บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 240

วังไห่เทียนเป็นเจ้าภาพในนาม แต่ความจริงแล้วเป็นเจ้าเมืองจางหานที่รับหน้าที่นี้

จางหานยืนขึ้นแล้วพูดว่า “ท่านไห่เทียน โปรดเสนอหัวข้อบทกวีเพื่อจรรโลงโลกนี้ด้วย!”

อึก!

หลังจากจิบสุราแล้ว วังไห่เทียนก็โบกมือ “ไม่มีชื่อในโลกนี้ สามารถแต่งได้อย่างอิสระ ตราบใดที่สร้างผลงานใหม่ ก็สามารถส่งผลงานมา เพื่อรับรางวัลที่ดีที่สุดได้”

ทุกคนต่างตื่นเต้น!

หากมีการตีกรอบ ก็ต้องทำให้ตรงจุด ซึ่งยากมาก!

แต่มันจะง่ายกว่า หากไม่มีข้อจำกัด

ทุกคนต่างก็เป็นบัณฑิต มีใครบ้างที่ไม่เขียนบทกวี เพียงแค่หยิบยกที่เคยแต่งไว้ออกมาก็ได้

“เป็นความคิดที่ดี!”

ชายชราทั้งสามคนหัวเราะและพยักหน้า

หัวข้อบทกวีสามารถทดสอบสติปัญญาคนได้แน่นอน แต่ก็เป็นเรื่องยากที่จะสร้างผลงานที่ดี

มีผู้สมัครเข้าร่วมไม่มากนักในปีนี้ ดังนั้น จึงทำได้เพียงผ่อนคลายข้อกำหนดต่าง ๆ ลงเท่านั้น

“อืม!”

หวังหยวนพยักหน้าอย่างเหม่อลอย!

ไม่ว่าจะมีหัวข้อหรือไม่ก็ไม่สำคัญ เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อแต่งบทกวีอยู่แล้ว!

จุดประสงค์หลักของการมาร่วมงานประชุมกวีครั้งนี้ คือการหาคนรวยมาซื้อดาบราชวงศ์ถัง

แต่หากเขาขายของในงานประชุมกวี เขาจะต้องถูกไล่ลงจากเวที และถูกมองว่าเป็นการดูถูกเกียรติยศอันสูงส่งแน่นอน!

ต้องคิดหาทาง!

ผู้ตัดสินทั้งสี่คนพยักหน้า และเจ้าเมืองจางหานก็พยักหน้าด้วย!

หยางว่านหลี่ยืนขึ้นพูดว่า “ท่านเจ้าเมือง ไม่ใช่ว่าข้าไม่เห็นด้วย เพียงแต่บทกวีทุกบทล้วนมีหัวข้อ นี่คือระบบที่บรรพบุรุษใช้กันมาตั้งแต่ก่อตั้งอาณาจักร ท่านไห่เทียนสามารถเปลี่ยนแปลงกติกาได้หรือไม่ขอรับ?”

หวังหยวนหรี่ตาลง!

ในช่วงเริ่มต้นของการก่อตั้งต้าเย่ คำว่า “กตัญญู” ถูกใช้เพื่อปกครองโลก และกฎเกณฑ์ของบรรพบุรุษได้รับการเคารพอย่างสูง!

ไม่มีใครกล้าเปลี่ยนแปลงขนบของบรรพบุรุษง่าย ๆ ไม่ต้องพูดถึงพี่ไห่เทียน!

ฮ่าฮ่าฮ่า!

วังไห่เทียนหัวเราะ แล้วยกแก้วขึ้นดื่ม

ท่านจิ่วเปียน ท่านหลวนชิง และท่านถงกู่ก็ยกแก้วขึ้นดื่ม และหัวเราะเช่นกัน

สหายน้อยคนนี้น่าสนใจ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาสามารถสร้างความปั่นป่วนในราชสำนักได้ แม้ไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงก็ตาม

ผู้เข้าแข่งขันบางคนกลั้นหัวเราะ ในขณะที่บางคนมีสีหน้าเย็นชา!

พวกเขาล้วนเป็นคนฉลาดและสูงศักดิ์ในต้าเย่ ใครบ้างที่มองไม่ออกว่านี่คือคำด่า!

“อย่าใช้คำพูดดูถูกให้เสื่อมเสีย! หากสามารถเขียนสี่ประโยคของหมิงถันได้ ก็แสดงว่ามีความสามารถทางวรรณกรรมที่ยอดเยี่ยม และประสบความสำเร็จอย่างมากทั้งในด้านบทกวี”

หยางว่านหลี่กัดฟัน “เช่นนั้นโปรดขอให้เจ้าเมืองตั้งหัวข้อขึ้นมา ทุกคนจะแต่งบทกวี แล้วท่านก็นำไปเปรียบเทียบ จะได้พิสูจน์ได้ว่าท่านไห่เทียนไม่สนใจเรื่องการเล่นพรรคเล่นพวก หากท่านไม่กล้า... อ๊ะ!”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ หวังหยวนก็ขัดจังหวะ “เจ้าพยายามพูดอ้อมค้อมให้ข้าเขียนบทกวี เจ้าบอกมาเลยดีกว่า จะพูดให้มากความเพื่ออันใด! มาเลย ถามคำถามมา!”

กังวลว่าจะหาโอกาสขายดาบไม่ได้ กำลังง่วงนอนก็มีคนส่งหมอนมาให้พอดี ช่างเป็นศัตรูที่ดีอะไรเช่นนี้!

“ได้!”