บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 17

ขณะที่ดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า แสงรอบข้างสาดส่องลงบนทองคำสิบสองตำลึง สีทองอ่อนสะท้อนสะดุดตา

หลิวโหย่วไฉหยิบแท่งทองคำขึ้นมา ถูมันบนเสื้อผ้าของเขา ก่อนจะกัดฟันสองซี่ลงไป และใบหน้าของเขาก็ดูยุ่งเหยิงขึ้นกว่าเดิม "เจ้าไปเอามาจากไหน!"

แท่งทองคำสิบสองตำลึง หนึ่งร้อยกว้านบวกกับเหรียญเงิน และเหรียญทองแดงอีกแปดสิบกว้าน รวมเป็นหนึ่งร้อยแปดสิบกว้าน เด็กคนนี้หาได้เงินมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร!

"เจ้าจะสนใจทำไม!"

หวังหยวนพูดอย่างไม่เกรงใจ "ข้าถามเจ้าแค่คำเดียว มันคือทองใช่หรือไม่!"

ชาวบ้านต่างก็ขนหัวลุก

ต้องการเงินก็ให้เงิน ต้องการทองแดงก็ให้ทองแดง ต้องการทองก็ให้ทอง

ดูสิว่าเจ้าของที่สุนัขจิ้งจอกแก่ตัวนี้จะเล่นเล่ห์อะไรต่ออีก!

“ทองก้อนนี้ค่อนข้างแข็ง มันต้องผสมทองแดงอยู่แน่ หากไม่ใช่ทองแท้ข้าก็จะไม่รับ!”

หลิวโหย่วไฉกลอกตา โดยไม่สนใจรอยที่เขากัด และผุดความคิดขึ้นมาใหม่

“ทองแดงผสม? คนแซ่หลิว ฟันสุนัขของเจ้าสามารถกัดทองแดงได้หรือ ช่างไร้ยางอายเสียจริง?

ชาวบ้านต่างก็โกรธเคือง

ต้าหู่และซื่อไห่กำหมัดแน่น นี่มันรังแกกันเกินไปแล้ว

“เจ้าคนใจดำ ต่อให้ข้าต้องติดคุก ข้าก็จะฆ่าเจ้าให้ตาย”

ดวงตาของเอ้อหู่เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ และเขารู้สึกหงุดหงิดราวกับฟ้าร้อง อยากจะฟาดฟัน แต่ก็ถูกหวังหยวนรั้งไว้

หวังปี่จงขมวดคิ้ว หนึ่งก็แล้วสองก็แล้วแต่อย่าได้ถึงสาม ครั้งนี้หลิวโหย่วไฉทำน่าเกลียดเกินไป

ใบหน้าที่สวยงามขอหลี่ซื่อหานเต็มไปด้วยความชั่วร้าย ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

"หลิวโหย่วไฉ เจ้าคิดว่าวันนี้เจ้าจะได้กินข้าแน่นอนอย่างนั้นใช่หรือไม่!"

หวังหยวนไม่แสดงสีหน้า แต่ดวงตาของเขาคมราวกับใบมีด ทำให้ผู้คนไม่กล้าสบตาเขา

"ใช่!"

หลิวโหย่วไฉเงยหน้าขึ้นและเย้ยหยัน "หากข้าไม่เห็นด้วย เจ้าก็ไม่สามารถชำระหนี้ได้ หากไม่ยอมงั้นเราก็ไปที่ว่าการอำเภอกัน พรุ่งนี้เจ้าก็จะกลายเป็นทาสของข้าแล้ว มีสิทธิ์อะไรจะไปฟ้องร้อง"

หวังหยวนขมวดคิ้ว "เจ้าไร้เหตุผลเกินไปแล้ว!"

หลิวโหย่วไฉพูดขึ้นอย่างวางอำนาจ "ก็ไม่มีเหตุผลน่ะสิ แล้วเจ้าจะทำอะไรข้าได้ คนเสเพลแบบเจ้า เสร็จข้าแน่ .. อา!"

“ไร้เหตุผล ได้!”

นี่มันหลอกลวงกันมากเกินไปแล้ว หวังหยวนทนไม่ได้อีกต่อไป เขาต่อยเข้าไปที่หน้าของหลิวโหย่วไฉ

"อ๊าก!"