บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 16

ตามกฎของต้าเย่ หากชำระหนี้ก่อนเวลาจื่อจะถือว่าอยู่ในเวลาที่กำหนด

หลิวโหย่วไฉทำอะไร? ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เห็น

แต่ประตูบ้านพัง ดวงตาของหลี่ซื่อหานเต็มไปด้วยน้ำตา มือเล็ก ๆ ถึงกับบวมแดง

กรรไกรและมีดทำครัวอที่อยู่ในมือลูกสมุน และพี่น้องตระกูลเดียวกันที่ถือไม้พลองอย่างโกรธจัด

ก็บอกเขาแล้วว่าน่าจะเกิดอะไรขึ้น!

"ท่านพี่!"

ใช้โอกาสตอนที่ลูกสมุนกำลังตะลึง หลี่ซื่อหานรีบออกมาจากห้อง และโผลตัวเข้าไปในอ้อมแขนของหวังหยวน พลางร้องไห้เสียงดัง

“ไม่ต้องกลัว ข้ากลับมาแล้ว!”

หวังหยวนลูบผมยาวของหลี่ซื่อหานเบา ๆ เพื่อปลอบโยน เขายกมือที่บวมแดงขึ้นมา "ยังเจ็บอยู่ไหม?"

"...ไม่เจ็บแล้วเจ้าค่ะ!"

ด้วยความเจ็บปวด หลี่ซื่อหานฝืนยิ้มบนใบหน้า และเมื่อเห็นชาวบ้านมองมา นางก็รีบซ่อนตัวข้างหลังหวัง หยวนทันที ใบหน้าเล็ก ๆ นั้นแดงระเรื่อ

ในสายตาของทุกคน นางโผเข้าสู่อ้อมแขนของสามี และพูดคำที่อบอุ่น

อายจนแทบบ้า!

คนกลุ่มนั้นไม่สนใจเรื่องนี้ แต่กลับมองไปที่เสื้อคลุมผ้าไหมของหวังหยวน เสื้อผ้าใหม่ของต้าหู่ และซื่อไห่ที่เดินตามมา

ในชนบทมีไม่กี่คนที่นุ่งผ้าป่านและผ้าฝ้าย แต่สามคนนี้กลับนุ่งผ้าไหม นี่พวกเขาร่ำรวยแล้วหรือ

หลิวโหย่วไฉมองอย่างเหยียดหยาม "ใส่ชุดนั้นแล้วช่างดูเหมือนสุนัขเสียจริง แล้วยังมีอารมณ์มาเกี้ยวพาราสีกันอีก เงินสี่สิบกว้านของข้ามีคืนหรือรึยัง!"

ผ้าไหม จี้หยก และถุงหอมราคาเกือบสิบกว้าน

ถึงแม้จะมีถึงสองพันกว้านอย่างเขา ก็ยังลังเลที่จะสวมใส่มัน

มีเพียงเขตที่มีอำนาจเท่านั้น ที่ยอมจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อซื้อเสื้อผ้าพวกนี้

หวังปี่จงมองดูด้วยสาตาเย็นชา ไม่มีสิ่งกีดขวางใด พวกเขาทั้งสามนั้นพร่างพราวเกินไป

หวังชิงซานก้าวไปข้างหน้าและพูดขึ้นว่า "หวังหยวน พวกเราทุกคนรวมเงินกันได้สิบสองกว้าน หากเจ้าสามารถหามาเพิ่มได้อีกยี่สิบแปดกว้าน เจ้าก็จะผ่านอุปสรรคนี้ไปได้!"

หวังหานซานได้ไหว้วานเขาไว้เมื่อคืน ให้เขาช่วยหยิบยืมและรวบรวมเงินจากชาวบ้านไว้ หากยอดขายปลาของไม่เพียงพอ เมื่อถึงเวลานั้นอาจจำเป็นต้องใช้มัน

"ข้าซาบซึ้งในน้ำใจของทุกคน!"

หวังหยวนมองไปที่หลิวโหย่วไฉและพูดอย่างเย็นชา "เงินน่ะข้ามี เอกสารหลักฐานการกู้ยืมเงิน และข้อสัญญาล่ะ!"

"เอาเงินออกมาก่อน...อ๊ะ!"

ก่อนที่หลิวโหย่วไฉจะพูดจบ ตึก ตึก ตึก ตึก แท่งเงินสี่แท่งกลิ้งลงไปที่เท้าของเขา

สิบตำลึงสำหรับหนึ่งแท่ง สี่สิบตำลึงสำหรับสี่แท่ง รวมทั้งหมดสี่สิบกว้าน!

หลี่ซื่อหานน้ำตาไหล เซียงกงหาเงินสี่สิบกว้านมาได้แล้ว เขาสามารถชำระหนี้ได้จริง ๆ!

