บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 293

เมื่อพูดถึงการติดตามขุนพลมู่ขึ้นเหนือล่องใต้ในทุกศึก ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนเป็นวีรบุรุษ!

ไม่รู้ว่าใครพูดถึงการตายของขุนพลมู่ขึ้นมา ทุกคนต่างสาปแช่งฮ่องเต้จอมร้ายกาจและหลั่งน้ำตา ร่ำสุราพลางสะอื้นไห้ไม่หยุด

หวังหยวน, ต้าหู่, เอ้อหู่ และคนกลุ่มหนึ่งเฝ้าดูอยู่นอกประตู แล้วจากไป!

เมื่อกลับไปถึงสวนหลังบ้าน หวังหยวนก็โบกมือ “ทุกคนรีบไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องรับศึกใหญ่!”

คนกลุ่มหนึ่งจากไป ยกเว้นต้าหู่และเอ้อหู่!

เอ้อหู่พูดว่า “พี่หยวน ท่านช่วยโน้มน้าวพ่อให้ปล่อยข้าไปสนามรบหน่อยได้หรือไม่!”

ต้าหู่อ้าปาก แล้วเงียบไปอีกครั้ง!

เขาเองก็อยากจะไปสนามรบด้วย แต่หลังจากที่พ่อมา พวกเขาก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ไป!

“ข้าสามารถโน้มน้าวลุงหานซานได้ หากเป็นเรื่องอื่น แต่ไม่ใช่เรื่องนี้!”

หวังหยวนส่ายหน้า “การไปสนามรบไม่ใช่เรื่องเด็กเล่น คนตายจริง พูดตามตรง ข้าเองก็ไม่อยากให้เจ้ากับต้าหู่ไปสนามรบ พวกเจ้าไม่เคยทำศึกมาก่อน!”

“พี่หยวน ข้าอยากไปสนามรบ ช่วยข้าโน้มน้าวพ่อหน่อยเถอะ!”

เอ้อหู่หน้าแดงขณะพูดว่า “ท่านรู้หรือไม่ ข้าอยากจะไปทำศึกกับพวกชาวหวงมาโดยตลอด คนอื่น ๆ ตัวสั่นด้วยความกลัว เมื่อได้ยินว่าชาวหวงกำลังมา แต่เมื่อข้าได้ยินว่าชาวหวงกำลังมา เลือดในกายข้าเหมือนกำลังเดือด พี่หยวนปล่อยข้าไปเถอะ ข้ารู้สึกเหมือนข้าเกิดมาทำศึก หากท่านไม่ปล่อยให้ข้าร่วมทำศึกด้วย ข้าก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรแล้ว!”

หวังหยวนขมวดคิ้วด้วยความลำบากใจ!

หากเป็นการต่อสู้กับพวกโจรหรืออันธพาล เขาจะปล่อยให้เอ้อหู่มาร่วมได้ เพราะอันตรายก็มีน้อย!

แต่นั่นคือทหารม้าเหล็กของชาวหวง แต่ละคนสวมชุดเกราะเหล็ก ไม่ใช่โจรด้อยฝีมือ

“อย่าทำให้เสี่ยวหยวนต้องลำบากใจ!”

หวังหานซานเดินมาพูดด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “พวกเจ้าสองคนไปได้คนเดียวเท่านั้น ส่วนอีกคนให้อยู่ปกป้องเสี่ยวหยวน พวกหารือกันเอาเอง!”

“ขอบคุณท่านพ่อ!”

เอ้อหู่ดีใจมาก รีบหันกลับมาพูดว่า “พี่ใหญ่ ได้โปรดให้ข้าไปทำศึกเถอะ!”

“เจ้าทำหน้าตาเช่นนี้ ข้าจะให้เจ้าอยู่ปกป้องพี่หยวนได้อย่างไร!”

ในยุคสมัยนี้ การไปยังเมืองโจวที่อยู่ห่างจากเมืองฝูไปทางใต้สี่ร้อยลี้นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย!

หลังจากระงับความคิดที่กวนใจได้แล้ว หวังหยวนก็เปิดประตูเดินเข้าไป ทันใดนั้นก็มีลมพัดกลิ่นหอมพัดโชยมาเตะจมูก

ในความมืดมิด มีคนกอดเอวของเขา แล้วซบหน้าลงบนไหล่ของเขา!

หวังหยวนสะดุ้งเมื่อได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ และแขนอันอบอุ่นกระทบกายเขา เขาได้กลิ่นหอมที่คุ้นเคย ร่างกายร้อนผ่าวขึ้น แต่ก็สงบลงอย่างรวดเร็ว “นี่ก็ดึกมากแล้ว เหตุใดยังไม่นอนอีก!”

“คุณชาย ข้ารอท่านอยู่ พรุ่งนี้เราจะชนะแน่นอนใช่หรือไม่?”

หัวใจของหูเมิ่งอิ๋งเต้นแรง ในขณะที่นางกอดร่างที่คุ้นเคยแต่ไม่คุ้นเคยนี้

พรุ่งนี้คือวันทำศึกใหญ่ ผลลัพธ์ไม่อาจคาดเดาได้!

แม้ว่าคุณชายจะบอกว่าแน่ใจ แต่ชาวหวงก็มีไพร่พลหนึ่งแสนคน!

หากคุณชายแพ้ นางจะไม่มีวันได้เจอเขาอีก และจะไม่มีโอกาสเปิดเผยความรู้สึกที่อยู่ในใจอีกแล้ว