บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 338

เมื่อแพทย์ทหารเหล่านี้พร้อม ก็จะเหมือนกับเมล็ดพันธุ์ที่ปลูกไว้เจริญเต็มที่ และแพร่กระจายไปทั่วต้าเย่ จากนั้นความรู้ด้านการผ่าตัดก็จะค่อย ๆ เพิ่มขึ้น

ฟู่ฉีถามแทรกขึ้นมาว่า “ท่านเสนาธิการทหาร นี่เส้นประสาทอะไรหรือขอรับ!”

“...”

หวังหยวนตกตะลึงกับคำถาม คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ความสามารถในการรู้สึกของร่างกายนั้น ขึ้นอยู่กับเส้นประสาท ข้าไม่เข้าใจเรื่องนี้มากนัก ในอนาคตเจ้าค่อยลองศึกษามันภายหลัง!”

“ท่านเสนาธิการทหารถ่อมตัวมาก ทักษะทางการแพทย์ของท่านไม่ธรรมดาเลยขอรับ!”

แพทย์ทหารทุกคนต่างชื่นชม!

แม้แต่ฟู่ฉีที่ไม่พอใจมากที่สุดเมื่อไม่กี่วันก่อน ก็ยังดูชื่นชมเขามากเช่นกัน!

“ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ!”

หวังหยวนรู้สึกหมดหนทาง แล้วชี้ไปที่หลอดเลือดขณะพูดว่า “นี่คือหลอดเลือด ที่เป็นช่องทางในการไหลเวียนโลหิต เลือดมนุษย์มีหลายประเภท การถ่ายเลือดที่มีหมู่เลือดเดียวกันสามารถทำได้ แต่จำเป็นต้องใช้เครื่องมือพิเศษ ข้าจะลองดูว่าข้าจะสามารถสร้างสิ่งที่ใช้สำหรับตรวจหมู่เลือดขึ้นมาได้หรือไม่ เพื่อใช้ในการถ่ายเลือด”

“หมู่เลือด?”

“การถ่ายเลือด?”

ฟู่ฉีและแพทย์ทหารทุกคนมองหวังหยวนด้วยความประหลาดใจ สายตาแปลกใจมาก!

พวกเขาไม่เคยรู้เรื่องที่เขาพูดมาก่อน พวกเขาจึงหันกลับมามองหน้ากัน สงสัยว่าเลือดสามารถแลกเปลี่ยนกันได้หรือ!

ท่านเสนาธิการทหารหมายถึงอะไร? ฟังดูเหนือจริงมาก!

“เอาล่ะ!”

หวังหยวนเปลี่ยนประเด็น “ตอนนี้เราได้พูดถึงการผ่าตัดแบบง่าย ๆ แล้ว มาพูดถึงการผ่าตัดที่ซับซ้อนกว่านี้กันหน่อยดีกว่า พวกเจ้าคนไหนจะเป็นคนผ่าเปิดอวัยวะของชาวหวง!”

แพทย์ทหารทุกคนขนหัวลุก!

แม้ว่าทุกวันนี้จะบอกว่ากำลังผ่าศพของชาวหวง แต่ความจริงแล้วทุกคนผ่าแค่ทั้งมือและเท้าเท่านั้น!

ยังไม่กล้าผ่าเปิดลำไส้เลยด้วยซ้ำ!

“ข้าเอง!”

ฟู่ฉีกัดฟัน ถือมีดวิ่งไปข้างหน้า แล้วควักไส้ศพออกมา!

“อ้วก...”

เมื่อเห็นอวัยวะภายในของศพ ทุกคนในห้อง รวมทั้งหวังหยวนก็อดไม่ได้ที่จะคลื่นไส้

ฟึ่บ! ฟึ่บ!

หวังหยวนยิ้มฝืดเฝื่อน แล้วช่วยพยุงเขาขึ้น “ข้ามีความรู้ด้านการผ่าตัดเพียงเล็กน้อย และข้าได้สอนมันให้กับพวกเจ้าไปหมดแล้ว ไม่ได้ปิดบังอะไรไว้ ส่วนที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับพวกเจ้าจะคิดค้นกันเองแล้ว”

“ท่านเสนาธิการทหาร ท่านเป็นบัณฑิต ข้าจะเรียนรู้ทักษะทางการแพทย์ทั้งหมดของท่านได้ ภายในเวลาเพียงไม่กี่วันได้อย่างไรขอรับ!”

ฟู่ฉีไม่เชื่อ ยังคงพูดด้วยสีหน้าเด็ดเดี่ยว “ข้ารู้ว่าข้าเป็นหมอ จึงมีสถานะต่ำต้อย ไม่คู่ควรที่จะเป็นศิษย์ของท่านผู้เป็นถึงเสนาธิการทหาร!”

ปึก!

หวังหยวนตบไหล่เขา!

ฟู่ฉีที่ก้มหน้าลงเงยหน้าขึ้นมอง!

หวังหยวนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ฟู่ฉี เจ้าต้องจำไว้ว่าแพทย์ช่วยชีวิตและรักษาคนบาดเจ็บ นี่คืออาชีพที่มีเกียรติที่สุด ตราบใดที่ไม่รับเงินสกปรก พวกเจ้าคือผู้ยิ่งใหญ่ที่สุด ไม่มีใครสามารถเทียบเคียงได้ ต่อไปอย่าได้ดูถูกตัวเองอีก!”

“... ท่านเสนาธิการทหาร!”

ฟู่ฉีสะดุ้ง สำลักเพราะคำพูดของเขา จนคุกเข่าลง น้ำตาไหลอาบแก้ม!

เช่นเดียวกับแพทย์ทหารอีกห้าคน!

ในยุคนี้ แม้ว่าฐานะทางบ้านของแพทย์จะดีกว่าทหารและช่างฝีมือ แต่ก็ไม่อาจกล่าวได้ว่าเป็นชนชั้นสูง

สถานะต่ำกว่าบัณฑิตมาก ทำให้ถูกคนระดับสูงหลายคนดูถูก!