บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 343

ทว่าผลลัพธ์ตอนนี้ผิดไปจากที่คิดไว้

หวังหยวนหรี่ตาลง ราวกับว่ากำลังมองคนตาย “พูดจบแล้วก็รีบกลับบ้านไปเสีย อยากกินดื่มอะไรก็รีบกินไว้เลย!”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร? อย่าลืมดูสถานการณ์ของตัวเอง!”

ดวงตาของหยางว่านหลี่มืดหม่น “ข้าบอกเลยว่า หากพวกข้าใช้เงินย้ายแม่ทัพหนุ่มและเหยียนฟู่กู่ไปได้ เจ้าจะสร้างความขุ่นเคืองให้กับเจ้าหน้าที่ทั้งหมดในเมือง เนื่องจากทรัพย์สินของพวกเขา และเจ้าจะไม่อาจอยู่ในเมืองจิ่วซานได้ พวกข้าพูดเพียงคำเดียว ก็สามารถขับไล่เจ้าออกไปได้แล้ว”

ผู้นำตระกูลทั้งสี่ข่มขู่!

แม้ว่าจะพูดอย่างชัดเจนแล้ว แต่เหตุใดเด็กคนนี้ถึงไม่รีบก้มหัวให้อีก?

“ขับไล่ข้า! ดูเหมือนว่าพวกเจ้าจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์”

สายตาของหวังหยวนดุดัน “เข้ามา จับกุมพวกเขาทั้งหมด แล้วส่งไปที่ค่ายทหาร นำไปส่งให้ขุนพลหวง”

ฟึ่บ!

ทหารผ่านศึกเกราะทมิฬกลุ่มหนึ่งรีบเข้ามาคว้าแขนของทั้งห้าคน บิดไปข้างหลัง แล้วพาพวกเขาตรงไปยังค่ายทหาร

“เจ้าคิดจะทำอะไร!”

“เจ้ากำลังรนหาที่ตาย!”

“พวกข้ามีพวกพ้องอยู่ในราชสำนัก!”

“เชื่อหรือไม่ว่าหากส่งพวกข้าไปยังค่ายทหาร แม้แต่ขุนพลก็ไม่กล้าจับพวกข้าไปขัง!”

สีหน้าท่าทางของผู้นำตระกูลทั้งสี่เปลี่ยนไปมาก แต่พวกเขาไม่แสดงความกลัวออกมา ยังคงขู่อย่างดุเดือด

จวิ้นวั่งที่มีคนในครอบครัวเป็นเจ้าหน้าที่ในราชสำนัก จะไม่ถูกตัดสินโดยพลการ

นี่เป็นเหตุผลว่าเหตุใดกลุ่มคนที่มีอำนาจ จึงให้ลูกหลานสอบจอหงวน

ตราบใดที่เจ้ายังสอบอยู่ จะไม่มีใครกล้ายั่วยุ และมายุ่งเกี่ยวกับทรัพย์สินของครอบครัว!

เพราะไม่มีใครรู้ว่าเจ้าจะสอบผ่านเมื่อไหร่

หากเข้ารับราชการแล้วก็จะมีอำนาจมากล้น ไม่เกรงกลัวคนที่มายั่วยุ

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”

หยางว่านหลี่หัวเราะเสียงดัง “ข้าคิดว่าเจ้าคงมีกลอุบายบางอย่าง คิดจะข่มขู่เราเช่นนี้ เจ้ากำลังรนหาที่ตาย”

พวกเขาทั้งห้าต่างก็คนของตัวเองอยู่ในราชสำนัก ตราบใดที่สามัคคีกันไว้ ก็ทำทุกอย่างได้สำเร็จ

ค่ายทหารจะไม่กล้ากักขังพวกเขา แม้ว่าจะกล้าขังจริง พวกเขาก็สามารถกลับมาได้อยู่ดี

“ข้ารู้ว่าพวกเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่!”

หยางว่านหลี่เงยหน้าขึ้นเยาะเย้ย “แม้ว่าพวกเขาจะกล้า แต่ตระกูลหยางของข้า ก็มีคนในบรรดาเจ้ากรมที่รับใช้ฮ่องเต้ตลอด และจะรอดได้อยู่ดี”

“ใช่ พวกข้าจะรอดออกมาจับเจ้าเข้าคุก!”

ผู้นำตระกูลทั้งสี่ข่มขู่!

“ผู้นำตระกูล พวกท่านคิดมากไปแล้ว ข้าไม่ได้บอกว่าพวกท่านกำลังสมรู้ร่วมคิดกับชาวหวง!”

หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เป็นเพียงว่าทหารของกองทัพ ได้จับกุมองครักษ์เหยี่ยวดำได้ในบ้านของเจ้า และสอบปากคำเรียบร้อย องครักษ์เหยี่ยวดำยอมรับว่าพวกเขาสมรู้ร่วมคิดกับเจ้า แต่ทหารไม่เชื่อ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าตัดสินใจ”

หลังจากเอาชนะชาวหวงแล้ว องครักษ์เหยี่ยวดำก็ไร้ประโยชน์ พวกเขาจึงขอให้หวงเฮ่าและคนอื่น ๆ จับองครักษ์เหยี่ยวดำไว้ทั้งหมด

ผู้นำตระกูลทั้งสี่ขนหัวลุกไปหมด!

หยางว่านหลี่มีเหงื่อเย็นผุดขึ้นบนหน้าผาก “เจ้าต้องการจะพูดอะไรกันแน่?”

“หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน ทหารก็ตัดสินใจสั่งให้จับกุมพวกเจ้า และยึดทรัพย์สินของพวกเจ้า จากนั้นจึงเขียนรายงานต่อราชสำนัก”

หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ทรัพย์สินรวมของผู้นำตระกูลทั้งห้าอย่างพวกเจ้า จะมีมูลค่าอย่างน้อยยี่สิบถึงสามสิบล้านก้วน ตอนนี้คลังของแผ่นดินว่างเปล่า ในช่วงสงคราม ราชสำนักไม่สามารถจัดสรรเงินหนึ่งแสนก้วนได้ด้วยซ้ำ เจ้าคิดว่าฝ่าบาทจะทำอย่างไรหากเห็นเงินจำนวนนี้ จะถือว่าพวกเจ้าผิดหรือไม่?”

ฟึ่บ!

เมื่อผู้นำตระกูลทั้งสี่ได้ยินดังนั้นก็ทรุดตัวลงกับพื้น และตัวสั่นไปทั้งตัว!