บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 356

วังไห่เทียนหัวเราะแห้ง “เจ้ายกย่องข้ามากขนาดนั้น หากข้าทำไม่ได้ขึ้นมาจะทำอย่างไรเล่า!”

หวังหยวนตรงประเด็น “พวกเรากำลังจัดการศึกษาด้านการอ่านเขียนในหมู่บ้านของเรา แต่เราขาดแคลนอาจารย์คอยสั่งสอน ข้าจึงอยากขอความช่วยเหลือจากพี่ชาย ข้ากำลังมองหาคุณชายที่เชื่อถือได้ และมีความยืดหยุ่นในการสอนหนังสือ!”

วังไห่เทียนประหลาดใจ “จัดการศึกษาหรือ?”

หวังหยวนอธิบายว่า “ข้าหมายความว่าทุกคนจะต้องสามารถอ่านออกเขียนได้ โดยไม่คำนึงถึงเพศชายหญิง คนแก่หรือเด็ก ทุกคนต่างสามารถเขียนชื่อของตนเองได้ และแม้กระทั่งรู้เลขคณิตง่าย ๆ”

แผงลอยเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ และจำเป็นต้องมีคนที่สามารถเขียนและคำนวณได้มากขึ้นเรื่อย ๆ!

เขาไม่ไว้ใจที่จะเปิดรับสมัครจากภายนอก ไม่สู้ฝึกฝนด้วยตัวเองและรู้พื้นฐานจะดีกว่า!

ตอนนี้มีเงินแล้ว หลังจากกลับไปที่หมู่บ้านต้าหวังก็ทำได้หลายอย่าง!

“ให้ทุกคนในหมู่บ้านรู้วิธีอ่านหนังสือ!”

วังไห่เทียนสั่นไปทั้งตัว นี่เป็นวีรกรรมอันเกริกก้องที่ไม่เคยมีมาก่อน ดวงตาทั้งคู่ของเขาเป็นประกาย “น้องชาย เจ้าจะสรรค์สร้างดินแดนแห่งสันติภาพและความสุข พร้อมทั้งให้ทุกคนเดินในทางแห่งปราชญ์หรือ!”

“แค่ก ๆ!”

หวังหยวนโบกมืออย่างรวดเร็ว “พี่ชาย ท่านคิดมากเกินไปแล้ว ข้าแค่ต้องการคนที่สามารถเขียนและคำนวณได้เท่านั้น!”

“เหอะ ๆ!”

วังไห่เทียนกลอกตาพร้อมทำท่าทางที่ดูเหมือนว่า หากข้าเชื่อเจ้าก็พิลึกแล้ว เขาเปลี่ยนเรื่องและพูดว่า “เช่นนั้นทำอย่างนี้เถอะ ข้าจะไปเป็นอาจารย์สอนหนังสือ เจ้าจัดการหาสุราให้ข้าวันละขวดก็พอแล้ว!”

“อะไรนะ!”

วังฉงโหลวสะดุ้ง

หวังหยวนโบกมือรัว ๆ “พี่ชาย หยุดลอเล่นเถอะขอรับ ท่านเป็นจอหงวนอันดับหนึ่ง ซ้ำยังเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสามและดูแลบ้านจวิ้นวั่งด้วย ข้าจะไปขอให้ท่านไปเป็นไปเป็นอาจารย์สอนหนังสือที่ชนบทอย่างหมู่บ้านต้าหวังได้อย่างไรเล่า!”

วังไห่เทียนจ้องมอง “น้องชาย หากเจ้ารังเกียจที่ข้ามีความรู้น้อยนิด เจ้าเพียงแค่พูดออกมาตามตรง และหากว่าเจ้าไม่ได้รังเกียจข้า เราก็ตกลงตามนี้เถอะ ข้าจะกลับไปเตรียมตัว และนำลูกศิษย์ที่เชื่อถือได้สองสามคนมา แล้วไปที่หมู่บ้านต้าหวังในภายหลัง”

หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็หันหลังกลับและจากไปโดยไม่ให้โอกาสหวังหยวนปฏิเสธ!

“...”

หวังหยวนมองดูวังฉงโหลวอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า “กลับไปกล่อมลุงสองของเจ้าเถอะ สภาพในชนบทนั้นลำบากยากแค้นมาก เขาทนไม่ไหวหรอก!”

วังฉงโหลวยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “ลุงหยวน ท่านก็รู้นิสัยของลุงสองของข้า ข้าจะไปกล่อมเขาสำเร็จที่ไหนกัน”