บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 344

ราชสำนักไม่ใช่สถานที่ตัดสินถูกผิด ด้วยเงินจำนวนมาก และเหตุผลอันชอบด้วยกฎหมาย พระองค์จะทรงปล่อยพวกเขาไปได้อย่างไร

กลัวการตัดสินลงโทษของราชวงศ์ ประหารเก้าชั่วโคตร ริบทรัพย์สิน และส่งไปเมืองจิงตู!

ใบหน้าของหยางว่านหลี่ซีดเผือด แต่เขาส่ายหน้าแล้วตะโกน “ข้าไม่เชื่อ ข้าไม่เชื่อว่าขุนพลในกองทัพจะฟังเจ้า และร่วมมือกับเจ้าเพื่อจัดการกับพวกข้า!”

ผู้นำตระกูลทั้งสี่พยักหน้า นี่คือความหวังสุดท้ายของพวกเขา!

เพียะ เพียะ!

ฉางเซิ่งที่จับตัวหยางว่านหลี่ไว้แล้ว ตบเขาสองครั้งด้วยหลังมือ “เจ้าคนสารเลว เชื่อหรือไม่ ประเดี๋ยวได้รู้กัน เจ้าคิดว่าใครทำให้ชนะศึกครั้งนี้ได้?

หากไม่มีหน้าไม้ซานกงฉวง ที่ท่านเสนาธิการทหารเป็นผู้คิดค้น แล้วยิงอ๋องถูหนานจนตาย จัดการประชุมระบายแค้น โน้มน้าวกลุ่มกบฏนับหมื่นเพียงลำพัง เผาทหารราบชาวหวงสามหมื่นนาย และตั้งค่ายกลกระทิงไฟ เจ้าคิดว่าตอนนี้เจ้าจะได้กลับมาเมืองจิ่วซานหรือไม่?

ทันทีที่กลับ เจ้าก็ยังกล้ามารบกวนท่านเสนาธิการทหารอีก น่าเบื่อจริง ๆ

เชื่อหรือไม่ หากขุนพลและทหารในกองทัพรู้ว่าพวกเจ้าพูดอะไรบ้าง พวกเขาจะรวมตัวกันเพื่อฆ่าล้างบางตระกูลของพวกเจ้า”

เฮือก!

หยางว่านหลี่และผู้นำตระกูลทั้งสี่มองหวังหยวนด้วยความไม่เชื่อ ตกใจจนแทบสติแตก!

ฟังจากความหมายที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังคำพูดเหล่านี้ ความพ่ายแพ้ของทหารม้าเหล็กนับแสนของชาวหวง ล้วนเป็นเพราะเขา!

นี่ นี่มันเป็นไปได้อย่างไรเนี่ย!

“เจ้าไม่จำเป็นต้องมีจดหมาย พาตัวเขาไปที่ค่ายทหาร แล้วส่งตัวไปให้เจ้าหน้าที่สอบสวน!”

หวังหยวนโบกมืออย่างเย็นชา “อีกทั้งคนตระกูลหยางยังต้องถูกจับกุม และทรัพย์สินของพวกเขาจะถูกยึดด้วย!”

ครั้งล่าสุดที่ได้ข่าวจากตระกูลหยาง พวกเขาสนับสนุนให้อันธพาลสามคนมาฆ่าเขาตอนกลางคืนด้วย!

ตอนนี้เขาได้ชวนจวิ้นวั่งมารวมกลุ่ม เพื่อรุมโจมตีเขา เขาย่อมไม่สุภาพอีกแล้ว!

หยางว่านหลี่ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “เจ้าบังอาจ เจ้าบังอาจ ข้าไม่เชื่อ ข้าไม่เชื่อ!”

เพียะ เพียะ!

ฉางเซิ่งตบปากเขาอีกครั้ง แล้วพาหยางว่านหลี่จากไป ทั้งยังจับกุมคนรับใช้ของเขาไปด้วย

ผู้นำตระกูลทั้งสี่มองด้วยความกังวลใจ

หวังหยวนหันมามอง!

ฟึ่บ... ปัง ปัง ปัง!

ขาของผู้นำตระกูลทั้งสี่อ่อนแรง พวกเขาคุกเข่าลงกับพื้น ใบหน้าซีดเผือดขณะอ้อนวอน

“ท่านเสนาธิการทหาร ข้าผิดไปแล้ว ข้าจะไถ่ถอนทรัพย์สินของข้าตามราคาที่ท่านบอก!”

ฟึ่บ!

ทั้งสี่หันมามองหน้ากัน รู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า ฟันสั่นสะท้านด้วยความกลัว!

หากคนอื่นพูดเช่นนี้ พวกเขาจะไม่ใส่ใจ แต่นี่คือชายผู้โหดเหี้ยมที่เอาชนะทหารชาวหวงนับแสนคน ทั้งยังยิงอ๋องถูหนานจนตายอีกด้วย!

ผู้นำตระกูลเว่ยกล่าวว่า “ท่าน ท่านเสนาธิการทหารไม่ต้องกังวล พวกเราจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับคนของท่าน แต่ แต่หากพวกเขาต้องการสร้างปัญหาและเข้าคุกเอง หรือถูกโกงในธุรกิจของตัวเอง ก็ไม่อาจโทษพวกเราได้นะขอรับ!”

ผู้นำตระกูลทั้งสามก็พยักหน้าด้วยสีหน้าเจ็บปวด

“เช่นนั้นข้าก็ไม่สนใจ!”

หวังหยวนพูดอย่างดุดัน “แต่ตราบใดที่มีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเขา ข้าจะกลับมาหาพวกเจ้าทั้งสี่คน ดังนั้นพวกเจ้าต้องใช้สมองคิดหาวิธีป้องกัน ไม่ให้เกิดเรื่องเลวร้ายกับพวกเขา!”

“พวก พวกเรา... จะลองดูขอรับ!”

ผู้นำตระกูลทั้งสี่เหมือนมีเลือดคั่งในอก ต่างคนต่างมองหน้ากัน ก่อนจะกัดฟันพยักหน้า!

นี่เป็นการเอาแต่ใจและกลั่นแกล้งกันเกินไป พวกเขาที่เป็นจวิ้นวั่งไม่เคยถูกทำให้อับอายเช่นนี้มาก่อน แต่เด็กหนุ่มคนนี้โหดร้ายเกินกว่าจะทนได้

เหลือทั้งสี่คนหารือเรื่องราคาของทรัพย์สินที่ต้องไถ่ถอนกับหูเมิ่งอิ๋ง ส่วนหวังหยวนก็ออกจากห้องโถง!

ทันใดนั้นหวังหานซานก็รีบเดินมาหา แล้วพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เสี่ยวหยวน ราชสำนักได้ออกคำสั่งแล้ว แม่ทัพหนุ่มอยากให้เจ้าไปรับคำสั่งกับเขา!”