บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 295

“ศึกครั้งนี้ไม่แพ้แน่นอน!”

สมาชิกครอบครัวข้าราชการหลายคนที่ไม่ได้ออกจากเมือง มีสีหน้าเศร้าหมอง!

พวกเขามีความรู้ดี ไม่เหมือนกับคนทั่วไปและทหารที่เชื่อคำพูดของผู้อื่น เพราะมีความคิดเป็นของตนเอง

...

ที่ว่าการเมืองจิ่วซาน!

เจ้าเมืองจางหานนั่งอยู่ในห้องโถง แต่งกายเรียบร้อยในชุดเครื่องแบบราชการ ใจกำลังระทึก

ไม่นานก็มีเจ้าหน้าที่คนหนึ่งรีบเข้ามา!

จางหานถามว่า “สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง!”

“เรียนนายท่าน ท่านใต้เท้าและนายน้อย เครื่องเรือนที่ท่านเก็บสะสมมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ถูกส่งไปนอกเมืองเมื่อครึ่งเดือนก่อน ตอนนี้ไปถึงบ้านเกิดของท่านอย่างปลอดภัยแล้ว!”

เจ้าหน้าที่พูดเบา ๆ “นายท่าน ท่านไม่อยากจากไปจริงหรือขอรับ!”

“ไปหรือ ข้าจะไปได้อย่างไร!”

จางหานยิ้มฝืดเฝื่อน “ข้าเป็นเจ้าเมืองของราชสำนัก หากเมืองจิ่วซานถูกทำลาย ข้าจะถูกลงโทษประหารชีวิต หากข้ายอมจำนนต่อชาวหวง ภรรยาและลูก ๆ ของข้าจะถูกราชสำนักประหาร ซ้ำยังถูกประหารเก้าชั่วโคตร ตอนนี้ข้าทำได้เพียงรอให้เมืองแตก จงรักภักดีต่อราชสำนัก แต่ก็ยังต้องถูกประหาร!”

เจ้าหน้าที่ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ทั้งหมดเป็นความผิดของหวังหยวน หากเขาไม่ออกคำสั่งสุ่มสี่สุ่มห้า และหลอกแม่ทัพหนุ่มให้ออกไปนอกเมือง เพื่อต่อสู้กับอ๋องถูหนาน เราอาจจะไม่พ่ายแพ้ต่อชาวหวงก็ได้ ด้วยการรอกำลังเสริมในเมือง บัณฑิตที่มายุ่งเรื่องการทหาร ทำให้ประเทศชาติล่มจมจริง ๆ!”

“ทำอะไรไม่ได้แล้ว แม่ทัพหนุ่มหลงเชื่อเขาไปเสียทุกอย่าง จนถึงกับมอบป้ายทองอาญาสิทธิ์ให้เขา ใครจะกล้าคัดค้าน!”

จางหานกัดฟันแล้วเปลี่ยนเรื่อง “มีข้าราชการและครอบครัวที่ร่ำรวยเหลืออยู่ในเมืองกี่ครอบครัว?”

เจ้าหน้าที่เลิกคิ้ว “สมาชิกตระกูลสำคัญทั้งหมด ยกเว้นตระกูลวังจากไปหมดแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงคนยากจนที่ถูกหวังหยวนหลอกเท่านั้น ที่ยังคงอยู่ในเมือง!”

“ตระกูลวัง เขาเชื่อจริง ๆ ว่าอู๋หลิงและหวังหยวนสามารถชนะได้!”

จางหานยิ้มและโบกมือ “ท่าน ท่านเองก็ควรออกไปด้วย ไม่อย่างนั้นเมื่ออู๋หลิงพ่ายแพ้ แล้วชาวหวงบุกเข้ามาในเมือง ท่านจะไม่สามารถออกไปได้ แม้ว่าจะอยากออกไปก็ตาม!”

“ท่านดูแลตัวเองด้วย!”

เจ้าหน้าที่ประสานมือ แล้วถอยออกไป

เสียงด้านนอกที่ว่าการเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ จางหานอดไม่ได้ที่จะตะโกน “มานี่สิ เกิดอะไรขึ้น?”

เจ้าหน้าที่สายตรวจเข้ามารายงานว่า “รายงานท่านใต้เท้า ท่านถงจือกลับมาแล้ว เขาได้นำวัวหลายร้อยตัวมาด้วย และกำลังจะส่งพวกมันไปที่ค่ายทหารขอรับ!”

ไป๋เฟยเฟยยิ้มอ่อน “โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน ดังนั้นข้าจะไม่เสี่ยงชีวิตเพื่อติดตามพวกเขาในการเดิมพันครั้งนี้! เราจะไปรอฟังข่าวนอกเมือง หากพวกเขาชนะ เราจะกลับไปที่เมืองทันที แต่หากเลี่ยงฟ้าลิขิตไม่ได้ เราก็ลงใต้สู่เมืองโจว”

หญิงสาวในชุดสีม่วงเงียบ ใจลอยไปทางเหนือของเมือง เฝ้ารออย่างไม่สบายใจ

...

ต่างจากคนเหล่านั้นที่จากไป คนจำนวนมากกำลังเฝ้ารออย่างกระวนกระวาย!

ในจวนวัง วังไห่เทียนไม่ได้ดื่มชา เขาชงชา หมุนถ้วยไปมา แล้วมองไปทางเหนือของเมือง

ต่างจากคนอื่น ๆ เขาเชื่อจากก้นบึ้งของหัวใจว่าน้องชายคนนั้นต้องชนะแน่!

เพราะเขารู้ดีว่าน้องชายไม่ใช่คนอวดรู้ และจะไม่ล้อเลียนกับความเป็นความตายของตัวเอง!

หากเขาไม่แน่ใจ เขาก็คงไม่อยู่!

แต่เขานึกไม่ออกว่าน้องชายคนนั้นจะชนะได้อย่างไร!

วังฉงโหลวที่มีรอยคล้ำใต้ตา จุดธูปสามดอกแล้วปักลงในกระถางธูป “ข้าแต่พระองค์เจ้า หากท่านให้อู๋หลิงและท่านอาหยวนชนะการต่อสู้ครั้งนี้ ข้า วังฉงโหลวขอสาบานว่าจะไม่ไปหอนางโลมสามปี!”