บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 259

อู๋หลิงขมวดคิ้ว “ช่องโหว่ของข้อมูล?”

หวังหยวนพูดด้วยอาการปวดหัว “เป็นเพราะความไม่สมดุลของสติปัญญา ข้าเข้าใจความสามารถของพวกเขา แต่พวกเขาไม่รู้ความแข็งแกร่งของข้า ข้ารวบรวมความแข็งแกร่ง แต่พวกเขากลับแตกแยก”

“ความไม่สมดุลของสติปัญญา! ข้าเข้าใจแล้วคุณชาย ท่านหมายถึงก็คือทหารใช้วิธีการต่าง ๆ เพื่อหลอกลวงและสร้างความสับสนให้กับศัตรู การสู้รบคือการหลอกตัวเอง เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นมองทะลุ!”

ดวงตาของอู๋หลิงเป็นประกาย “ยามที่แข็งแกร่งก็สามารถแสร้งทำเป็นอ่อนแอ และชี้นำศัตรูให้ซุ่มโจมตีและสู้รบราบเป็นหน้ากลอง ยามที่อ่อนแอก็สามารถแสร้งทำเป็นแข็งแกร่ง เพื่อข่มขู่ศัตรูและทำให้พวกเขาไม่กล้าที่จะลงมืออย่างหุนหันพลันแล่น สรุปคือ จงมีสติอยู่เสมอ และสร้างสภาพแวดล้อมที่เอื้ออำนวย พยายามกำจัดศัตรูอย่างสุดความสามารถ และดูแลตัวเอง!”

“...”

หวังหยวนชะงักแล้วพยักหน้า “อืม ไม่เลว!”

อู๋หลิงกำหมัดและก้มศีรษะ “ขอบคุณคุณชายที่ชี้แนะ ศิษย์ได้เรียนรู้ไม่น้อย มีอีกเรื่องหนึ่งขอรับ คุณชายโปรดพิจารณาด้วย!”

หวังหยวนขมวดคิ้ว “เจ้าพูดเถอะ?”

อู๋หลิงกล่าวอย่างจริงจัง “หากวันหนึ่งศิษย์สามารถดูแลกองทัพได้อีกครั้ง ข้าหวังว่าจะเคารพท่านในฐานะที่ปรึกษาทางทหาร กวาดล้างพวกโจรจากทุกแห่งหน และคืนสันติภาพให้กับใต้หล้าขอรับ!”

หวังหยวนโบกมือทันทีเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “ข้าไม่สนใจเรื่องการสู้รบ ข้าจะออกจากเมืองจิ่วซาน หลังจากที่ข้าทำหน้าไม้ซานกงฉวงเพิ่มอีกสองสามคันเสร็จแล้ว!”

อู๋หลิงชะงักและถอนหายใจ ‘ตามที่คาดไว้ คุณชายไม่มีความตั้งใจที่จะรับใช้ราชสำนัก’

...

“ยิงธนู!”

“เทน้ำมันร้อนลงไป!”

“เทน้ำสีทองลงไป!”

“ทุบหิน!”

“ฆ่า!”

บนด่านหัวมังกร มีเสียงตะโกนอย่างร้อนรน และกลุ่มทหารก็วิ่งไปรอบ ๆ!

กำแพงเมืองถูกปกคลุมไปด้วยคบไฟ และมีการตั้งหม้อขนาดใหญ่ ซึ่งกำลังเผาน้ำมันร้อนและน้ำผลไม้สีทองส่งกลิ่นเหม็น

นอกจากนี้ยังมีทหารขนของ และขนตะกร้าหินจากใต้กำแพงเมือง

ยิ่งกว่านั้น มีทหารที่ถือชุดลูกธนูขนนก และบรรจุลูกธนูเปล่าให้นักธนู