บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 36

ที่ประตูเมือง หวังหยวนและเอ้อหู่ได้พบกับคนขายปลาในหมู่บ้านต้าหวัง

“พี่หยวน วันนี้เราขายไปได้สามสิบก้วน นับว่ายังได้มากโข!”

หวังซื่อไห่มีจิตใจฮึกเหิม

หลังจากได้เงินคืนแล้ว ก็ไปพบผู้พิพากษาอีกครั้ง แล้วพักอยู่ในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งในอำเภอ

เมื่อกลับมาที่หมู่บ้านต้าหวัง แม้แต่สายตาของผู้อาวุโสหวังปี่จง ก็เปลี่ยนไปเมื่อมองเขา และพี่สะใภ้ของเขาก็ให้น้ำล้างเท้าเขาในตอนกลางคืน

ทุกคนไม่เรียกเขาว่าซื่อไห่ เสี่ยวไห่ หรือไห่จื่ออีกต่อไป เมื่อเจอเขา แต่เรียกเขาว่าพี่ไห่ ท่านไห่ หรือลุงไห่

ตอนนี้เขามีจิตใจดี และมีหน้าที่เป็นผู้นำกลุ่มขายปลา

ทีมประมงที่มีสมาชิกสามสิบคน บางครั้งสามารถจับปลาได้มากถึงหนึ่งพันตัวต่อวัน และบางครั้งก็ห้าหรือหกร้อยตัวต่อวัน

ส่วนหนึ่งนำไปขายที่ตลาด และส่วนใหญ่ส่งไปขายในเมือง

“พี่หยวน ช่วงนี้ท่านเหนื่อยมากหรือไม่?”

ชาวบ้านสิบคนจากกลุ่มขายปลา หรี่ตาก้าวเข้าไปทักทายหวังหยวน

“ก็เหนื่อยนิดหน่อย!”

หวังหยวนพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ

เป็นเวลาสามวันแล้ว ที่ต้าหู่กับเอ้อหู่ และลุงของเขาทำงานหนักมาก เขาแค่ไปช่วยบ้างเท่านั้น

แต่เมื่อก่อนเขามีสุขภาพย่ำแย่ ทำงานเพียงเล็กน้อยก็เหนื่อยมากแล้ว

แต่แม้ว่าเขาจะเหนื่อยทุกวัน แต่เขาก็ยังคงยืนกรานที่จะทำต่อไป แม้จะยืนได้ไม่ถึงหนึ่งในสี่ชั่วยามก็ตาม

ชาวบ้านมองเอ้อหู่อีกครั้ง และขยิบตา “เอ้อหู่ เจ้าก็คงจะเหนื่อยเช่นกันสินะ!”

“ใช่แล้ว พวกเจ้ารู้ได้อย่างไร สามวันมานี้พี่หยวนกับข้าเหนื่อยมาก!”

เป็นเวลาสามวันแล้ว การทุบและบดหินเป็นงานหนักมาก เอ้อหู่ยังคงดูเหนื่อยล้า

“เฮ้ย เฮ้ย!”

ชาวบ้านยกยิ้มมีเลศนัย

“ซื่อไห่ เกิดอะไรขึ้น เหตุใดต้าหู่ไม่มาขายปลาด้วยกันเล่า?”

รู้สึกว่าชาวบ้านดูแปลกไปนิดหน่อย ไม่มีต้าหู่อยู่ในกลุ่มด้วย หวังหยวนขมวดคิ้ว

หวังซื่อไห่หยอกล้อ “พี่หยวน ข้าไม่รู้ว่าเจ้าบ้าคนไหนที่กลับไปพูดเรื่องไร้สาระ โดยบอกว่าคืนนั้นที่ท่านไม่ได้อยู่กับเรา เป็นเพราะท่านพาเอ้อหู่ไปเที่ยวหอนางโลม ตอนนี้ข่าวว่าท่านไปหอนางโลม แพร่กระจายในเมืองเป่ยผิงมาสามวันแล้ว ป้าหงจึงไม่อนุญาตให้ต้าหู่เข้าเมืองมาขายปลา เพราะนางกลัวท่านจะพาเขาไปที่หอนางโลมด้วย”

“ข้า...”