บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 997

ขึ้นเฮลิคอปเตอร์แล้ว เห็นได้ชัดว่าหยู่เหวินเห้าตื่นเต้นเล็กน้อยแล้ว “นี่เรียกว่าเฮลิคอปเตอร์? สามารถบินขึ้นมาได้ บินอย่างไรกัน?”

หยวนชิงหลิงกุมมือของเขาหัวเราะแล้วกล่าว: “ต้องการอธิบายสิ่งนี้ให้ท่านฟังก็ซับซ้อนเล็กน้อย ดูเหมือนจะอันตรายมากแต่ความจริงความปลอดภัยทั้งหมดค่อนข้างสูง ท่านวางใจได้”

“เจ้ากระโดดไม่ได้!” หยู่เหวินเห้าเตือนหยวนชิงหลิงอย่างรอบคอบจริงจัง

“ข้าดูสถานการณ์ อันที่จริงข้าก็กลัว แม้แต่บันจีจัมป์ข้าก็ไม่กล้า” หยวนชิงหลิงกลัวจริงๆ เธอไอคิวสูง แต่แขนขาทั้งสี่ไม่ประสานกันได้ไม่ดี แม้ว่าจะมีคนกระโดดลงมาพร้อมกัน แต่จะทำให้เธอตกใจตายได้

พี่ชายของหยวนชิงหลิงหัวเราะแล้วกล่าว: “ถ้าเธอไม่กระโดดถึงเวลาก็กลับพร้อมเฮลิคอปเตอร์ ไม่ฝืนใจ แต่ถ้าเคยกระโดดแล้วเธอจะรู้สึกว่าความท้าทายในชีวิตอย่างอื่นล้วนนับอะไรไม่ได้ เจ้าห้าจะชอบ ความรู้สึกในการบินร่อนประเภทนั้น ทั้งชีวิตก็ลืมได้ยาก”

เจ้าห้าหวั่นไหว ความรู้สึกของการบินร่อน เช่นนั้นจะต้องให้ความรู้สึกที่มากการใช้วิชาตัวเบาแน่นอน

เฮลิคอปเตอร์เริ่มทํางานแล้ว เสียงดังสะเทือนเลื่อนลั่นดังมาจากเหนือศีรษะของเขา หยู่เหวินเห้ากอดหยวนชิงหลิงไว้ทันที กล่าวอย่างตระหนก “เคลื่อนไหวแล้ว”

หยวนชิงหลิงไม่เคยเห็นเจ้าห้าที่ตัดสินใจทําอะไรไม่ถูกเช่นนี้มาก่อน ในใจอยากจะหัวเราะเป็นอย่างมาก บุรุษมีความโอ้อวดเด็ดเดี่ยวห้าวหาญผู้นี้ ก็มีเวลาที่หวาดกลัวเหมือนกัน

พริบตานั้นที่เครื่องบินลอยอยู่กลางอากาศ หยู่เหวินเห้าหลับตาลง และคิดในใจว่า แย่แล้ว ของสิ่งนี้บินจากพื้นขึ้นกลางอากาศแล้วจริงๆ เกิดเรื่องขึ้นตอนนี้ยังสามารถกระโดดลงไปด้านล่างได้อยู่ ตอนที่บินขึ้นไปในความสูง เกิดปัญหาขึ้นจะทำอย่างไร?

“อย่ากลัว ท่านมองด้านนอก น่าสนุกมาก” หยวนชิงหลิงยิ้มแล้วกล่าวปลอบโยน

หยู่เหวินเห้าลืมตาขึ้น ก็เห็นครูฝึกที่กระโดดลงไปเป็นเพื่อนคนอื่นๆบนเฮลิคอปเตอร์ล้วนมองดูเขา แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความประหลาดใจ หนึ่งคนในนั้นกระซิบถามพี่ชายของหยวนชิงหลิง “เขาไม่เคยนั่งเครื่องบินเหรอ?”

พี่ชายของหยวนชิงหลิงยิ้มแล้วกล่าว: “ก่อนหน้านี้เขามีโรคกลัวความสูงมาโดยตลอด ไม่เคยนั่ง”

“โรคกลัวความสูงเหรอ?” ครูฝึกที่กระโดดด้วยคนนั้นขมวดคิ้วขึ้น “ถ้ามีโรคกลัวความสูง กลัวแค่ว่าจะไม่เหมาะ”

“ไม่เป็นไร ตอนนี้เขาเอาชนะได้แล้ว” พี่ชายของหยวนชิงหลิงตบหลังมือของครูฝึกที่กระโดดพร้อมกัน “วางใจได้ เขามีฐานะเป็นทหาร ความลำบากเหล่านี้สามารถพิชิตได้”

ครูฝึกที่กระโดดพร้อมกันจึงหัวเราะแล้ว “ฐานะเป็นทหาร? งั้นก็เอาชนะได้ ไม่มีอะไร เคารพชายชาติทหาร”

เขาพูดพลาง แล้วตบหยู่เหวินเห้าเล็กน้อย ให้กำลังใจเขา

หยู่เหวินเห้าเป็นคนรักศักดิ์ศรี แม้ว่าตอนนี้ในใจจะตื่นเต้นกังวล ก็ทำได้เพียงยิ้มให้เขา

เขามองดูด้านนอก เครื่องบินขึ้นมาสูงมากแล้ว มองไปด้านล่าง สิ่งของทั้งหมดเช่นบ้านเรือนและถนนหนทางล้วนเปลี่ยนเป็นเล็กมากๆ ความรู้สึกนี้เหมือนดั่งยืนอยู่บนยอดเขาแล้วมองลงไปทางด้านล่าง แต่ที่แตกต่างกันก็คือดูจากบนยอดเขาเท้าเหยียบย่ำพื้นดินจริงๆ ตอนนี้คือลอยอยู่กลางอากาศ

ในใจของเขาหวาดกลัวเป็นอย่างมาก ที่นี่เป็นโลกอะไรกันแน่? เหล่านี้ดูเหมือนเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ล้วนกลายเป็นเป็นไปได้

ดีไม่ดีอนาคตคนยังจะสามารถบินขึ้นมาได้ทั้งหมดอีกน่ะ

จากความสูงที่สูงขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกตื่นเต้นกังวลของเขากลับเริ่มค่อยๆผ่อนคลายลงแล้ว บนใบหน้าก็มีความตื่นเต้นเล็กน้อย เรื่องนี้เป็นประสบการณ์ที่หาได้ยากในชีวิตนี้ ไม่รู้ว่ากระโดดลงไปจะมีความรู้สึกอย่างไร? อย่างไรก็ไม่สามารถทำให้คนดูถูกชายชาติทหารได้

เสียงดังกึกก้องเป็นอย่างมาก เขากล่าวต่อหยวนชิงหลิงด้วยเสียงอันดัง: “ข้าดีใจจริงๆที่ได้ตามเจ้ามาที่นี่ ชั่งมหัศจรรย์นัก”

หยวนชิงหลิงและพี่ชายของหยวนชิงหลิงสบตากันแวบหนึ่ง ล้วนหัวเราะขึ้นมาแล้ว

เฮลิคอปเตอร์ถึงระดับความสูงของการกระโดดร่ม ประตูห้องโดยสารถูกผลักออก ลมพัดโกรกเข้าไป หยู่เหวินเห้าตกตะลึง ชะโงกศีรษะออกไปดูแวบหนึ่ง แม้ว่าจะตกใจจนแข่งขาอ่อน แต่ก็ยังแสดงความตื่นเต้นออกมา