บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 19

หลังจากที่หลิวโหย่วไฉจากไป ชาวบ้านส่วนใหญ่ก็หลั่งไหลมาที่ลานบ้าน จนแทบไม่มีที่ยืน

เพราะใบกำกับภาษี ชาวบ้านจึงถูกหลิวโหย่วไฉรังแก ข่มขู่ และทุบตี

แต่ไม่มีใครกล้าตีหลิวโหย่วไฉ จนเขาต้องร้องขอความเมตตาเหมือนที่หวังหยวนทำ

ชาวบ้านต่างมองดูหวังหยวนด้วยความตกตะลึง

เมื่อเห็นว่าหวังหยวนแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ จึงสร้างบารมีในใจของชาวบ้าน

หวังปี่จงกล่าวว่า "หวังหยวน วันนี้เจ้าเอาชนะหัวหน้าหลิวได้ แต่เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่า เขาเป็นสมาชิกของทางราชการ เขายอมยุติข้อพิพาทลงด้วยดีหรือ?"

ชาวบ้านเองก็ดูหวาดกลัว

อย่าว่าแต่การตีสมาชิกของทางราชการเลย แค่ไม่จ่ายภาษีพวกเขาก็ยังถูกฉี๋จ่างและเจ้าหน้าที่จับตัวไปกลางดึก พวกเขาจะถูกจับขังในเรือนจำของมณฑล หรือไม่ก็ส่งตัวไปใช้แรงงาน

หวังหยวนทุบตีหลิวโหย่วไฉอย่างรุนแรงเช่นนี้ เขาจะไม่ปล่อยไปอย่างแน่นอน

"ทุกคนไม่ต้องเป็นกังวล!"

เขาขอให้เอ้อหู่ยกเก้าอี้มา หวังหยวนยืนอยู่บนนั้น สูงกว่าชาวบ้านครึ่งตัว เขามองไปรอบ ๆ แล้วพูดว่า "หลิวโหย่วไฉเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน เขาใหญ่โตเฉพาะในหมู่บ้าน แต่ทุกคนทราบหรือไม่ว่าในเขต หัวหน้าหมู่บ้านนั้นมีอำนาจเท่าใดกัน?”

ชาวบ้านส่ายหัว

หวังปี่จงไตร่ตรองถึงความหมายของคำเหล่านี้

หวังหยวนกล่าวต่อ "ในมณฑลมีผู้พิพากษา และในมณฑลใหญ่มีเสียนเฉิง ซึ่งไม่มณฑลเล็ก ๆ อย่างของเรานั้นไม่มี มีเพียงจู่เป๋าและนายอำเภอเท่านั้น ทั้งสามคนนี้คือเจ้าหน้าที่ระดับสูง ส่วนที่เหลือเป็นเพียงข้าราชการระดับล่าง พวกเขาได้รับการแต่งตั้งจากครัวเรือน ไม่ใช่เจ้าหน้าที่ เทียบไม่ได้กับเจ้าหน้าที่ในมณฑล และเขาก็ไม่เคยเห็นผู้พิพากษาของมณฑลเลยสักครั้งในชีวิต”

ชาวบ้านระเบิด

ในวันธรรมดาหลิวโหย่วไฉพูดแต่คำว่าผู้พิพากษา และขู่จับชาวบ้านเข้าเรือนจำ

ชาวบ้านคิดว่าเขารู้จักผู้พิพากษาของมณฑลจริง ๆ และนึกว่าเขาเป็นบุคคลสำคัญของมณฑล

แต่แท้จริงแล้วแม้แต่คนรับใช้ของเทศมณฑลเขาก็ยังเทียบไม่ได้ และเขาไม่เคยห็นหน้าผู้พิพากษาของมณฑลด้วยซ้ำ

ช่างกล้าติดทองคำบนใบหน้าของตัวเองเสียจริง! หวังปี่จงร้อนรู้สึกหน้าร้อนผ่าว

เขาเองก็คิดว่าหลิวโหย่วไฉนั้นหยิ่งผยอง และจะต้องมีคนในมณฑลคอยสนับสนุนเขาแน่

"และถ้าหากจะต้องไปที่ว่าการมณฑลจริง ๆ หลิวโหย่วไฉนั้นไม่ได้ใหญ่ไปกว่าข้าเลย!"

