บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 17

ขณะที่ดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า แสงรอบข้างสาดส่องลงบนทองคำสิบสองตำลึง สีทองอ่อนสะท้อนสะดุดตา

หลิวโหย่วไฉหยิบแท่งทองคำขึ้นมา ถูมันบนเสื้อผ้าของเขา ก่อนจะกัดฟันสองซี่ลงไป และใบหน้าของเขาก็ดูยุ่งเหยิงขึ้นกว่าเดิม "เจ้าไปเอามาจากไหน!"

แท่งทองคำสิบสองตำลึง หนึ่งร้อยกว้านบวกกับเหรียญเงิน และเหรียญทองแดงอีกแปดสิบกว้าน รวมเป็นหนึ่งร้อยแปดสิบกว้าน เด็กคนนี้หาได้เงินมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร!

"เจ้าจะสนใจทำไม!"

หวังหยวนพูดอย่างไม่เกรงใจ "ข้าถามเจ้าแค่คำเดียว มันคือทองใช่หรือไม่!"

ชาวบ้านต่างก็ขนหัวลุก

ต้องการเงินก็ให้เงิน ต้องการทองแดงก็ให้ทองแดง ต้องการทองก็ให้ทอง

ดูสิว่าเจ้าของที่สุนัขจิ้งจอกแก่ตัวนี้จะเล่นเล่ห์อะไรต่ออีก!

“ทองก้อนนี้ค่อนข้างแข็ง มันต้องผสมทองแดงอยู่แน่ หากไม่ใช่ทองแท้ข้าก็จะไม่รับ!”

หลิวโหย่วไฉกลอกตา โดยไม่สนใจรอยที่เขากัด และผุดความคิดขึ้นมาใหม่

“ทองแดงผสม? คนแซ่หลิว ฟันสุนัขของเจ้าสามารถกัดทองแดงได้หรือ ช่างไร้ยางอายเสียจริง?

ชาวบ้านต่างก็โกรธเคือง

ต้าหู่และซื่อไห่กำหมัดแน่น นี่มันรังแกกันเกินไปแล้ว

“เจ้าคนใจดำ ต่อให้ข้าต้องติดคุก ข้าก็จะฆ่าเจ้าให้ตาย”

ดวงตาของเอ้อหู่เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ และเขารู้สึกหงุดหงิดราวกับฟ้าร้อง อยากจะฟาดฟัน แต่ก็ถูกหวังหยวนรั้งไว้

หวังปี่จงขมวดคิ้ว หนึ่งก็แล้วสองก็แล้วแต่อย่าได้ถึงสาม ครั้งนี้หลิวโหย่วไฉทำน่าเกลียดเกินไป

ใบหน้าที่สวยงามขอหลี่ซื่อหานเต็มไปด้วยความชั่วร้าย ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

"หลิวโหย่วไฉ เจ้าคิดว่าวันนี้เจ้าจะได้กินข้าแน่นอนอย่างนั้นใช่หรือไม่!"

หวังหยวนไม่แสดงสีหน้า แต่ดวงตาของเขาคมราวกับใบมีด ทำให้ผู้คนไม่กล้าสบตาเขา

"ใช่!"

หลิวโหย่วไฉเงยหน้าขึ้นและเย้ยหยัน "หากข้าไม่เห็นด้วย เจ้าก็ไม่สามารถชำระหนี้ได้ หากไม่ยอมงั้นเราก็ไปที่ว่าการอำเภอกัน พรุ่งนี้เจ้าก็จะกลายเป็นทาสของข้าแล้ว มีสิทธิ์อะไรจะไปฟ้องร้อง"

หวังหยวนขมวดคิ้ว "เจ้าไร้เหตุผลเกินไปแล้ว!"

หลิวโหย่วไฉพูดขึ้นอย่างวางอำนาจ "ก็ไม่มีเหตุผลน่ะสิ แล้วเจ้าจะทำอะไรข้าได้ คนเสเพลแบบเจ้า เสร็จข้าแน่ .. อา!"

“ไร้เหตุผล ได้!”

นี่มันหลอกลวงกันมากเกินไปแล้ว หวังหยวนทนไม่ได้อีกต่อไป เขาต่อยเข้าไปที่หน้าของหลิวโหย่วไฉ

"อ๊าก!"

แต่เขาคำนวณผิดไป เขาเดินทางข้ามเวลามาที่นี่ ไม่ใช่จะยอมให้ใครมาควบคุมอารมณ์ของเขาได้

“อา เจ้ากล้าทำร้ายข้า เจ้ากำลังมองหาความตายสินะ ฆ่ามันซะ!”

หลิวโหย่วไฉคำราม

ลูกสมุนทั้งสี่รีบพุ่งเข้าไปหาหวังหยวน แต่ถูกเอ้อหู่ล้มลงทีละคน

"เลี่ยนเจียจือ!" หลิวโหย่วไฉรู้สึกหวาดกลัว

หลี่เจิ้งคือตำแหน่ง ลูกสมุนคือความแข็งแกร่ง ศิลปะการต่อสู้และป้องกันตัวคือความมั่นใจให้เขาออกอาละวาดในหมู่บ้าน

แต่วันนี้ลูกสมุนนักสู้ฝีมือดีทั้งสี่ กลับถูกเอ้อหู่จัดการทีละคน

หวังหยวนไม่ได้เกรงกลัวตำแหน่งหลี่เจิ้งนั้น และเข้าโจมตีเขา

ซวยแล้ว

ปั่ก ปั่ก ปั่ก ปั่ก…

หวังหยวนเตะเขาอย่างไร้ความปราณี

"อ๊าก!"