บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 297

“พ่อคิดว่ากองทัพของตัวเองอยู่ยงคงกระพัน ไม่มีผู้ใดต้านทานได้!”

น้ำเสียงภาคภูมิใจของอ๋องถูหนาน กลับกลายเป็นถอนหายใจ “จนกระทั่งได้พบกับอู๋มู่ พ่อจึงประสบกับความล้มเหลวครั้งแรกในชีวิต อู๋มู่เอาชนะพ่อ ทำให้พ่อต้องแตกพ่ายหนีไปด้วยความอับอาย!”

อากู่ฉารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ “เสด็จพ่อ ในช่วงเวลาวิกฤติของการต่อสู้ขั้นแตกหัก เหตุใดท่านถึงพูดเช่นนี้?”

อ๋องถูหนานเลิกคิ้วขึ้นตอบ “เพราะมหาปุโรหิตทำนายว่าพ่อเกิดท่ามกลางพายุหิมะ และจะต้องตายท่ามกลางพายุหิมะ ขณะอยู่ในสนามรบ!”

อากู่ฉาขมวดคิ้ว!

มหาปุโรหิตคนก่อนได้เสียชีวิตไปนานแล้ว แต่ว่ากันว่าคำทำนายของเขาแม่นยำยิ่งนัก

อ๋องถูหนานเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า “แต่อู๋มู่แค่เอาชนะข้าได้เท่านั้น แต่ล้มเหลวในการฆ่าข้า! ตอนนี้อู๋มู่ตายแล้ว ตอนนี้หิมะกำลังตกหนักและอยู่ในสนามรบ แต่ใครจะฆ่าข้าได้! แม่ทัพหนุ่มอู๋หลิงหรือ? บัณฑิตหนุ่มหวังหยวนหรือ? ฮ่าฮ่าฮ่า พวกเขายังเด็กเกินไป! มหาปุโรหิตอ้างว่าไม่เคยทำนายผิดพลาด แต่คราวนี้เขาทำนายผิดแล้ว!”

หัวใจของอากู่ฉาสั่นสะท้าน “เสด็จพ่อ ระวังไว้จะดีกว่า ท่านอย่าลืมจดหมายลับจากองครักษ์เหยี่ยวดำสิขอรับ บัณฑิตหนุ่มคนนั้นรับผิดชอบแผนกหน้าไม้ และได้สร้างอาวุธลึกลับบางอย่างขึ้นมา ทั้งกระบวนการสร้างหรือทดสอบ ก็ถูกเก็บเป็นความลับอย่างยิ่ง!”

“เก็บเป็นความลับแล้วอย่างไร!”

อ๋องถูหนานปฏิเสธ “หน้าไม้ที่แข็งแกร่งที่สุดของต้าเย่ สามารถยิงได้ไกลสามร้อยก้าว แม้ว่าเขาจะสร้างอาวุธทรงพลังที่สามารถยิงได้สี่ร้อยหรือห้าร้อยก้าว แต่ข้าก็ยังอยู่ห่างออกไปหกร้อยก้าว พวกมันจะทำอะไรข้าได้!”

“นั่นสิขอรับ!”

อากู่ฉาตกตะลึงและพยักหน้า

อ๋องถูหนานโบกมือ “อากู่ฉา เตรียมตัวให้พร้อม หลังจากเมืองแตกแล้ว ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น จงตามหาบัณฑิตหนุ่มคนนั้นให้เจอ แล้วจัดการ... อ๊ะ!”

สามคนอยู่ห่างจากกำแพงเมืองไปหกร้อยก้าว

หวังหยวนหรี่ตาลงแล้วถามว่า “ลุงเจี้ยน แน่ใจหรือว่าคนที่สวมชุดเกราะสะท้อนแสงเจิดจ้านั่นคืออ๋องถูหนาน!”

“หลานชาย เจ้าถามกี่ครั้งแล้ว ข้าแน่ใจว่าเป็นเขา!”

ผิงเจี้ยนควบคุมหน้าไม้ซานกงฉวง แล้วหรี่ตาลง “ในตอนนั้นแม่ทัพมู่กับข้าไล่ตามเขาไปเกือบร้อยลี้ หากเขาไม่มีม้าฝีเท้าดี ข้าคงฆ่าเขาได้แล้ว!”

“เป็นเขาไม่ผิดแน่!”

หวังหยวนโบกธงคำสั่ง “ยิง!”

พลหน้าไม้สามสิบคนที่นำโดยผิงเจี้ยน เลือกกำหนดเป้าหมายแล้วยิง!

ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว...

ครู่ต่อมา หน้าไม้ที่มีลักษณะคล้ายหอกขนาดใหญ่สามสิบดอก ก็ส่งเสียงคำรามกลางอากาศ!

ในชั่วพริบตา ก็พุ่งไปถึงกองทัพชาวหวงเข้าเป้าตามลำดับ!

ฉึก!

อ๋องถูหนานที่ตื่นตระหนกเงยหน้าขึ้นมอง เห็นแสงอันเยือกเย็นพุ่งเข้ามาเร็วราวกับสายฟ้า เจาะเกราะสะท้อนแสงของเขาเข้าเต็มเปา ตรึงร่างเขาไว้กับรถม้า!

พายุหิมะโหมกระหน่ำ รถม้าถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ และถูกย้อมเป็นสีแดงฉานด้วยเลือดของอ๋องถูหนาน

อ๋องถูหนานผู้โด่งดังสิ้นแล้ว!

“ไม่ ไม่ ข้าจะฆ่าเขา ข้าจะล้างแค้นให้เสด็จพ่อ!”

อากู่ฉากระโดดขึ้นไปบนหลังม้า กวัดแกว่งดาบแล้วตะโกนว่า “บุตรแห่งชาวหวง จงล้างเพื่ออ๋องของเรา โจมตีเมืองเมืองจิ่วซาน ฆ่าให้หมด ฆ่าให้หมด!”

“ฆ่าให้หมด ฆ่าให้หมด!”

เหล่าทหารม้าชาวหวงนับแสนคน ต่างหวาดกลัวและโกรธแค้น พวกเขาชักดาบ แล้วตะโกนก้องฟ้า!

อ๋องถูหนาน เทพเจ้าแห่งสงครามของพวกเขา ถูกพวกโจรต้าเย่ยิงจนสิ้นไปแล้ว!

บัดนี้จิตสังหารของพวกเขาปะทุขึ้นสุดขีด!

กุบกับ กุบกับ!

ทหารม้าชาวหวงห้าหมื่นนายรีบเคลื่อนทัพไปยังเมืองจิ่วซาน ราวกับคลื่นสีเงิน!

เมื่อทหารม้าห้าหมื่นนายมุ่งหน้าเข้ามา ก็เข้ามาใกล้อีกสามร้อยก้าว!

“ลุงเจี้ยน เป็นอย่างไรบ้าง?”