หวังหยวนถามขึ้นอีกครั้ง "พวกเจ้ารู้หรือไม่หากไปฟ้องร้องที่ว่าการมณฑล ทางการจะขอดูอะไร?"

ชาวบ้านหูผึ่ง

หลายคนกลัวทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับทางการ หากไม่มีความจำเป็นจะต้องเจอก็ไม่เจอดีกว่า

“ดูอะไร ก็ต้องดูที่เงินสิ! ประตูศาลาว่าการเปิดไปทางทิศใต้ อย่าคิดที่จะเข้ามาโดยไม่มีเงิน!”

ชาวบ้านที่ได้รับความเดือดร้อนต่างเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

"ใช่ ศาลาว่าการหากไม่พูดด้วยเหตุผล ก็พูดด้วยเงิน"

หวังหยวนพูดเสียงดัง "ถ้าผู้พิพากษาของมณฑลซื่อตรง หลิวโหย่วไฉคงไม่กล้าไปที่ศาลาว่าการ วันนี้เขาเล่นเล่ห์ต่าง ๆ เพื่อให้ได้มาซึ่งทรัพย์สินของผู้อื่น หากไปที่ว่าการอำเภอก็เท่ากับไปหาความตาย!"

ชาวบ้านพยักหน้า

หวังชิงซานและหวังต้าไห่ที่มาช่วยเงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ

ชาวบ้านหลายคนดูละอายใจ พวกเขากลัววหลิวโหย่วไฉจึงไม่กล้าเข้าไปในลาน

"เพื่อขอบคุณทุกคนสำหรับความช่วยเหลือ และเพื่อให้ทุกคนได้ใช้ชีวิตที่ดีขึ้น!"

หวังหยวนพูดต่อด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า "ข้าได้ตัดสินใจจัดตั้งทีมตกปลา แต่ละครัวเรือนเข้าร่วมได้หนึ่งคน ลุงหานซานจะเป็นหัวหน้า และซื่อไห่ ต้าหู่ เอ้อหู่ สามคนนี้เป็นรองหัวหน้า"

หวังหานซานมีใบหน้าเรียบนิ่ง

หวังซื่อไห่เงยหน้าขึ้น และเชิดอก มือไพล่หลัง ทำท่าเหมือนรองหัวหน้า

ต้าหู่พยักหน้าให้กับฝูงชนที่อิจฉา เอ้อหู่ยิ้มอย่างไร้เดียงสาให้กับทุกคน

ชาวบ้านตื่นเต้นมาก

ในช่วงสองวันที่ผ่านมา ทั้งหมู่บ้านกำลังคิดเกี่ยวกับวิธีเข้าร่วมทีมตกปลาทั้งห้าคนของหวังหยวน

หวังหยวนพูดขึ้นว่า "ตอนนี้เรามาพูดถึงค่าตอบแทนกัน ลุงหานซานจะได้รับสี่กว้านต่อเดือน ต้าหู่ เอ้อหู่และซื่อไห่จะได้รับสามกว้านเดือน คนที่เข้ามาที่ลานบ้านในตอนบ่ายจะได้รับสองกว้านต่อเดือน ส่วนที่เหลือ รับเดือนละหนึ่งกว้าน เมื่อถึงสิ้นเดือนจะพิจารณาจากผลงานของทุกคน สามสิบเปอร์เซนต์ของรายได้หลัก ที่หักค่าใช้จ่ายทั้งหมดแล้วจะแจกเป็นเงินรางวัล ยิ่งผลงานดี รางวัลก็ยิ่งมากขึ้น"

ดวงตาของหวังหานซานสั่นสะท้าน ต้าหู่และเอ้อหู่หายใจติดขัด ส่วนหวังซื่อไห่ก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว

หัวหน้าและรองหัวหน้าเป็นเพียงตำแหน่ง ค่าตอบแทนต่างหากที่ช่วยยกระดับสถานะของทั้งสี่

หวังชิงซาน หวังเสี่ยวซาน หวังต้าไห่ หวังเอ้อไห่ หวังซานไห่ และหวังเอ้อโก่วที่ถือไม้อยู่ในมือต่างก็สั่นสะท้านด้วยความตื่นเต้น

สองกว้านต่อเดือน หนึ่งปียี่สิบสี่กว้าน และยังไม่รู้ว่าจะได้รับรางวัลอีกเท่าไหร่!