บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 20

จะร่ำรวยแล้วหรือนี่!

ไม่จำเป็นต้องอดทนหิวในฤดูหนาวแล้ว และทุกคนในครอบครัวสามารถสวมใส่ผ้าฝ้ายเพื่อหลีกเลี่ยงความหนาวเย็นได้แล้ว

สามารถกินเนื้อสัตว์ในช่วงเทศกาลปีใหม่ได้แล้ว!

ชาวบ้านที่ยืนอยู่นอกประตูก็หลั่งน้ำตาด้วยความตื่นเต้น ต่างก็อยากจะคุกเข่าให้กับหวังหยวน

ในฤดูใบไม้ร่วงและฤดูหนาวจะมีอากาศหนาวเย็นจัด และพื้นดินกลายเป็นน้ำแข็ง ผักป่าในทุ่งก็เริ่มน้อย และนับวันยิ่งใช้ชีวิตลำบากขึ้นเรื่อย ๆ!

ทุกปีมีชาวบ้านยากจนจำนวนมากไม่สามารถอยู่รอดได้ในฤดูหนาว บางคนต้องอดตายหรือหนาวตาย

สวัสดีปีใหม่! เราจะผ่านไปได้!

หวังปี่จงขมวดคิ้ว เด็กคนนี้ช่างฟุ่มเฟือยจริง ๆ ถึงได้กล้าจ่ายเงินเดือนให้พวกเขาสูงขนาดนี้ แต่เขาก็ยังเด็กอยู่ มันยากที่จะจับปลาหากแม่น้ำกลายเป็นน้ำแข็งในช่วงฤดูหนาว แม้ว่าเขาจะมีวิธีลับในการตกปลาก็เปล่าประโยชน์ ถึงตอนนั้น เมื่อถึงเวลานั้น หากใช้จ่ายหกสิบกว้านต่อเดือน ดูครอบครัวเจ้าจะอยู่ได้นานแค่ไหน

"แต่ละครอบครัวเลือกคนที่จะเข้าร่วมทีมตกปลา และเราจะจัดการประชุมย่อยในภายหลัง"

หวังหยวนพูดอีกครั้ง "ซื่อไห่ เอาน้ำตาลทรายแดงที่เราซื้อมาจากที่ว่าการอำเภอออกมา ต้าหู่ เอ้อหูพวกเจ้าช่วยกันแบ่งให้กับทุกคนนำติดมือกลับบ้านไปบำรุงร่างกาย"

สมัยนี้น้ำตาลทรายแดงคือยาชูกำลัง! "น้ำตาลทรายแดง คนรวยเขาถึงกินกันนิ!"

“จะซื้อน้ำตาลทรายแดงมาทำไมกัน? ซื้อน้ำตาลดำมาก็พอแล้ว แพงกว่ากันจินละตั้งสองร้อยเหวิน!”

"หวังหยวนทำเงินได้มากมายนัก เขาเป็นคนรวยแล้ว เขาก็ต้องกินน้ำตาลทรายแดงสิ!"

ชาวบ้านแบ่งน้ำตาลกันอย่างชื่นมื่น

ต้าหู่ เอ้อหู่ และหวังซื่อไห่แบ่งปันน้ำตาลทรายแดงด้วยหัวใจพองโต พวกเขารู้สึกสดชื่นมาก

หวังปี่จงก็ยังหน้าหนามารับน้ำตาลทรายแดง

เอ้อหู่ปฏิเสธจะให้เขา "น้ำตาลทรายแดงมีไว้สำหรับผู้ที่ช่วยเหลือ ไม่ใช่สำหรับผู้ที่เข้ามาขัดขวาง"

หวังปี่จงเดินออกไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว "ไอ้เด็กไร้การอบรม!" ชาวบ้านต่างก็เสียงหัวเราะ ไม่มีใครสนใจหวังปี่จงเลย

หัวหน้าตระกูลมักจะประจบสอพลอหลิวโหย่วไฉ และไม่เคยพูดช่วยคนในตระกูลเลยสักครั้ง

ก่อนหน้านี้ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ตอนนี้รู้สึกทนไม่ได้เมื่อเทียบกับหวังหยวน

เมื่อสมาชิกของทีมตกปลาพร้อม ก็เปิดประชุมเล็ก ๆ ก่อนที่ทุกคนจะกลับบ้านด้วยพลังที่เต็มเปี่ยม

หวางหยวนและหวางหานซานคุยกันตามลำพังสักครู่ และวันที่วุ่นวายนี้สิ้นสุดลง

ในเวลานี้ ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว หวังหยวนที่กำลังอาบแสงจากดวงดาว หัวใจของเขารู้สึกสงบขึ้นเล็กน้อย

หลี่ซื่อหานจ้องมองอย่างคลั่งไคล้ ดวงตาที่สวยงามราวกับดวงดาวของเขาช่างน่าหลงใหลยิ่งนัก

สามีนางได้ขจัดความกลัวของชาวบ้านด้วยคำพูดไม่กี่คำ และจัดตั้งทีมตกปลาเพื่อช่วยเหลือทุกคน พร้อมกันนี้เขาก็รวมพลังกันเพื่อความปลอดภัยของพวกเรา

สามีคนปัจจุบันของนาง เหมือนคนที่ได้ร่ำเรียนหนังสือและเข้าวัดเข้าวา

พลิกฝ่ามือควบคุมเมฆ หมุนฝ่ามือบังคับฝนได้!

หวังหยวนถือกล่องก้าวไปข้างหน้า "ซือหาน เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่?"

"อืม!"

"ไปนอนกัน!"

"ไม่กินข้าวก่อนรึ!"

"สวยจนอยากกลืนกิน!"

“ท่านพี่ข้าขอโทษ!”

"มีอะไรงั้นรึ?"

"ญาติของข้ามาที่นี่!"

"งั้นข้าจะไปต้มชาไข่น้ำตาลทรายแดง!"

"อา!"

เมื่อเห็นหวังหยวนที่กำลังง่วนอยู่ในครัว หัวใจของหลี่ซื่อหานก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

ทำอาหาร กินข้าว ซักผ้า

หวังหยวนนอนอยู่บนเตียงอย่างอ่อนล้า เขากอดหลี่ซื่อหานและผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว

“ท่านพี่ มีคนพังประตู!”

นอนหลับจนถึงกลางดึก หวังหยวนได้ยินเสียงที่สั่นเทาของหลี่ซื่อหาน เมื่อลุกขึ้นฟัง มีเสียงมีดกำลังสลักกลอนประตู เขาอดหนังศีรษะชาไม่ได้ หายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า "ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวข้าจะไปดู"