บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 19

หลังจากที่หลิวโหย่วไฉจากไป ชาวบ้านส่วนใหญ่ก็หลั่งไหลมาที่ลานบ้าน จนแทบไม่มีที่ยืน

เพราะใบกำกับภาษี ชาวบ้านจึงถูกหลิวโหย่วไฉรังแก ข่มขู่ และทุบตี

แต่ไม่มีใครกล้าตีหลิวโหย่วไฉ จนเขาต้องร้องขอความเมตตาเหมือนที่หวังหยวนทำ

ชาวบ้านต่างมองดูหวังหยวนด้วยความตกตะลึง

เมื่อเห็นว่าหวังหยวนแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ จึงสร้างบารมีในใจของชาวบ้าน

หวังปี่จงกล่าวว่า "หวังหยวน วันนี้เจ้าเอาชนะหัวหน้าหลิวได้ แต่เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่า เขาเป็นสมาชิกของทางราชการ เขายอมยุติข้อพิพาทลงด้วยดีหรือ?"

ชาวบ้านเองก็ดูหวาดกลัว

อย่าว่าแต่การตีสมาชิกของทางราชการเลย แค่ไม่จ่ายภาษีพวกเขาก็ยังถูกฉี๋จ่างและเจ้าหน้าที่จับตัวไปกลางดึก พวกเขาจะถูกจับขังในเรือนจำของมณฑล หรือไม่ก็ส่งตัวไปใช้แรงงาน

หวังหยวนทุบตีหลิวโหย่วไฉอย่างรุนแรงเช่นนี้ เขาจะไม่ปล่อยไปอย่างแน่นอน

"ทุกคนไม่ต้องเป็นกังวล!"

เขาขอให้เอ้อหู่ยกเก้าอี้มา หวังหยวนยืนอยู่บนนั้น สูงกว่าชาวบ้านครึ่งตัว เขามองไปรอบ ๆ แล้วพูดว่า "หลิวโหย่วไฉเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน เขาใหญ่โตเฉพาะในหมู่บ้าน แต่ทุกคนทราบหรือไม่ว่าในเขต หัวหน้าหมู่บ้านนั้นมีอำนาจเท่าใดกัน?”

ชาวบ้านส่ายหัว

หวังปี่จงไตร่ตรองถึงความหมายของคำเหล่านี้

หวังหยวนกล่าวต่อ "ในมณฑลมีผู้พิพากษา และในมณฑลใหญ่มีเสียนเฉิง ซึ่งไม่มณฑลเล็ก ๆ อย่างของเรานั้นไม่มี มีเพียงจู่เป๋าและนายอำเภอเท่านั้น ทั้งสามคนนี้คือเจ้าหน้าที่ระดับสูง ส่วนที่เหลือเป็นเพียงข้าราชการระดับล่าง พวกเขาได้รับการแต่งตั้งจากครัวเรือน ไม่ใช่เจ้าหน้าที่ เทียบไม่ได้กับเจ้าหน้าที่ในมณฑล และเขาก็ไม่เคยเห็นผู้พิพากษาของมณฑลเลยสักครั้งในชีวิต”

ชาวบ้านระเบิด

ในวันธรรมดาหลิวโหย่วไฉพูดแต่คำว่าผู้พิพากษา และขู่จับชาวบ้านเข้าเรือนจำ

ชาวบ้านคิดว่าเขารู้จักผู้พิพากษาของมณฑลจริง ๆ และนึกว่าเขาเป็นบุคคลสำคัญของมณฑล

แต่แท้จริงแล้วแม้แต่คนรับใช้ของเทศมณฑลเขาก็ยังเทียบไม่ได้ และเขาไม่เคยห็นหน้าผู้พิพากษาของมณฑลด้วยซ้ำ

ช่างกล้าติดทองคำบนใบหน้าของตัวเองเสียจริง! หวังปี่จงร้อนรู้สึกหน้าร้อนผ่าว

เขาเองก็คิดว่าหลิวโหย่วไฉนั้นหยิ่งผยอง และจะต้องมีคนในมณฑลคอยสนับสนุนเขาแน่

"และถ้าหากจะต้องไปที่ว่าการมณฑลจริง ๆ หลิวโหย่วไฉนั้นไม่ได้ใหญ่ไปกว่าข้าเลย!"

หวังหยวนถามขึ้นอีกครั้ง "พวกเจ้ารู้หรือไม่หากไปฟ้องร้องที่ว่าการมณฑล ทางการจะขอดูอะไร?"

ชาวบ้านหูผึ่ง

หลายคนกลัวทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับทางการ หากไม่มีความจำเป็นจะต้องเจอก็ไม่เจอดีกว่า

“ดูอะไร ก็ต้องดูที่เงินสิ! ประตูศาลาว่าการเปิดไปทางทิศใต้ อย่าคิดที่จะเข้ามาโดยไม่มีเงิน!”

ชาวบ้านที่ได้รับความเดือดร้อนต่างเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

"ใช่ ศาลาว่าการหากไม่พูดด้วยเหตุผล ก็พูดด้วยเงิน"

หวังหยวนพูดเสียงดัง "ถ้าผู้พิพากษาของมณฑลซื่อตรง หลิวโหย่วไฉคงไม่กล้าไปที่ศาลาว่าการ วันนี้เขาเล่นเล่ห์ต่าง ๆ เพื่อให้ได้มาซึ่งทรัพย์สินของผู้อื่น หากไปที่ว่าการอำเภอก็เท่ากับไปหาความตาย!"

ชาวบ้านพยักหน้า