บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 20

จะร่ำรวยแล้วหรือนี่!

ไม่จำเป็นต้องอดทนหิวในฤดูหนาวแล้ว และทุกคนในครอบครัวสามารถสวมใส่ผ้าฝ้ายเพื่อหลีกเลี่ยงความหนาวเย็นได้แล้ว

สามารถกินเนื้อสัตว์ในช่วงเทศกาลปีใหม่ได้แล้ว!

ชาวบ้านที่ยืนอยู่นอกประตูก็หลั่งน้ำตาด้วยความตื่นเต้น ต่างก็อยากจะคุกเข่าให้กับหวังหยวน

ในฤดูใบไม้ร่วงและฤดูหนาวจะมีอากาศหนาวเย็นจัด และพื้นดินกลายเป็นน้ำแข็ง ผักป่าในทุ่งก็เริ่มน้อย และนับวันยิ่งใช้ชีวิตลำบากขึ้นเรื่อย ๆ!

ทุกปีมีชาวบ้านยากจนจำนวนมากไม่สามารถอยู่รอดได้ในฤดูหนาว บางคนต้องอดตายหรือหนาวตาย

สวัสดีปีใหม่! เราจะผ่านไปได้!

หวังปี่จงขมวดคิ้ว เด็กคนนี้ช่างฟุ่มเฟือยจริง ๆ ถึงได้กล้าจ่ายเงินเดือนให้พวกเขาสูงขนาดนี้ แต่เขาก็ยังเด็กอยู่ มันยากที่จะจับปลาหากแม่น้ำกลายเป็นน้ำแข็งในช่วงฤดูหนาว แม้ว่าเขาจะมีวิธีลับในการตกปลาก็เปล่าประโยชน์ ถึงตอนนั้น เมื่อถึงเวลานั้น หากใช้จ่ายหกสิบกว้านต่อเดือน ดูครอบครัวเจ้าจะอยู่ได้นานแค่ไหน

"แต่ละครอบครัวเลือกคนที่จะเข้าร่วมทีมตกปลา และเราจะจัดการประชุมย่อยในภายหลัง"

หวังหยวนพูดอีกครั้ง "ซื่อไห่ เอาน้ำตาลทรายแดงที่เราซื้อมาจากที่ว่าการอำเภอออกมา ต้าหู่ เอ้อหูพวกเจ้าช่วยกันแบ่งให้กับทุกคนนำติดมือกลับบ้านไปบำรุงร่างกาย"

สมัยนี้น้ำตาลทรายแดงคือยาชูกำลัง! "น้ำตาลทรายแดง คนรวยเขาถึงกินกันนิ!"

“จะซื้อน้ำตาลทรายแดงมาทำไมกัน? ซื้อน้ำตาลดำมาก็พอแล้ว แพงกว่ากันจินละตั้งสองร้อยเหวิน!”

"หวังหยวนทำเงินได้มากมายนัก เขาเป็นคนรวยแล้ว เขาก็ต้องกินน้ำตาลทรายแดงสิ!"

ชาวบ้านแบ่งน้ำตาลกันอย่างชื่นมื่น

ต้าหู่ เอ้อหู่ และหวังซื่อไห่แบ่งปันน้ำตาลทรายแดงด้วยหัวใจพองโต พวกเขารู้สึกสดชื่นมาก

หวังปี่จงก็ยังหน้าหนามารับน้ำตาลทรายแดง

เอ้อหู่ปฏิเสธจะให้เขา "น้ำตาลทรายแดงมีไว้สำหรับผู้ที่ช่วยเหลือ ไม่ใช่สำหรับผู้ที่เข้ามาขัดขวาง"

หวังปี่จงเดินออกไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว "ไอ้เด็กไร้การอบรม!" ชาวบ้านต่างก็เสียงหัวเราะ ไม่มีใครสนใจหวังปี่จงเลย

หัวหน้าตระกูลมักจะประจบสอพลอหลิวโหย่วไฉ และไม่เคยพูดช่วยคนในตระกูลเลยสักครั้ง

ก่อนหน้านี้ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ตอนนี้รู้สึกทนไม่ได้เมื่อเทียบกับหวังหยวน

เมื่อสมาชิกของทีมตกปลาพร้อม ก็เปิดประชุมเล็ก ๆ ก่อนที่ทุกคนจะกลับบ้านด้วยพลังที่เต็มเปี่ยม

หวางหยวนและหวางหานซานคุยกันตามลำพังสักครู่ และวันที่วุ่นวายนี้สิ้นสุดลง

ในเวลานี้ ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว หวังหยวนที่กำลังอาบแสงจากดวงดาว หัวใจของเขารู้สึกสงบขึ้นเล็กน้อย

หลี่ซื่อหานจ้องมองอย่างคลั่งไคล้ ดวงตาที่สวยงามราวกับดวงดาวของเขาช่างน่าหลงใหลยิ่งนัก

สามีนางได้ขจัดความกลัวของชาวบ้านด้วยคำพูดไม่กี่คำ และจัดตั้งทีมตกปลาเพื่อช่วยเหลือทุกคน พร้อมกันนี้เขาก็รวมพลังกันเพื่อความปลอดภัยของพวกเรา

สามีคนปัจจุบันของนาง เหมือนคนที่ได้ร่ำเรียนหนังสือและเข้าวัดเข้าวา

พลิกฝ่ามือควบคุมเมฆ หมุนฝ่ามือบังคับฝนได้!

หวังหยวนถือกล่องก้าวไปข้างหน้า "ซือหาน เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่?"