ชาวบ้านก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นกัน

หากพี่น้องตระกูลเดียวกันกลายเป็นทาสของผู้อื่น พวกเขาก็คงจะถูกหัวเราะเยาะเอาได้

หวังปี่จงรู้สึกประหลาดใจและพูดว่า "หวังหยวน ปลาหนึ่งตู้ขายได้ไม่ถึงสี่สิบกว้าน และครอบครัวของซื่อหานก็ไม่มีทางให้เจ้ายืมเงินแน่นอน แล้วเงินเหล่านี้มาจากไหนกัน?"

หวังหยวนตอบเสียงเย็น "เงินมาจากไหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับท่านรึ?"

เมื่อครู่เพิ่งได้ยินที่ประตูว่า หัวหน้าตระกูลผู้นี้นอกจากไม่ช่วยพูดแล้วยังถ่วงขาหลังอีก

หวังปี่จงถูกตอกกลับจนหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง

“นี่ไม่ใช่เงิน แต่เป็นตะกั่วล้วน นี่เป็นเงินปลอม!”

หลิวโหย่วไฉหยิบแท่งเงินขึ้นมา เหล่ตาของเขาและมอบมันให้หวังปี่จง "ใช่ไหม หัวหน้าหวัง!"

"ของปลอมใช่หรือไม่?"

หวังปี่จงชำเลืองมองที่เงินและไม่ตอบ "ข้าคนนี้ไม่ค่อยใช้เงินมากนัก ดังนั้นข้าจึงไม่สามารถบอกได้ว่ามันเงินจริงหรือปลอม หัวหน้าหลิวพวกท่านดูเอาเถิด!"

เงินเป็นของจริง เขาเห็นว่าหลิวโหย่วไฉมีแผน แต่เขาไม่อยากเอาน้ำโคลนนี้ด้วย

หากพูดช่วยหวังหยวน และทำให้หลิวโหย่วไฉขุ่นเคือง

หากช่วยหลิวโหย่วไฉกลับดำเป็นขาว กลับขาวเป็นดำ คนในมากมายในตระกูลจะมองและต่อว่าเขา

ชาวบ้านต่างผงะ!

ในหมู่บ้านทำการค้าขายน้อย และส่วนใหญ่มักใช้เหรียญทองแดงเสียมากกว่า ชาวบ้านไม่เคยเห็นเงินมาก่อน!

ต้าหู่และซื่อไห่กัดฟัน!

สุนัขจิ้งจอกเฒ่าเจ้าของบ้านนี้ตาบอด เงินจริงแท้ ๆ แต่กลับบอกว่าเป็นเงินปลอม

หลี่ซื่อหานพูดขึ้นอย่างชาญฉลาด "แซ่หลิว อย่าสับสนระหว่างขาวดำ ท่านรู้ว่าเงินนั้นจริงหรือเท็จ เพียงแต่จะเล่นเล่ห์ ทำให้สามีของข้าใช้หนี้ไม่ได้ และยึดทุกอย่างของสามีข้า พวกเราไม่หลงกลท่านหรอกนะรีบเอาเอกสารหลักฐานการกู้ยืมเงิน และข้อสัญญาออกมาซะ มิฉะนั้นเราจะฟ้องท่านที่ว่าการอำเภอแน่!"

ครู่เดียวชาวบ้านก็เข้าใจได้ทันที

ไม่น่าแปลกใจที่หลายคน เมื่อขอยืมเงินจากเจ้าของบ้าน พอระดมเงินได้เพียงพอแล้ว แต่กลับไม่สามารถรับที่ดินคืนได้

แท้จริงแล้ว แม้ว่าจะมีเงินเพียงพอ เจ้าของบ้านไม่ยอมให้จ่ายคืน เพียงเพราะจะทำให้เราผิดสัญญา

ต้าหู่และซื่อไห่โกรธจนอยากตีคน

ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขายุ่งแค่ไหนตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ เพื่อที่จะหาเงินสี่สิบกว้าน

เงินเพียงพอที่จะชำระหนี้ แต่หลิวโหย่วไฉกลับเล่นเล่ห์

“เงินเป็นของปลอม ถ้าไม่ยอมรับ งั้นพวกเราก็ไปที่ว่าการอำเภอ ให้ผู้พิพากษาตัดสินกันเลย!”

ลิวโย่วไฉไม่กลัวเลยสักนิด

ตอนนี้เริ่มมืดแล้ว หากจะไปที่ว่าการอำเภอก็คงต้องพรุ่งนี้ และพรุ่งนี้ก็จะถือว่าผิดสัญญา

ในเวลานั้นใครจะไปที่ว่าการอำเภอกับเจ้ากัน!

“เจ้า !”