บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 296

...

ณ ห้องตำราหลวงที่อยู่ห่างออกไปหลายพันลี้ในเมืองจิงตู!

ฮ่องเต้ซิงหลง เสนาบดีฝ่ายซ้าย เสนาบดีฝ่ายขวา และเจ้ากรมทั้งหกคนต่างขมวดคิ้วนิ่งเงียบ!

ศึกครั้งนี้กล่าวได้ว่าส่งผลกระทบต่อชะตากรรมที่เหลือของแผ่นดินต้าเย่!

หากศึกนี้พ่ายแพ้ ทหารม้าของชาวหวงสามารถลงไปทางใต้ และไปถึงเมืองเฉิงโจวได้ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งเดือน

หลังจากโจมตีและเข้ายึดเมืองจิงตูได้แล้ว ทางจะสะดวก ไม่มีสิ่งกีดขวาง

ฮ่องเต้ซิงหลงค่อนข้างรู้สึกเสียใจ

เสียใจที่ไม่ควรเดิมพันตั้งแต่แรก ควรออกคำสั่งให้ปกป้องเมืองเท่านั้นทันที ไม่ทำสงคราม

ตอนนี้สายเกินกว่าจะเสียใจแล้ว!

แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากระดมกองทัพเพื่อปกป้องเมืองเฉิงโจว

...

ณ ค่ายทิศเหนือบนกำแพงเมือง หวังหยวนแต่งกายด้วยชุดพลเรือน ถัดจากเขาคือผิงเจี้ยน นักธนูที่เก่งที่สุดในบรรดาทหารผ่านศึกกองทัพเกราะดำ และต้าหู่ในชุดเกราะ ที่มีดาบราชวงศ์ถังห้อยอยู่ที่เอว พร้อมกับชายหนุ่มหมู่บ้านต้าหวังที่ถือหน้าไม้จูเก่อ!

มีหน้าไม้ซานกงฉวงวางห่างกันสิบก้าว มีทั้งหมดสามสิบคัน เพราะมีกลุ่มนักฝึกหน้าไม้ที่แอบทำการฝึกไว้ สองคนรับผิดชอบหนึ่งคัน!

ทหารที่เหลืออีกหนึ่งพันนายติดอาวุธเป็นหน้าไม้จูเก่อ

ทหารข้างล่างกำแพงเมืองแบ่งออกเป็นห้าชั้น!

ชั้นแรกมีพลหอกสองพันคนจัดเรียงเป็นสามแถวด้านหน้า กลายเป็นวงรีขนาดใหญ่!

เดิมทีหอกยาวหนึ่งจั้ง ตอนนี้ถูกแทนที่ด้วยด้ามจับยาวห้าหมี่ เป็นแนวทแยงมุมลงพื้น เพื่อสร้างแนวป้องกันชั้นแรก

ชั้นที่สองมีหน้าไม้สี่พันคน ใช้ธนูยาวและหน้าไม้ปกติ!

ชั้นสาม มีหน้าไม้ซานกงฉวงจำนวนเจ็ดสิบคัน ถูกจัดเรียงเป็นรูปโค้งขนาดใหญ่ ทั้งหมดถูกปกคลุมไว้ด้วยหนังสัตว์!

ชั้นสี่ อู๋หลิงสวมเกราะดำ โดยมีดาบราชวงศ์ถังห้อยอยู่ที่เอว ในมือถือทวนขนาดใหญ่ ขี่ม้าศึกตัวสูงกำยำ ข้างหลังเขาคือเอ้อหู่ หวังหานซานและทหารผ่านศึกกองทัพเกราะดำเกือบร้อยคน ผู้ถือดาบราชวงศ์ถัง

ชั้นห้า ทหารราบสองพันนายสวมชุดเกราะผ้า ถือดาบและขวาน!

ฆ่ามัน!

ทหารชาวหวงหลายแสนคนตะโกนพร้อมกัน เสียงนั้นดังขึ้นสู่ท้องฟ้าสีเทา ราวกับว่าท้องฟ้ากำลังสั่นสะเทือน!

หิมะพร่างพรายลงมาจากท้องฟ้าอย่างหนัก!

ท่ามกลางพายุหิมะ ชาวหวงดั่งถูกห่อหุ้มด้วยลมหนาวและหิมะ ราวกับคลื่นสีเงินที่ปกคลุมท้องฟ้า

“หิมะตกแล้ว!”

เมื่อเกล็ดหิมะตกลงบนแก้ม อ๋องถูหนานขมวดคิ้ว แล้วเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดว่า “อากู่ฉา พ่อเกิดมาท่ามกลางพายุหิมะ หัวหน้านักบวชของเผ่าทำนายว่าพ่อเป็นนักรบโดยกำเนิด เพื่อนำชาวชาวหวงไปสู่ความรุ่งโรจน์”

อากู่ฉาพยักหน้า สายตายังคงมองทหารม้าที่เข้าโจมตี จิตใจเฝ้าประวิงอยู่ที่ภาพตรงหน้า

อ๋องถูหนานพูดกับตัวเองว่า “พ่อเก่งที่สุดในบรรดามิตรสหาย ตอนที่พ่ออายุแปดขวบก็ไปที่สนามรบ เมื่ออายุสิบขวบได้ตัดหัวทหารต้าเย่สามคน พออายุสิบสามก็ได้เป็นขุนพล จากนั้นจับเสนาธิการทหารของต้าเย่ได้ ทำให้ได้เรียนรู้ศิลปะการทำสงครามของต้าเย่จากเขา แต่ภายในห้าปี พ่อก็มีทักษะที่ยอดเยี่ยม จากนั้นเป็นต้นมาก็นำทัพอย่างอิสระ ชนะทุกศึกตลอดทาง ไม่เคยแพ้พ่ายตลอดเวลาสามสิบปี จนได้รับพระราชทานยศเป็นอ๋องถูหนาน”

คนถือธงที่อยู่รอบ ๆ ต่างเต็มไปด้วยความชื่นชม

อากู่ฉารู้สึกประหลาดใจ มีการออกคำสั่งโจมตีแล้ว พ่อของเขาควรมุ่งความสนใจไปที่คำสั่ง เหตุใดถึงพูดถึงเรื่องเหล่านี้ในช่วงเวลาวิกฤติเช่นนี้