บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 294

“อย่ากลัวเลย ต้องชนะ!”

หวังหยวนหันไปปาดน้ำตาบนใบหน้างามพริ้งของหูเมิ่งอิ๋ง แล้วปลอบโยนนางอย่างอ่อนโยน

“อืม!”

ปลายนิ้วของเขาลูบไล้ใบหน้าสวยของนาง ร่างบางของหูเมิ่งอิ๋งสั่นเทา นางรวบรวมความกล้าพูดไปว่า “คุณชาย ข้า...”

“ข้ารู้ว่าเจ้ากลัว!”

หวังหยวนมองแล้วถอนหายใจ “เจ้าไม่กลัวคงแปลก ความจริงแล้วข้าก็กลัวเหมือนกัน!”

หูเมิ่งอิ๋งประหลาดใจ “คุณชาย ท่านก็กลัวเหมือนกัน!”

หวังหยวนยกนิ้วขึ้นพูดเบา ๆ “ชู่ว อย่าเสียงดังสิ หากมีคนได้ยินว่าเสนาธิการทหารกลัว แล้วข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”

พรืด!

หูเมิ่งอิ๋งหลุดหัวเราะ “ข้าคิดว่าคุณชายไม่หวั่นเกรงสิ่งใด!”

“ข้ากลัวตั้งหลายอย่าง เจ้าแค่ไม่รู้!”

หวังหยวนเปลี่ยนเรื่อง “เจ้ามีอะไรจะพูดกับข้าหรือ!”

“เอ่อ... ไม่ ไม่มีแล้ว!”

หูเมิ่งอิ๋งรีบก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว ความกล้าหาญของนางที่เพิ่งเพิ่มมาหายไปหมดแล้ว!

หวังหยวนกล่าวว่า “เช่นนั้นก็รีบกลับไปนอนเถอะ!”

“อื้ม!”

หูเมิ่งอิ๋งก้มหน้าเม้มปาก จากนั้นรีบเดินออกจากห้อง แล้ววิ่งหนีไปราวกับทะยานออกจากประตู!

“เฮ้อ สตรีนั้นขี้กลัว กลัวสงครามเสียจนนอนไม่หลับ!”

หวังหยวนหาวแล้วหลับไปจนรุ่งสาง แล้วตื่นขึ้นมาตามสัญชาตญาณ!

ต้าหู่และเอ้อหู่กำลังรออยู่ที่หน้าประตูแล้ว และทหารผ่านศึกกองทัพเกราะดำก็เดินทางไปแล้ว!

หูเมิ่งอิ๋ง ชายหนุ่มจากหมู่บ้านต้าหวัง และคนจากหมู่บ้านเหล่าเฟยต่างก็รออยู่ที่ลานหน้าบ้าน!

ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความกังวล แต่ไม่มีใครพูดออกมา!