บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 18

หลิวโหย่วไฉร้องด้วยความเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย ยกมือขึ้นกุมศีรษะ และร้องขอความช่วยเหลือ "ท่านหัวหน้าตระกูลหวัง ท่านแค่มองดูเขาทุบตีเจ้าหน้าที่แบบนี้รึ รอการเก็บพืชผลในปีหน้าเถิด"

"การเตะต้นเอื้อง!"

เมื่อคิดถึงเรื่องสำคัญนี้ หวังปี่จงจึงรีบเกลี้ยกล่อมเขา "หวังหยวน สุภาพบุรษตกลงกันด้วยวาจา มีอะไรก็พูดกันดี ๆ อย่าได้ใช้กำลังเลย..."

“หุบปาก ทำไมเมื่อกี้ท่านไม่ห้ามเขาให้คุยกับข้าดี ๆ!” หวังหยวนไม่หันแม้แต่ศีรษะ เขายังคงเตะไม่ยั้ง

“...”

หวังปี่จงสำลักและมองไปที่หลี่ซื่อหาน "เกลี้ยกล่อมสามีของเจ้าเถิด หากฆ่าคนตายจะเกิดเรื่องใหญ่"

หลี่ซื่อหานเม้มริมฝีปากแน่น และไม่พูดอะไร สามีของนางไม่ได้โง่ขนาดจะทุบตีคนจนตาย

นางยังคงเฝ้าดู นอกจากหมัดแรกที่ชกไปที่หน้า นอกนั้นเขาก็เตะไปที่ขา ก้น และหลังของหลิวโหย่วไฉเท่านั้น และนี่ไม่อาจทำให้คนตายได้

หวังปี่จงมองไปที่ต้าหู่ เอ้อหู่ และหวังซื่อไห่อีกครั้ง แต่ทั้งสามไม่แม้แต่จะสนใจเขา

หวังปี่จงมองไปที่ชาวบ้าน

ชาวบ้านต่างเฝ้าดูอย่างเดือดพล่าน รอแทบไม่ไหวที่จะได้ร่วมเตะสักทีสองที

การเก็บเกี่ยวธัญพืช การเรียกเก็บภาษีเบ็ดเตล็ดที่มากเกินไปในวันธรรมดา และการแบ่งส่วนแรงงานเกณฑ์ของที่ว่าการอำเภอ ครอบครัวไหนบ้างที่ไม่ถูกหลิวโหย่วไฉรังแก และไม่ใช่วันหรือสองวันที่อยากจะทุบตีเขา

เพียงแต่ไม่กล้าเท่านั้น!

ปั่ก ปั่ก ปั่ก ปั่ก…

เท้าของหวังหยวนเหน็ดเหนื่อยจากการเตะ เขาจึงหาไม้ตะบองหนึ่งอัน แล้วเหวี่ยงไปทางซ้ายและขวา

“นายน้อยหวัง ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ควรยึดทรัพย์สินของเจ้า ข้ายอมรับหนี้ของเจ้าแล้ว ได้โปรดปล่อยข้าไป ข้าทนไม่ไหวแล้ว”

เมื่อเห็นว่าหวังหยวนไม่มีทีท่าว่าจะหยุด หลิวโหย่วไฉจึงร้องขอความเมตตา

ปัง!

หวังหยวนโยนไม้ทิ้งไป หลิวโหย่วไฉถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในที่สุดเขาก็หยุดตี หนีไปได้เมื่อไหร่ค่อยกลับมาแก้แค้น

เพลียะ เพลียะ!

หวังหยวนตบหน้าอ้วนดำสองครั้ง "ทีนี้บอกข้าที เงินเป็นของปลอมหรือไม่ เหรียญทองแดงเป็นของปลอมหรือไม่ และทองเป็นทองปลอมหรือไม่!"

"ไม่ ไม่ เงิน เหรียญทองแดง และทองคำล้วนเป็นของจริง ข้าแค่ต้องการครอบครองทรัพย์สินของเจ้าจึงได้พูดจาไร้สาระแบบนั้น!"

เมื่อเห็นสายตาอาฆาตของหวังหยวน ความกล้าของหลิวโหย่วไฉก็หดหายไปอีกครั้ง

เพลียะ เพลียะ!

หวังหยวนตบหน้าเขาอีกครั้ง "ถ้างั้นหนี้พวกนี้จ่ายคืนได้แล้วหรือยัง!"

หลิวโหย่วไฉด้วยความกลัวว่าจะถูกทุบตีอีกครั้ง จึงยอมมอบเอกสารหลักฐานการกู้ยืมเงิน และข้อสัญญาให้เขา อดทนกับความเจ็บปวดและพยายามลุกขึ้นมา

หวังหยวนเย้ยหยัน "ไอ้พวกขี้โกงก็ต้องถูกทุบดีเช่นนี้ เอาเงินแล้วไสหัวออกไป!"

หลิวโหย่วไฉรู้สึกอับอายและโกรธ จึงเรียกลูกสมุนทั้งสี่คนให้หยิบเหรียญทองแดงสามสิบกว้าน แล้วรีบเดินกะโผลกกะเผลกจากไป

"อ๊าก..."

หลังจากที่ออกมาจากหมู่บ้านต้าหวัง หลิวโหย่วไฉคำรามขึ้นไปบนฟ้า ความโกรธของเขาพลุ่งพล่าน

เงินสามสิบกว้านถูกปล่อยโดยไม่ได้ดอกเบี้ยสักบาท และพวกเขายังถูกทุบตีแบบนี้

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพบกับความอัปยศอดสู หลังจากที่เขาอาละวาดตำบลเป่ยผิงมามากว่าสิบปี!

เทศบาลรับเงินจากหลิวเซียงกง หากไม่จัดการหวังหยวน คงจะอธิบายกับทางนั้นได้ยาก

"หลี่ฉาง!"

ลูกสมุนคนหนึ่งพูดขึ้นว่า "หรือว่าเราจะกลับไปเรียกคนจากหมู่บ้านเสี่ยวหลิวมาตีพวกมันดีขอรับ เราไม่เคยถูกรังแกเช่นนี้มานานหลายปีแล้ว"

"ไม่ ตีมันแล้วยังไง ข้าจะทำให้มันเป็นคนยากไร้ และฆ่ามันทิ้งซะ! เจ้าทั้งสี่ ไปจัดการมันซะ"

หลิวโหย่วไฉกัดฟันและคิดแผนร้ายขึ้นมา