกับเชือกดึงร่มใหญ่ หลังจากที่เปิดร่มเล็กแล้วก็จะเปิดร่มใหญ่ได้ ดังนั้นขณะที่ร่วงลงมาเพียงแค่สามารถเปิดร่มเล็กออกได้ ร่มใหญ่ก็สามารถเปิดออกเพื่อลดความเร็วด้วยความรวดเร็วได้

เขาพบว่าจุดที่ร่มทั้งสองเชื่อมต่อกัน คล้ายกับจะมีรอยตัดรอยหนึ่ง เขาถามครูฝึกที่กระโดดเป็นเพื่อน “ร่มนี่เคยเสียหายมาก่อนหรือ?”

“เป็นไปไม่ได้ เพียงแค่ร่มที่เสียแล้วก็จะไม่ใช้......” เขาพูดถึงตรงนี้ ใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นตื่นตระหนกอย่างกะทันหัน วันนี้ขณะที่ออกมาได้ตรวจสอบก่อนแล้ว มีร่มที่เสียหายจริงๆ ทิ้งไปอีกทางหนึ่งแล้ว หรือจะหยิบผิดหลังจากตอนที่เก็บกวาดหรือไม่?

“ฉันจะค่อยๆคิดบัญชีกับพวกนาย ฉันส่งน้องสาวของฉันกลับไปก่อน” พี่ชายของหยวนชิงหลิงทิ้งคำพูดอย่างเย็นชาคำหนึ่ง จากนั้นก็เดินไปทางหยวนชิงหลิง

สภาพจิตใจของหยวนชิงหลิงกลับอบอุ่นขึ้นมาแล้ว แต่หยู่เหวินเห้าไม่มี เขาทั้งคนยังตกอยู่ในสภาพจิตใจที่ตื่นตระหนกถึงขีดสุดอยู่ ความคิดอยากฆ่าคนก็ล้วนมีแล้ว

หลังจากปลอบใจแล้ว ทั้งสามขึ้นรถกลับไป หลังจากที่หยวนชิงหลิงสงบสติอารมณ์ลงแล้ว เอ่ยความสงสัยออกมา “ขณะที่ความเร็วของพวกเราช้าลงมา ร่มชูชีพยังไม่ได้กางออก ทำไมถึงช้าลงมาได้ล่ะ?”

พี่ชายกล่าว: “สถานการณ์แบบนี้เป็นไปไม่ได้ คาดว่าคงจะเปิดออกแล้ว ขณะนั้นเธอตื่นตระหนกเกินขีด อาจจะดูผิดไปแล้ว”

หยวนชิงหลิงกลับรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ดูผิด แต่ถ้าหากบอกว่าร่มชูชีพไม่ได้กางออก ความเร็วนั่นไม่สามารถช้าลงมาได้เด็ดขาด

เจ้าห้ากอดนางไว้ ทั้งสองคนล้วนนั่งอยู่แถวหลัง เขาตกใจจนตอนนี้ยังไม่สามารถพูดออกมาได้สักคำ ความตื่นเต้นเร้าใจทุกอย่างในวันนี้ล้วนถูกความตื่นตระหนกเหตุการณ์นี้ทำลายแล้ว

โทรศัพท์ของพี่ชายดังขึ้นแล้ว หลังจากกดรับสาย เป็นศาสตราจารย์โทรเข้ามา น้ำเสียงร้อนใจมาก “ตอนนี้พวกเรารีบไปที่โรงพยาบาลรอบหนึ่ง พวกเธอรีบมา ตาของเจ้าแฝดมีปัญหาเล็กน้อย”

หยวนชิงหลิงถามด้วยความร้อนใจ: “ดวงตาของเจ้าแฝดเป็นอะไร?”